To tylko wspomnienie.

'rozumiem moc gestów. tego, że niektóre są na zawsze' *

  Są chwile w naszym życiu, które nigdy nie mijają. I możemy walczyć z nimi, próbować je zastąpić, ale one są - mimo wszystko. Trwają w naszych sercach i czekają aż skupimy na nich swój wzrok. Uwielbiają czuć na sobie pełne tęsknoty spojrzenie, w których tańczy samotność. Te pojedyncze chwile mijają zbyt szybko. Niekiedy szukamy ich przy innych osobach, ale spotykamy się jedynie z poczuciem żalu, że to nie jest to samo. Przeżyte po raz drugi z tą samą osobą też nie wskrzeszają tego samego uczucia. Ofiarują nam gorszą, pozbawioną prawdziwej magii emocję.
    Pamiętam maj sprzed dwóch lat. Pewne piątkowe popołudnie mieściło w sobie tysiąc uczuć. Namaszczone było olejkami delikatności, subtelności i nadziei. Było pełne tego, czego pragnie każda zauroczona nastolatka, próbująca przekonać swoje serce, że to, co nie ma żadnych szans - może mieć ogromną siłę przebicia i po prostu...przetrwać.
  Tamto popołudnie było pełne szczegółów, które zapisałam sobie w sercu.
 
 Nigdy wcześniej nie czułam się tak samotna przy osobie, która zaledwie kilka sekund wcześniej sprawiła, że moje serce biło jak szalone. Wszystko za przyczyną kciuka, który gładził delikatnie wewnętrzną część mojej dłoni. Ale nie to było najważniejsze, choć miało znaczenie.
 Najpiękniejsza chwila, choć przepełniona bólem trwała kilka sekund. Cóż one znaczą w obliczu wieczności czy wcześniej przeżytych godzin? Niemalże nic. Ale to właśnie ten maleńki ułamek czasu sprawił, że moje serce westchnęło głośno, pragnąc, by wszystkie zegary zatrzymały wskazówki. Przynajmniej w strefie, w której my tkwiliśmy.
  W niemy sposób żegnał się ze mną, muskając chłodnymi wargami moje zamknięte powieki. Scałowywał łzy, które spowodował wcześniej. Teraz już nieważne dlaczego. Liczy się dotyk ust na powiece. Pełen zrozumienia dla moich uczuć, pragnący chyba dotknąć moją duszę i wlać w nią pocieszenie. Ale fala smutku była silniejsza. I mimo że odczuwałam te słodkie pieczątki - nie były w stanie ukoić mojego bólu. I choć oparłam zmęczone myśli na jego ramieniu i czułam jego dłoń na swoich plecach - czułam, że go straciłam, choć nigdy nie miałam w pełni.
 Zapamiętałam tę chwilę doskonale. Kryje w sobie słodycz i żal jednocześnie. Zamknęłam pewien rozdział, choć ja nie byłam gotowa na rozstanie. Ten pocałunek był słowem 'do widzenia', wypowiedzianym zbyt wcześnie, zbyt cicho. zbyt delikatnie...

  ___
  * cytat z pewnej rozmowy.
     chyba wróciłam do siebie.
     odnajduję pozostałe zagubione cząstki swojego 'ja' w ramionach cudownych osób.
     korzystam z ferii w Radomiu.