Nie tańczmy nigdy więcej.

  Pewien przemiły Pan napisał mi: "oh! ileż ja musiałem czekać na jakikolwiek znak od Ciebie! jesteś uparta, wiesz? a do tego milcząca, Pisareczko, a to do Ciebie nie pasuje, ani mi się nie podoba!".

  Ileż prawdy Łukasz zawarł w tych kilku słowach. Nie jestem milcząca, fakt. Przecież słowa spisane to mój język, którym najchętniej się posługuję. Moja dusza i myśli, marzenia i pasje. Moja miłość.
  Nie wracam oficjalnie, bo nie odchodziłam wcale. Dziś poczęstuję Was jednym z moich opowiadań dawnych. Jeszcze nie jestem gotowa na stworzenie czegoś nowego, ale już niebawem. Nadchodzi mój idealny czas.

* * *
dedykuję Łukaszowi.

  Spojrzał na mnie i gestem zaprosił do tańca. Wtuleni w siebiekołysaliśmy się do piosenki nieznanej artystki. Głaskał moje dłonie i patrzyłjak milczeniem próbuję zapewnić go o swoich uczuciach wywołanych czarem tejjednej chwili. Byliśmy ułamkiem czasu skradzionego przypadkiem nieznanej parzezakochanych. Odebraliśmy jeden moment komuś innemu, byliśmy spełnionym snemosoby tęskniącej.

  Od tamtego dnia boję się śnić. Byłam jegopięknem przez ten jeden moment, a teraz znów muszę stać się tą zwyczajną, niejedyną.

  Obserwował mnie i patrzył tak dobitnie,kreśląc ciemnym odcieniem źrenic moje ja uzależnione od niego. Bałam sięodejść, ale nie mogłam zostać. Wtulona w jego szyję, chłonęłam zapach idreszcze, wiedząc, że zaraz wybije dwunasta i czas naszego rozstania. Byliśmyjednością jednej piosenki. Przy ostatnim wersie zamarzyłam o kolejnym zdaniuwymyślonym szybko. Nie nastąpiło już nigdy potem, tylko w mojej głowie ta jednapiosenka przedłużyła się do całej powieści, nigdy nie przeżytej.

  Teraz kocham wyobrażenia, których jestczęścią. Uwielbiam wspomnienie dotyku, które powoli się zaciera. Czuję wszystkojak wtedy. I modlę się, żeby ta chwila już nigdy się niepowtórzyła. To dziwne. Ale to ma jakiś ukryty sens – nie chcę tracićmarzenia, które ciągle śnię i zmieniam. Było cudownie i tak powinno zostać.

  W tamtej chwili żadne z nas się nie odezwało.Po prostu patrzył na mnie i dotykał mojej nagiej skóry, sprawiając, że caładrżałam w środku. Nie wiem, co on czuł, mam tylko nadzieję, że i on śni czasemo mnie. Nawet jeżeli go spotkam – będę udawała, że wcale się nie znamy i nigdynie mieliśmy ze sobą nic wspólnego. Może tylko mój przyspieszony oddech zdradzimu, że mam pudełko pełne listów. Wszystkie w tej samej, niezmienionej wersji,na które jeszcze nikt nie zdążył odpisać. Może kiedyś ktoś je znajdzie ipoczuje, że chce przeżyć właśnie taką miłość, poczuć tę magię i tęsknotę.Nikomu nie powiem, że to tylko iluzja zmęczonych wyobrażeń samotnych wieczorówspędzanych przy tej jednej piosence, której nikt nie zdążył skończyć. Nikt pozamną tamtego wieczoru. Niezmiennie dziwi mnie fakt, że jest taka krótka.Przecież kryje się w niej tyle emocji zawartych w kilku minutach melodii. Możelepiej, że nie ma dalszej części? Dzięki temu mam o czym śnić. Inaczej na pewnobyłabym samotna. A teraz mam swoje wyobrażenia i niewysłane listy.

 

26.12.2011

Yuna deeper conversation