Przyjaciółka z mych dziecięcych marzeń.

"Nie idź za mną, bo nie umiem prowadzić.

Nie idź przede mną, bo mogę za Tobą nie nadążyć.

Idź po prostu obok mnie i bądź moim przyjacielem."

 

Pewnego dnia, samotna Dziewczynka poznała smak pewnego uczucia. Poznała Je dzięki Dziewczynce, w Jej wieku. Siedziała samotnie w przedszkolu na krzesełku, niewiele większym od Niej. Płakała. Wrażliwe i pełne uczuć serce - prosiło, żeby do Niej podeszła. Poszła za Jego głosem.

Dominika - bo tak się nazywała, płacząca Dziewczynka, ubrana była w sukienkę z truskawką. [Słodka:-)]

Tamten dzień spowodował, że Ilonkę coś do Niej zbliżyło. Zachodziła Ją codziennie nieśmiało. Robiła mały kroczek w Jej stronę. A kiedy Dominiki nie było w przedszkolu, czuła jakąś pustkę, smutek.

Złączyła się Ich droga. Wszędzie chodziły razem. Spędzały wspólnie czas, mówiły sobie o wszystkim. Odwiedzały się w domach, poznawały każdego dnia. Każdego dnia się kłóciły o byle co. Godziły po kilku minutach. Kłótnie bez powodu.

Po przedszkolu do szkoły. Pierwsza klasa. Nowe zeszyty, książki, tornister. Przestraszone Dziewczynki weszły razem do klasy. Usiadły obok siebie, ze swoimi Mamami.

Na lekcjach siedziały razem w jednej ławce. Kiedy jedna była chora, druga zanosiła Jej lekcje. Przerwy też spędzały razem z innymi Dziećmi. Kiedy jedna nie szła na dyskotekę szkolną, druga też zostawała w domu. [Zmieniło się to w przyszłości]

Razem przeszły przez podstawówkę. 6 lat razem. Nigdy osobno. Czas, w którym było bardzo dużo kłótnie, łez. Dziecięcych zabaw: w dom, lalkami, karty[:-)], wspólne spacery i czas spędzony na podwórku.

Skończyła się podstawówka.

W gimnazjum podanie o przydzielenie do jednej klasy.

Kolejne lata razem. Siedzenie w jednej ławce. Nie ma tylu kłótnie. Nie bawią się w berka na podwórku, lalkami czy w dom. 

Dziewczynki dorosły.

Zaczął się nowy okres w ich życiu, nowa szkoła, środowisko. Zmieniły się. Zaczęły wybierać własną drogę. Nie zawsze dobrą. 

Było wiele wzlotów i upadków. Ale mimo wszystko, zawsze trzymały się razem. Nic nie rozwaliło Ich przyjaźni choć często było wiele wrogich Osób, które próbowały. Stały się jednością. Los stawiał je przed wieloma próbami. Dziwne sytuacje w szkole.

Razem dojrzały.

 Pokochały. Stały się Przyjaciółkami na dobre i na złe...

Teraz przed nami trzecia klasa... W liceum każda pójdzie w swoją stronę. Ale ja wiem, że naszej przyjaźni nie zniszczy nic.

Pamiętam dzień: 17.12.2004 r, kiedy Dominika zerwała przyjaźń. Pamiętam ten dzień. Coś we mnie pękło.. To był piątek, przed polskim koło 7:30. Powtarzałyśmy technikę... Płakałam cały dzień.

W poniedziałek, w szatni, pogodziłyśmy się. Od tamtego dnia, stałyśmy się sobie jeszcze bliższe.

30.06 razem jedziemy na dwa tygodnie, na Maury:-)

 

Pamiętam kiedy napisałam do Niej w chwilach naszego zbłądzenia, kiedy wszystko się zawaliło:

Masz mnie i naszą przyjaźń. Odpisała mi: "Teraz to jest najlepsza rzecz jaką posiadam". Nigdy  nie zapomnę tego zdania.

 

Kocham Cię, moja Wariatko!:*

Dziękuję, że wytrzymałaś ze mną 11 lat:* Za każdą chwilę wspólnie spędzoną. Że dajesz mi siłę. Okazałaś się prawdziwą Przyjaciółką, do której mogę zadzwonić o 3 nad ranem. Dziękuję, że przy Tobie mogę powiedzieć na głos każdą myśl, że cisza nie jest krępująca... Dziękuję:* Bez Ciebie mnie nie ma...:*:*

Kocham Cię i to się nigdy nie zmieni..