Zbuntowało mi się serce...

"Odważ się być kochaną. Daj się pokochać..."

 Nie mam pojęcia jak?, ale robi to doskonale. Tę sztukę opanowała do perfekcji, a wierzcie mi, nie jest wcale łatwa - analizowanie mnie na podstawie słów. Nie ma drugiej takiej osoby w tym blogowym świecie, która jednym zdaniem, czasem długim komentarzem, potrafi wstrząsnąć moim sercem tak, że nic nie jest takie jak było. Nie mówię, że to jest złe; przeciwnie.
  Te dwa proste zdania trafiły mnie prosto w serce, od pewnego czasu samotne, choć dobrze się maskujące. Mówią, że serce jest delikatne i otwarte jak księga, że szepcze cicho, co czuje, wprowadzając nas w zamęt, zamykając w labiryncie uczuć. Moje chyba lubi robić innym na złość, podtrzymywać myśl, iż zasady są po to, żeby je łamać. Zrobiło się buntownicze i czasem nieznośne. Zamaskowało uczucie pustki, osamotnienia, małego bólu i tęsknoty. Nie przewidziało, że są osoby, które subtelnym ruchem dłoni potrafią zdjąć maskę i przeszyć je na wskroś, odczytując wszystkie informacje, które ukryło w najciemniejszym kącie.
  Czuję się sama i zagubiona, a jednocześnie zakochana i przepełniona. Sprzeczne, walczące ze sobą tezy, które wypływają na wierzch o ustalonych przez siebie porach, w danych momentach. Ja nie mam grafiku przed oczami i nie jestem w stanie przygotować się na falę nicości, która z prądem porywa wszystkie moje najsmutniejsze uczucia i myśli. Jestem bezsilna, kiedy nadchodzi. Intuicyjnie jednak wiem, kiedy mogę się jej spodziewać i szybko gromadzę w sobie różne emocje, z których potem próbuję zrobić trwałą tamę, mocny mur. Czasem udaje mi się stworzyć coś trwałego na kilka sekund, minut, godzin tylko po ty, by po chwili rwący strumień porwał także i moje działania.
  Może to naturalne, że osoby w moim wieku coraz częściej zastanawiają się nad sensem miłości w ich życiu. A zwłaszcza osoby, które za kilkanaście miesięcy mają studniówkę i brak osoby, z którą mogłyby się na takową udać. Wiem, że (teoretycznie) mam dużo czasu. Rzeczywistość jest taka, że kilka dni temu zaczynałam liceum, a już jestem w drugiej klasie. Czas przeleciał mi między palcami, zapisując niektóre chwile na trwałe w sercu.
  Może to właśnie liceum tak bardzo mnie zmieniło? Może to te dwa lata, które są wartościowe, wrzuciły do kociołka uczuć wątpliwość, brak wiary w siebie, niską samoocenę (którą skutecznie czasem ktoś podnosi), brak wiary w to, że i ja mogę. A może te niedokończone chwile z przeszłości, które według mnie powinny mieć jakieś zakończenie? To takie niepokojące wiedzieć, że jest coś, co zepchnęło mnie ze ścieżki wiary. Bo ja chyba, wbrew pozorom, przestałam wierzyć w obecność miłości w moim życiu. Wiem, że nie powinnam. Wiem, że niektórzy z Was kręcą teraz głową z dezaprobatą, mają ochotę przestać to czytać, ale jednak odnaleźli w sobie chęć motywacji i skończą, by napisać coś na końcu.
  Do niektórych wniosków dochodzi się nagle, pisząc jakieś słowa, łapiąc myśli w locie.
  Nie wiem dlaczego zwątpiłam? Może przerosła mnie wiara. A może to przez pewne, krótkotrwałe sytuacje z życia szkolnego i intensywność myśli, które wtedy napływają z każdej strony. Może stwierdziłam, że nadzieja jest dla małych dziewczynek, które bezgranicznie wierzą, że są księżniczkami i będą nimi zawsze. A może przez złudność marzeń?
  Chyba staję się małą egoistką. Tak maleńką, że potrzebuję, by ktoś zamknął mnie w swojej dłoni i uchronił przed całym złem, przed wyblakłą nadzieją i przeterminowanymi marzeniami.
  Potrzebuję tylko kilku uśmiechów, ciepłego dotyku ramion i chłodnych dłoni. Przeciągającego się spojrzenia i miejsca w najodleglejszych zakamarkach myśli. Maleńkiego ułamka tęsknoty i kilku kropel uczucia zmieniającego świat i obraz samego siebie.