W świecie, w którym myśli mają kształt motyli.

  "Widziała tego mężczyznę machającego ręką z brzegów rzeki, gdy wędrowali minionego lata. Nie przypuszczała wtedy, że patrzyła na przyszłego męża."
  Lori Lansens "Siostry".


  Czasem lubię usiąść na skraju ławki, oprzeć się plecami o drewniane oparcie, wyciągnąć przed siebie nogi i spleść dłonie na brzuchu. Czasem lubię też usiąść na rozgrzanej promieniami słońca ziemi po turecku z dobrą książką w ręku i myśleć. Myśleć o tym, co było i o tym, co będzie. Myśleć o moich rodzicach i mojej siostrze, której nie widziałam przez tyle długich dni. Myśleć o tęsknocie do Julki, członków rodziny i przyjaciół.
  Ostatnio miałam dużo takich melancholijnych chwil, kiedy moje serce wybierało się na samotne spacery z nadzieją, że na poboczu jednej ze ścieżek spotka drugie samotne serce, któremu będzie mogło powierzyć wszelkie tajemnice, gorące uczucia, rozlewające się po jej duszy i raniące ją przy okazji. Lubię, gdy wtedy towarzyszy mi cisza. A właściwie nie cisza a głosy świata, które zachęcone moim milczeniem, wypełzając ze swoich zakamarków. Lubię wtedy myśleć, że to wspomniane wyżej serce też o mnie myśli, czekając w cieniu rozłożystej płaczącej wierzby czy brzozy, na ten idealny dla nas moment, kiedy będziemy w stanie się zauważyć, a nie minąć nieświadomie bez żadnych istotnych uczuć.
  Pobyt w górach otworzył te tamy, które chroniły moje serce przed szkodliwymi falami bólu. Przez kilka długich dni, dwa może trzy a może cztery, zaciskałam mocno zęby, by nie wypowiedzieć tych wszystkich słów, które przyniosłyby za sobą łzy, które wciąż błyszczały w moich oczach. Noce przynosiły widok osób, od których chciałam się uwolnić w postaci snu. Snów, które od kilku miesięcy mnie nie nawiedzały. Wciąż towarzyszyły mi myśli, które stały się niczym komary, które w Krempachach są niespotykane. A najgorsze były właśnie te noce, kiedy nie mogłam zasnąć i spojrzenia rodziców, które mówiły same za siebie zbyt dużo.
  Wciąż myślałam o Tej Osobie, która ma nadejść. Stanie na polu mojego widzenia i już na zawsze będę chciała na nią patrzeć. A te myśli przeplatały się z wizjami osób, o których nie chciałam pamiętać. Huczna orkiestra grająca w mojej głowie za każdym razem, gdy ja chciałam kilka minut ciszy.
  Kilka razy usiadłam na dużym kamieniu, zatapiając nogi w lodowatej Białce, opierając brodę o dłonie, wsparte na kolanach. Próbowałam dojrzeć ujście tej rwącej rzeki, która tak przyjemnie chłodziła moje myśli swoją cudowną melodią niezmienną od lat, wierząc, że znajdę tam odpowiedzi na te pytania, które wciąż się mnożyły. Nie udało mi się ani razu dojrzeć tego upragnionego punktu. Zdołałam zobaczyć jedynie drugi brzeg, na którym nie stał mężczyzna machający do mnie z uśmiechem. Może takie sytuacje zdarzają się tylko w filmach i książkach, które ostatnio zachłannie czytałam i rzecz jasna, w moim małym świecie wyobraźni?
  Nie wiem. Dużo rzeczy ostatnio nie wiem. Za dużo. Zbyt wiele powstało niemych pytań w mojej głowie, które zostawiając ślady za mną, depcząc mi po stopach.
  Co czujesz? Co myślisz? Czy to to? Boli Cię? Dlaczego? Jak długo jeszcze?
  Cała litania, którą mogłabym wyśpiewać przed bożekiem Odpowiedzi. Istnieje taki? Jeśli tak, podajcie mi na niego namiary.
  Lubię czasem usiąść na swoim drewnianym krześle i wpatrując się w migocący jasno monitor, spisać swoje myśli ze świadomością, że spotkam osoby, które czasem wskażą mi drogę i co najważniejsze - zawsze zechcą wysłuchać.
 

 
Tęskniłam za Wami.
Tak, jak się tęskni za
widokiem wyjątkowej osoby.
Ja tęskniłam za Waszymi słowami.