Siła i czas.

   Miesiąc minął bezszelestnie. Dni zgubiły się podczas przygotowywania nowej dekoracji na okna w przedszkolu, świąt, które na szczęście nie odbywały się u nas w domu (pokłon dla tych, na których spadł ten obowiązek. Ponad 20 osób przy wigilijnym stole ciągle jest wyzwaniem, choć przybyło nam lat i umiejętności), bycia z Adrianem i wyczekiwania na wspólne chwile.

   To był dla mnie trudny, ale owocny rok. Przyniósł mi wiele motywacji, możliwości i dni wypełnionych po brzegi miłością. Na wiele sytuacji spojrzałam zbyt krytycznym okiem, niektóre chwile przyniosły potok łez. Były momenty załamania, których skutki ciągną się za mną do tej pory, ale też odkryłam w sobie niesamowitą siłę i energię. Nauczyłam się kochać mocniej, odkryłam w znanych osobach to, co sprawia, że mam ochotę opowiedzieć im o sobie więcej. Niektórzy mocno mnie zawiedli, innym nie mam już siły pomagać i być w ich zakręconej rzeczywistości.

   Prawdziwe przyjaźnie pozostały. I emocje, które dostaję każdorazowo. Niektórych spotkań było zbyt mało, inne udowadniały, że czas nie jest przeszkodą.

   Czas przyspieszył. Przede mną wiele wyzwań i tysiące możliwości, które czekają aż po nie sięgnę i w pełni wykorzystam. Mam nadzieję, że ten rok będzie pełen mojej cierpliwości do przeszkód, które na pewno napotkam.

   2014 rok oczekuje na mnie bogaty w stresowe sytuacje. Moja siostra wychodzi za mąż i każda chwila, każde wydarzenie naznaczone jest świadomością, że to ostatnie jej chwile w naszym domu.

   Przede mną pisanie pracy licencjackiej i sama obrona już za kilka miesięcy. Pierwszy rozdział tkwi na dysku twardym, kolejne mają nadzieję, że zostaną napisane przez dobrą wróżkę. To było główne życzenie przy łamaniu się opłatkiem z innymi - by moja praca licencjacka jakimś cudem napisała się sama. Obawiam się, że prędzej dokonam tego osobiście. To nic, uwielbiam przecież pisać. Widmo zbliżającego się terminu na pewno mnie zmotywuje, gdy w końcu go poznam.

   Dostaliśmy z Adrianem zaproszenie na ślub jego kuzynki, co wiąże się z tym, że po raz pierwszy spotkam się z jego dziadkami od strony taty. Po ponad trzech latach związku w końcu trzeba.

   Postawiłam sobie noworoczny cel, a więc oczekuje na mnie mata, adidasy i godziny ćwiczeń. Mam nadzieję, że tym razem epidemia egzaminów nie sprawi, że będę odkładała słodki wysiłek na potem. Cel mam, dwa dni ćwiczeń za nami.

   Życzę sobie, by ten rok był pełen naszych spotkań, godzin wypełnionych rozmowami. Ostatnie pięć dni z Adrianem po raz kolejny pokazały mi to, co tracimy, będąc osobno. Ale w końcu nadejdzie kres oczekiwania i rozpoczniemy wspólną misję tworzenie prawdziwego związku na co dzień, nie tylko raz na jakiś czas. Nie mogę się doczekać chwil, gdy sama będę wypychała go z domu, byśmy mogli od siebie odpocząć i za sobą zatęsknić.

   Odliczam dni z nadzieję, że za rok napiszę Wam, że wszystko ułożyło się tak, jak sobie wymarzyłam. Stawiam pierwsze poprzeczki i liczę na to, że pokonam wszystkie.

   Ściskam Was mocno. Dziękuję za ostatnie 365 wspólnych dni.