Nieidealnie idealna Trójca.

  Jest pewna ważna trójka w moim życiu, która roznieca we mnie wszystkie uczucia świata - zaczynając od tych najmilszych, kończąc na tych niechcianych. Nie jestem w stanie zliczyć, ile wylałam przez nich łez przez te krótkie 17 lat mojego żywota. Ile razy śmiałam się głośno, wzbudzając w nich dziwne emocje - śmiech, złość, kąśliwe uwagi, komentarze, które mi się wbrew pozorom podobały. Ile przeprowadziliśmy wspólnie długich bądź krótkich rozmów o życiu czy zwykłym proszku do prania, stojącym od wieków pod umywalką w łazience. Ile wspólnych posiłków i wspólnie obejrzanych filmów. A ile kłótni i godzin spędzonych w zamkniętym szczelnie pokoju, nie życząc sobie niczyjej obecności.
  Było wiele takich chwil, które zostały przeżyte i minęły, nie pozostawiając nawet nadziei na powtórzenie. Bo, kiedy skończyły się jedne, automatycznie zrobiły miejsce drugim. Koło się kręci od iluś tam długich lat.
  Nieważne, co robimy razem ani czy się unikamy, nieważne czy uciszamy się wzajemnie, pragnąc odrobiny ciszy. Ważny jest fakt, że wbrew wszystkim i wszystkiemu, jesteśmy w stanie stanowić jedność i czuć ogromną dumę, że jesteśmy rodziną. Nie jakimiś tam jednostkami, które w życiu codziennym zwracają się do siebie po imieniu, czy używając słowa "mama", "tata". To jest coś więcej. Jakaś trwała nić łącząca nas na wieki. Do ostatniego westchnienia, oddechu, słowa, myśli. Jesteśmy jedną, małą wspólnotą składającą się z tylu emocji, cech czy pragnień.
  Nie zawsze wszystko jest idealnie, nie raz wadziliśmy sobie, ignorowaliśmy, odrzucaliśmy pomocną dłoń, zaproszenie do rozmowy. Tak przecież jest, w każdej rodzinie. Coś się psuje i naprawia. Coś zostaje przerwane, ale zostaje sklejone i wygląda jeszcze lepiej. Bo tak już jest, po prostu.
  Ale mimo wszystko uwielbiam to poczucie bezpieczeństwa, gdy przytula mnie mama, zapewniając, że wszystko się ułoży. Uwielbiam spędzać czas z tatą, pomagając mu kosić trawę czy naprawiać rower. Uwielbiam chodzić z moją siostrą na działkę i rozmawiać o tym, co ważne i trochę mniej. Uwielbiam jeździć z nimi w jednym samochodzie i myśleć, że jesteśmy jednością. Wspaniałą jednością. Uwielbiam mamy zupę pomidorową i taty kulinarne eksperymenty, uwielbiam silną wolę mojej siostry i czasem zniecierpliwienie, gdy coś jej się nie udaje. Uwielbiam, gdy bez słowa podaje mi prostownicę i pustą szklankę, którą ja potem z niechęcią wypełniam sokiem przy złym humorze. Uwielbiam, gdy moja mama przy każdej wizycie u fryzjera prosi, byśmy tak ścięły włosy, by "dało się związać w gumeczkę", choć to my od wielu lat decydujemy jaką fryzurę będziemy miały. I uwielbiam, gdy mój tata mówi, że coś mu się podoba, choć jest zajęty czymś innym, i gdy chodzi ze mną do biblioteki, chociaż wolimy inne książki. I lubię jeszcze, gdy moja siostra dzwoni do mnie z zapytaniem, czy jestem w domu, gdy nadchodzą ciemne, burzowe chmury. I, gdy się martwi, że długo nie wracam, mimo iż ostrzegałam, że wrócę później. I uwielbiam, gdy świecą jej się oczy, kiedy po raz n-ty opowiada o swojej miłości. I uwielbiam, gdy moja mama mówi, że już więcej nie będzie nam nic gotowała i kiedy narzeka, że jesteśmy niegrzeczne. I jeszcze uwielbiam, kiedy mój tata patrzy na moją mamę a ona na niego. I jeszcze kocham ich słowa "kocham cię" i silne ramiona chroniące mnie przed całym światem a jednocześnie zapewniające poczucie wolności.
  Bo dzięki nim jestem tym, kim jestem. Bo oni choć czasem działają na nerwach, odgrywając najgorsze koncerty, są tym najlepszym, co mogło mnie spotkać.
  Na pewno nie raz będziemy się kłócić, ignorować, wspólnie śmiać, chodzić po tym samym supermarkecie, przeglądać te same zdjęcia, obchodzić wspólnie święta.
  Wyśmienicie jest wracać z długiej podróży czy nawet z ogniska w nocy, z myślą, iż jest ktoś, kogo mogę nazwać "Rodziną". Tą wspaniałą, wyjątkową, najlepszą pod słońcem choć z niezliczoną ilością wad i jeszcze większą ilością - zalet.

   mała Ilonka z Tatą i Siostrą.

   
  z mą kochaną Mamą.

  Rodzina w komplecie. Kilkanaście lat temu.