Pochłania mnie ciemna biel.

  Chciałabym Wam napisać, że jest to tekst, który napisałam dzisiaj albo wczoraj. Niestety. Jest z października. Bardzo długo zwlekałam z publikacją, ale dziś chcę się nim z Wami podzielić. Zacznijcie proszę od puszczenia piosenki podanej na końcu. Utwory zamieszczane przy testach miały w sobie coś, co zainspirowało mnie do pisania. Może i dla Was okażą się zbawienne?

***

 Usiądź naprzeciwko i słuchaj jak moja skóra wzywa cię do siebie. Znużonewargi obserwują wszystkie twoje ruchy z dziecięca uwagą, ze zmysłamirozpoczętymi jak lizak w pulchniutkiej dłoni. Obserwuję cię i myślę, że niepowinieneś uciekać przede mną, przecież wiesz ile dla mnie znaczysz. Wiesz,prawda? Opowiadałam ci już bajkę o naszej miłości, kiedy ty przeklinałeś sennemary na głos. Może tylko udawałeś i słuchałeś jak mówię do ciebie? Chyba nieprzestałeś mnie kochać? Okłamałeś mnie i bezwstydnie patrzyłeś jak białe dłoniezamykają mi oczy, usta, ręce, nogi. Trzymały i dusiły w swoich pragnieniach.Nie powinieneś był zostawiać mnie tym śnieżnym dłoniom, to było bardzoniebezpieczne dla naszej miłości. Teraz musisz ponieść karę, niegrzecznychłopcze.

 Na razie jednak usiądź tam, w tym kącie. Nie bój się pajęczyn,sprzątałam przed twoim przyjściem. Tak myślę, nie pamiętam wszystkiego.Zapomniałam zdmuchnąć ze ściany tą czarną ćmę. Spójrz tylko jakie ma cienkieskrzydła. Ty jesteś tą ćmą, prawda? Już nie udawaj kogoś, że jest inaczej. Taksię nie robi. Jesteś już dużym chłopcem. Już mnie kochałeś i nie udawałeś, żenie potrafisz. A teraz kryjesz się za swoim wiekiem! Och, nie rób takich dużychoczu, nic nie zrobię. Jeszcze nie teraz. Musisz usiąść w tym kącie. Naparzyłamcały dzbanek herbaty. Porcelanowy dzbanek z piękną ozdobą. Dotknij, jest ciepłyi wypukły. W sam raz dla naszych dłoni. Przyniosłam też komplet filiżanek. Wkredensie są ciasteczka babci upieczone specjalnie dla mnie i dla ciebie. Niebędziemy sami, przyjdą jeszcze inni gości. Zobaczysz, będziemy bawić siędoskonale.

 Czemu uciekasz? Drzwi są zamknięte. Tylko biała ściana szepcze do nas,że tak powinno być, jesteśmy dla siebie stworzeni. Posłuchaj raz jeszcze: otaczają nas tylko białeściany. Już przestań udawać. Boję się ciebie. Kiedy zacznę krzyczećna ciebie i kiedy cię wreszcie ukarzę, znów dotkną mnie białe dłonie. Bądźgrzeczny. Zapraszam cię na herbatę. Nie musisz udawać, przecież wiem, kimjesteś. Kochałeś mnie i patrzyłeś jak drżę przed tobą cała twoja, całabezbronna.

 Zmęczone powieki opadają powoli. Niemowlęta chodzą szybciej spać, gdykołyszą je matki. Ukołysz mnie, białe palce wślizgują się w ciepło mojegociała. Boję się twoich oczy, twoje skrzydła mogą łatwo wpleść się w moje włosy.Obetnę je, już, zaraz, teraz! Oddaj mi nożyczki, gdzie je schowałeś? Gdziepodziała się moja porcelanowa zastawa? Ukradłeś mi już wszystko. Nawet smakciepłych ciasteczek babci. Nie powinieneś był tego robić. Ukarzę cię nocą. Zapalęświatło, a ty będziesz chciał je mieć tylko dla siebie. Wtedy zgaszę lampkę, aty poczujesz się jak ja. Może nawet zobaczysz zimne palce na moich obojczykach,różowy język w ustach. I cuchnącą szmatkę ukrywającą wszystkie moje krzyki. Alespojrzenia nikt mi nie odbierze. Będę patrzyła na ciebie, a ty poczujesz sięwinny. A potem skończy się przedstawienie. Nie będzie już ani ciebie, ani mnie.Żadnego z nas nie będzie. Umrzemy obydwoje. Ty i ja. I dziecko białych dłoni zagubionew kobiecym łonie.

15.10.2011

kat frankie the wrong side of midnight