Jestem.

   Ostatnio jest we mnie tyle uczuć, tyle ulotnych emocji, które wybijają serce z rutyny. Morze pragnień i tęsknot za tym, co jeszcze pozostaje w sferze marzeń. Ale już niebawem pozostanie nam tylko rok do bycia razem codziennie, do wspólnych poranków, do posiłków spożywanych przy jednym stole, do rozmów o rzeczach błahych, domowych, codziennych i ważnych, dotykających serca.

   Jest we mnie morze tęsknoty, z którą nie potrafię sobie poradzić. Nie umiem jej przelać na papier, wypowiedzieć na głos. Pozostają mi tylko tekstowe wiadomości wydziergane codziennie rano, na powitanie, o szalejącej w sercu tęsknocie. Jego szept przed snem przypominający jak niewiele zostało do najbliższego bycia przy sobie. Pozostają nam te weekendowe spotkania przeżywane w całości, spojrzenia rzucane ponad wszystkim, przekazujące sobie ukryte myśli, zatajone przed światem. Pozostaje nam ta cicha nadzieja, że rok minie naprawdę szybko.

   A tymczasem: zakochuję się w nim wciąż i wciąż. Choć to ponad pięć wspólnych lat i przeszło rok narzeczeństwa, a ja nie mogę się na niego napatrzeć. Zahipnotyzowana słucham jego głosu. Bezpiecznie tonę w jego ramionach. Potykam się o czułe słowa, które trafiają prosto do serca. Denerwuję się na niego jak nikt. I staram się przetrwać rozstania.
W tym wszystkim kocham go wciąż mocniej i zastanawiam się - czy można jeszcze bardziej? Zachwycam się tym jak zmienia się nasz związek i nasza relacja. Coraz więcej w nas spokoju, pewności. Coraz większa gotowość na to, by podjąć trud bycia razem na zawsze. Założyć rodzinę i być odpowiedzialnym nie tylko za siebie, ale za drugą osobę.

    Kocham go całą sobą, każdą najdrobniejszą cząstką. Dopiero przy nim zrozumiałam jak wielki sens ukryty jest w tych słowach, choć czasem wydają się zbyt małe, by zawrzeć w nich to, co czuje serce...