Zostań i posłuchaj. Tyle słów się wylewa z serca.

  Czuję, że ktoś wrzucił bombę atomową do mojej głowy. Rozsadza mnie od środka, wszystkie fale docierają do każdej mojej komórki. Teoretycznie nie powinno mnie tu być, prawda? Ale jestem i czuję wszystko mocniej niż bym chciała. Jestem. Jestem. Jestem i to tak bardzo denerwuje.   "Ł., potrzebuję Cię..." - za często moje serce szepcze te trzy słowa. Za często mam ochotę napisać do niego i powiedzieć mu, że mój świat się sypie. Ale nie mogę. Jestem niewolnicą swoich uczuć i pragnień. A przecież przekonywałam we wtorek klasę I a, że jako ludzi rozumni musimy nauczyć się kierować swoimi pragnieniami wykorzystując przy tym rozum i serce... *   Mówię, co powinni zrobić, a sama uciekam od własnych słów. Ale teraz wydaje mi się, że nie potrafię. Chyba uzależniłam się od tego, co przeminęło. Uzależniłam się od ciągłego oglądania w sercu tego, co było. Bo kiedy wydaje mi się, iż już się odgrodziłam i jestem wolna, dopada mnie ten kawałek historii i wysysa ze mnie całą energię. Tak jak

  Chciałabym stać się aktorką jednego z tych brazylijskich seriali. Chciałabym, żeby Bóg napisał mi scenariusz, opierając się na smutku przeplatanym ze szczęściem, i prowadzić słowem do szczęśliwego zakończenia.   Tego właśnie pragnę na dzień dzisiejszy, kiedy dopadł mnie smutek do n-tej potęgi. Tęsknię za Bogiem.     Mogłabym stać się jedną z tych dziewcząt, które nie wierzą w miłość, które nagle wpadają na Tego Jedynego. Wystarczy jedno spojrzenie i już wiedzą, że to jest TO. Oczywiście nie przyjmują tego na początku do świadomości i godzą się z przyspieszonym biciem serce dopiero przy dziewięćdziesiątym ósmym odcinku. Kochają szaleńczo i wierzą, że wróci jego uczucie, z którego on jednak rezygnuje w dziewięćdziesiątym siódmym odcinku ( każdego w końcu męczy nieodwzajemniona miłość ), i że będą żyć razem długo i szczęśliwe. Ale pociesza nas, widzów, fakt, iż wszystko biegnie ku gorącemu pocałunkowi w ostatnim ujęciu kamery, nim wyświetlą kończące serial litery.   Mogłabym nią być. Mo

  Z ogromnym bólem serca, chcę Was na jakiś czas opuścić.   Nie umiem dla Was pisać. Nie umiem prowadzić z Wami rozmów, ani zainteresować się waszym życiem.     Znikam, ale nie myślcie o mnie źle.   Wrócę, naprawdę.   Muszę tylko za wami zatęsknić, przemyśleć. Muszę jeszcze raz przyjąć do świadomości fakt, iż bez Was jakaś cząstka mnie - przestaje być .     Mam nadzieję, że nikogo nie zraniłam.   Do zobaczenia wkrótce...      Stoję na granicy. Między snem a rzeczywistością. Ktoś zakpił ze mnie, rzucił mój los na wiatr. Pojedynek między sercem a rozumiem.   Za dwanaście dni, znowu   starsza o pełny rok.