Kobiecość na dwóch kołach.

 Przełamałam swoją odwieczną barierę. Wyciągnęłam rower z szopy, który odstawiłam kilka tygodni temu, zapewniając go w myślach, że niedługo znowu razem pozwiedzamy dobrze znane okolice. Zignorowałam fakt, że prycha, kręci go coś i świerzbi, jak koła kręcą się, wbrew zasadom fizyki, do tyłu. Przeprowadziłam moją (nie taką znowu moją) czarną strzałę przez skoszony zielony trawnik, ominęłam mojego dumnie leżącego w cieniu krzewu psa i powędrowałam po ścieżce w stronę niebiesko-czerwonej furtki, którą zresztą kilka lat temu malowałam z siostrą. Stanęłam na piaszczystej drodze, wdałam się w dyskusję z kuzynostwem i mamą, którą drogę wybrać. Do wyboru miałam aż pięć możliwości: w końcu wybrałam najdłuższą.

  W różowej spódnicy, żółtej koszulce na ramiączka i bluzie w grochy pędziłam po szosie, zgarniając miękkie fałdy materiału na swoje miejsce. W jednym ręku kurczowo trzymając kierownicę i klucze, w drugiej zaś telefon, który pozwolił mi zdawać relacje z moich poczynań Panu Adrianowi. Wiatr (nie)subtelnie igrał z moimi rozpuszczonymi włosami, dając spokój grzywce, którą spięłam zestawem moich dwóch ulubionych wsuwek. Podjechałam pod najgorszą górkę świata, piaszczystą, która nieraz poczuła dotyk moich nagich stóp niegdyś. Po kamienistej powierzchni uśmiechałam się do czerwonych czereśni zapowiadających rozkoszny smak na języku. Na szosie minęłam kuzyna, który widząc mnie, przestał kosić trawę, bym nie dostała zielonymi źdźbłami po twarzy (w najgorszym wypadku). Przed skrzyżowaniem modliłam się o brak jakiegokolwiek czterokołowego pojazdu, który byłby niemałym zagrożeniem dla mojej strzały. Mimo że można mnie zobaczyć w L-ce, rozglądającą się na boki, z głową upchaną znakami – panikuję czasem. Obyło się bez żadnej pędzącej maszyny, o której zapewne Adrian opowiedziałby mi dokładnie: zaczynając od mocy silnika, przez coś tam, kończąc na ogólnym stwierdzeniu, że jest zakochany w BMW jakimś tam. Ja jednak nie kryłabym swojego niezadowolenia, że muszę tego słuchać. Elegancko włączyłam się do ruchu, którego nie było, nie wyciągając ręki, wskazując, gdzie skręcam. Ciągle uznaję, że jest to niepotrzebne. I znalazłam się na zniewalającej górce (siostrze tej poprzedniej, bynajmniej nie piaszczystej). I pędząc na łeb, na szyję, zjechałam na dół, drąc się wniebogłosy o swojej miłości. Prędkość moich kół osiągnęła szczyt, a próba pedałowania zdała się na nic. Zatem, ciesząc się jak w dzieciństwie, kręciłam pedałami do tyłu. Uwielbiałam to, bo mój czerwony dawny rower, którego wszyscy na wsi mi zazdrościli, przy kręceniu pedałami do tyłu – hamował, pozostawiając zacne ślady na piaszczystej powierzchni.

 Kobiecość można połączyć z przyjemnością. Spódnica przesuwająca się do góry nie jest przeszkodą. Japonki na nogach umożliwiają słońcu muśnięcie stóp. Wiatr robi swoje z włosami, zachwycone spojrzenie rozgląda się dookoła, patrząc na dziecko stojące obok zniewalające mężczyzny i samochody, których nie powinno być na skrzyżowaniach, gdy ja do nich dojeżdżam. Pod tym względem dogadujemy się idealnie.

 Podbijać będę świat na rowerze w komplecie moich spódnic.

[ponad programowo.

dla ciekawych.]