Spacery nocą.

  Kiedyś wydawało mi się, że lepiej jest ukryć się w bezpiecznych murach domu i unikać wszystkich stworzeń, które mają dwie ręce i dwie nogi, i jedną głowę wyposażoną w umysł i usta, którymi ewentualnie mogłyby coś powiedzieć. Wtedy byłam małą dziewczynką, która na osiedlu trzymała się z większą grupą osób, w której była najmłodsza i na domiar złego: małym popychadłem. Naprawdę nienawidziłam, kiedy to mnie chcieli nacierać śniegiem, wołali za mną "Ilonka!" i takie tam. Ale w rzeczywistości uwielbiałam z nimi spędzać czas i wcale takich popychadłem nie byłam; zawsze miałam wsparcie w starszej siostrze, która w zimę kazała mi się schować w klatce i przyjmowała ciosy kulek, które leciały w moją stronę. Taka oto moja kochana blondynka okazywała mi miłość od najmłodszych lat bez użycia słów Kocham Cię..
  Starszym chłopakom, z którymi się trzymałam odpowiadałam cześć i nawet na ich pytania, jak się mam? A innych jakoś tak się bałam, co udowodniło mi wczorajsze wspomnienie Oli: Pamiętam, jak ci kiedyś powiedziałam "cześć". Odpowiedziałaś, ale potem zwiałaś od razu do swojej klatki. Od tamtej pory mówiłam "cześć" tylko Dominice.
  W taki oto prosty sposób wyrobiłam sobie opinię dzikusa na osiedlu, choć nikt mi tego nie powiedział. Sama doszłam do tego wniosku przed kilkoma sekundami.
  I wczoraj, siedząc po turecku na chodniku z Olą (tą samą, przed którą kiedyś zwiałam), zdałam sobie sprawę, że bardzo się zmieniłam. Ostatnie dni spędzam nie tylko z Dominiką, ale jestem otwarta na nowe znajomości osiedlowe z osobami, które kiedyś były mi obojętne, których nawet nie pamiętałam imion czy nazwisk. Jeszcze kilka tygodni temu nie miałam najmniejszej ochoty siedzieć długo na dworze, teraz mogłabym całymi godzinami przechadzać się po osiedlu, siedzieć na moimi ulubionym schodku pod sklepem, na trzepaku czy pieńkach, grać w kosza. To jest dziwne, naprawdę dziwne. Od zawsze uwielbiałam nocne powietrze, przepełnione ciszą i zimniejszym powietrzem, które czasem szczypie stopy czy policzki. Ale nie na osiedlu, lecz na działce. Bo naprawdę nie ma nic lepszego od położenia się w hamaku czy na kocu i gapić się w gwiazdy. A na osiedlu nie mogę tego zrobić, bo nie ma takich możliwości. Kiedyś obserwowałam niebo obsypane złotym pyłem, leżąc na zjeżdżalni, ale ta została zniszczona i od kilku lat placu zabaw po prostu nie ma...
 
  I najwspanialsza w tym wszystkim jest obecność Dominiki, z którą uzależniłam się od jedzenia lizaków za trzydzieści groszy (i nie chodzi o cenę, a o ich cudowny smak), po którą mogę zadzwonić, gdy tylko zapragnę i powiedzieć jej "wychodzimy i nie obchodzi mnie, że jesteś zajęta!", choć zazwyczaj robimy to w bardziej cywilizowany sposób. I lubię z nią chodzić i czasem w ogóle nie rozmawiać. Ale wolę, gdy słowa same z nas wypływają i opisują rzeczywistość, w której przyszło nam żyć. Lubię wyciągać w jej stronę rękę z pieniążkiem, który mówi sam za siebie: lizaki! I chyba lubię też siedzieć na kamieniu, który jest częścią ogrodzenia, pod jej klatką i czekać, aż łaskawie zejdzie na dół (bo to ciekawe, że choć ja mieszkam na 4 piętrze, wychodzę szybciej i idę po nią, podczas gdy ona mieszka na parterze). Ale to chyba stało się częścią naszego rytuały, bo jak ona przychodzi pod moją klatkę, to coś mi nie pasuje. I lubię chodzić z nią na ogniska i wracać ileś tam kilometrów na nogach z komentarzem na ustach: nigdy więcej!
  Lubię dużo rzeczy z nią robić, naprawdę. Nawet, jeśli czasem mnie denerwuje i mam ochotę ją pobić, to kocham ją najbardziej na świecie. I tak. A teraz znowu będę się z nią widziała raz w tygodniu, jeśli wszystko dobrze się ułoży.

  I skończą się powroty do domu później niż zazwyczaj, po długich godzinach cudownych rozmów, cudownych chwil, do których będę wracała jadąc autobusem z myślą, że do mnie nie dołączy; idąc do sklepu i spoglądając w jej okna ze świadomością, że jej tam nie ma... Trudno wypełnić puste miejsce, które zajmuje przez cały czas tak ważna osoba. Ale to jest przyjaźń. A nasza przyjaźń przetrwała już nie jedną burzę, nie jeden huragan czy inne zwariowane kataklizmy.