Telenowelowe wyobrażenia.

  Chciałabym stać się aktorką jednego z tych brazylijskich seriali. Chciałabym, żeby Bóg napisał mi scenariusz, opierając się na smutku przeplatanym ze szczęściem, i prowadzić słowem do szczęśliwego zakończenia.
  Tego właśnie pragnę na dzień dzisiejszy, kiedy dopadł mnie smutek do n-tej potęgi. Tęsknię za Bogiem.
 
  Mogłabym stać się jedną z tych dziewcząt, które nie wierzą w miłość, które nagle wpadają na Tego Jedynego. Wystarczy jedno spojrzenie i już wiedzą, że to jest TO. Oczywiście nie przyjmują tego na początku do świadomości i godzą się z przyspieszonym biciem serce dopiero przy dziewięćdziesiątym ósmym odcinku. Kochają szaleńczo i wierzą, że wróci jego uczucie, z którego on jednak rezygnuje w dziewięćdziesiątym siódmym odcinku (każdego w końcu męczy nieodwzajemniona miłość), i że będą żyć razem długo i szczęśliwe. Ale pociesza nas, widzów, fakt, iż wszystko biegnie ku gorącemu pocałunkowi w ostatnim ujęciu kamery, nim wyświetlą kończące serial litery.
  Mogłabym nią być. Mogłabym nawet zamieszkać w domu przystojnego doktora, i znosić kaprysy jego nawiedzonej teściowej, która ma robaki w dupie i myśli, że jest panią całego świata. Mogłabym, gdybym tylko wiedziała, że ten piękny blondyn ze zmierzwioną grzywką i cudownymi kościami policzkowymi, o anielskim brązowym spojrzeniu i ciele, którego pozazdrościć mu może niejeden mężczyzna - patrzy na mnie skrycie i wzdycha w ramię przyjaciela, bo nie umie beze mnie żyć.
  Gdyby Bóg się zdecydował wymyślić mi taki Scenariusz, na pewno pojawiłaby się jakaś Zagorzała Wielbicielka tego przystojniaka o ciemnej karnacji, która jest święcie przekonana, iż On jest jej przeznaczeniem, bo przecież tak mocno go kocha. Jego twarz, oczy i wypchany portfel w kieszeni. Z zazdrości Zagorzała Wielbicielka wymyślałaby plan, jak mnie zlikwidować. Miałaby na pewno całą paletę możliwości - zaczynając od delikatnej trucizny wlanej do soku, po kulkę w łeb. Na pewno by mnie nie oszczędziła. Pewnie w dziewięćdziesiątym szóstym odcinku dostrzegłaby, że obiekt jej westchnień wlepia we mnie swoje zabójcze spojrzenie, przy czym jego serce bije jak oszalałe (opinająca koszulka, podkreślająca jego mięśnie, poruszałby się delikatnie przy tym). Tak, i Bóg w swych wyobrażeniach dochodziłby do najtragiczniejszego momentu. Przystojny Huan zrezygnowałby ze mnie i zauważył pożądliwe spojrzenie Zagorzałej Wielbicielki, podczas, gdy Ja odkryłabym w sobie uczucie. Podczas, gdy oni planowaliby ślub i spisywali listę gości - ja płakałbym w poduszkę przy pełni księżyca.
  Nie dostrzegałabym już żadnej, ale to żadnej nadziei. Ale Bóg przecież jest sprawiedliwy i dobry. I pamięta o mnie, i moim zranionym sercu. I pozwoliłby mi pocierpieć za to, iż ignorowałam Brązowe Spojrzenie wpatrujące się we mnie z taka miłością.
  Pewnie ślub byłby huczny, gdyby nie fakt, iż ja weszłabym w tym najważniejszym momencie do kościoła, stanęła na czerwonym dywanie usłanym delikatnymi płatkami róż i krzyknęła, że się nie zgadzam! Zagorzała Wielbicielka świdrowałaby mnie wzrokiem i błagała Mężczyznę stojącego obok, żeby kontynuowali. Zebrani goście szeptali by między sobą, a nawiedzeni rodzice młodej, dla których ważniejsze byłyby pieniądze wybranka jej córki, niż ona sama i jej szczęście - zaklinaliby mnie, i z pewnością zaczęliby wymyślać zemstę, mającą na celu zrównanie mnie z ziemią.
  Mój luby wpatrywałby się we mnie swoim cudownym spojrzeniem, a jego serce znów biłoby w piersi jak oszalałe. On na pewno tęsknił za tym delikatnym łaskotaniem przez cały ten czas i oszukiwał się, że zapomniał. Ale jak widać - wystarczyła krótka sekunda, by wróciło wszystko. Wspomnienia odżyły, każda wspólnie spędzona chwila, każde moje spojrzenie. Wszystko znów nabrałoby tego najważniejszego znaczenie. Jeszcze nie byłoby za późno, miał wybór.
  A ja bym stała w jednej ze swoich ulubionych spódnic, z włosami potarganymi przez wiatr, rumieniąc się z wrażenia i emocji. Ale w tej chwili nic, ale to nic, nie miałoby znaczenia. Tylko Ja i On.
  - Kocham cię. Wiem, że zrozumiałam to za późno... Wybacz mi, proszę! Chciałam tylko, żebyś to wiedział - powiedziałabym pewnie dramatycznym głosem, tracąc wszelką nadzieję, którą ściskałam kurczowo w dłoni przez czterdzieści osiem odcinków (w trakcie których ich miłość rozkwitała). On wciąż stałby koło przepięknej panny młodej, przypominającą pannę młodą jedynie dzięki długiej białej sukni i welonowi wpiętemu we włosy.
  Na pewno bym wyszła, pozostawiając osoby pełne zdumienia. Biegłabym przed siebie, nie kryjąc łez. Wydawać by się mogło, że wszystko zostało skończone, ale nie! Usłyszałabym za sobą głos, na który czekałam tyle czasu. Jego głos! Przystanęłabym nagle i zaczekała. Gdy nasze oczy znalazłyby się na tej samej wysokości, a ciała przyciągałyby się niewidzialną nicią, na pewno bym się popłakała ze szczęścia i wtuliła się w jego szeroki tors. On zacząłby mi szeptać, że kocha mnie nad życie i nie wyobraża sobie siebie beze mnie. Pocałowałby mnie namiętnie. A potem, kiedy wydawać by się mogło, że to ostatnia atrakcja, urwałby się nagle film i wyskoczył blok reklamowy.
  Telenowelowe-maniaczki wypłakiwałyby łzy szczęścia, bo przecież tak długo czekały na tą chwilę.
  I ostatni obraz ukazałby się na ekranie. Ja w białej sukni, On w czarnym smokingu. Idziemy przez czerwony dywan pod ołtarz, gdzie czeka na nas ksiądz. Nic się nie liczy, nic nie ma znaczenia. Jesteśmy tylko My. Słowa przysięgi, gorący pocałunek i...
końcowe napisy na krajobrazie zdjęć, upamiętniających nasze wspólne chwile, z najpiękniejszą piosenką świata w tle.

  Ale to byłby dopiero początek prawdziwego życia.
  Pisanego Miłością.

dla Agnieszki.