szaleństwa dnia codziennego

  Za pięć dni będzie rok isześć miesięcy. To długo. Dla mnie długo. A zarazem tak mało. Ciągle rozczulamnie drobnostkami, przez które nie mogę później zasnąć. W piątek, po dwóchtygodniach niewidzenia się - przytuliłam się nareszcie i mogłam spędzić u jegoboku trzy godziny. W nocy nie mogłam spać, bo wiedziałam, że za sześć godzinwrócę, by go obudzić cichym szeptem. Wczoraj przed dwudziestą trzeciąrozwiązywaliśmy krzyżówkę, raczej z marnym skutkiem. Dziś znowu na niegoczekam, ale nie do dwudziestej pierwszej, jak w dwa poprzednie dni. Dziś teżtęsknię. Ale w piątek zobaczymy się znowu i to będzie nasz kolejny wspólnymiesiąc.

  Odkąd zaczęliśmy studiaani razu nie byłam w jego pokoju. Myślę o Radomiu intensywnie. Lubię to miasto,a nawet uwielbiam i kocham. Pokochałam je już dawno temu, mając lat kilka.

  Raczej lubię swoje studia, choć niektóre wykłady są takie nudne. Innepobudzają we mnie szereg miłych uczuć i siedzę jak na szpilkach, chłonącwszystkie informacje, w których pojawia się coś o wychowaniu dzieci.Zarejestrowałam się już na pedagogikę przedszkolną, a wczoraj wybrałam jakodrugi moduł: pedagogika terapeutyczna. Kliknęłam w specjalny"koszyczek" drżącą ręką nareszcie mając przeczucie, że zaczynam żyćtak, jak chcę. Zaczynam uczyć się tego, co mnie naprawdę kręci.

 

  Odkąd zaczęłam studia niewidziałam się ani razu z moją małą Julką, więc pewnie teraz jest małą panną.Zaczęła szkołę pierwszy rok, ale nauka jej nie w głowie, bo ma ciągle wieleciekawszych zajęć, np. nadzorowanie rozbudowy domu czy też szukanie wrażeń napodwórku z kotem w roli głównej. Nie wspomnę o małej Ani, która już pewnie samasiedzi i ciągle się śmieje. Brakuje mi tych małych pieszczochów.

 

  W pracy dobrze, choćczasem nudzę się niemiłosierni i boli mnie gardło. Już kilka razy oberwałam odpanów, którzy swoje zażalenia na firmę kierują do Bogu winnych konsultantów.Grzecznie informuję, że zanotuję rozgniewanego pana uwagę, jeżeli wcześniej pansię nie rozłączy.

  Nie miałam tyle szczęścia,co Ślimaczek i jeszcze nikt mi się nie oświadczył, niestety. Zostałamnatomiast zaproszona na min. 2 kawy/herbaty. Pan Zygmunt oświadczył, że niezgodzi się na moją propozycję dopóki nie obiecam mu, że: kiedyś jeszcze usłyszymój głos bądź będzie mógł zobaczyć mnie na ekranie swojego telewizora. Zbólem serca musiałam Panu Zygmuntowi powiedzieć, że w telewizji mnie niezobaczy. Teraz myślę, że mogłam zapewnić go, iż na pewno mnie będzie mógłpoczytać. Powinnam zmienić projekt. Pan Przemysław nazwał mnie "wstrętnąbabą, która nie da mu spokoju". Piętnaście minut przesympatycznej rozmowypoprawiło mi humor do końca wieczoru. Dwóch panów stwierdziło, że powinnamsiedzieć w tej branży, bo potrafię mówić i przekonywać. Moja handlowapróżność została połechtana.

 
  Codzienność trwa.