"Przyjmij znamię Daru Ducha Świętego"

18 listopad 2007 rok, godzina 12:46? Chyba tak. Dzień, który sprawił, że poczułam pełnię szczęścia. Serce nie było tak blisko Boga jak w dzisiejszym dniu, nie radowało się tak mocno. Niedziele, podobna dla większości do pozostałych niedziel. Dla mnie wyjątkowa, jedyna w swoim rodzaju! Taka moja.

O 11:30 siedziałam spokojnie w ławce. Z mojej prawej strony siostra, która była moim świadkiem, z lewej dwie inne dziewczyny także ze swoimi świadkami. Każda może czuła coś innego, może w innym rytmie serce biło. Kościół pełen osób, młodzieży, rodziców, wiernych parafian. Wraz z grupą 67 osób, przyjęłam Sakrament Bierzmowania.

Obok mojej ławki, rodzice uśmiechnięci szeroko, siostra która w chwili, która nadejdzie niebawem, będzie tak blisko mnie...

"Pragniemy, aby Duch święty, którego otrzymamy, umocnił nas do mężnego wyznawania wiary i do postępowania według jej zasad". Nie równo powiedziane, niektórzy zamilkli, nie odpowiedzieli na pytanie Biskupa. Moje usta rzekły głośno, moje serce wzniosło się do Boga pełne nadziei, miłości i szczęścia.

I moment, wychodzenia z ławek wraz z świadkami. Na początek ministranci, stojący przy ołtarzu, potem dziewczęta i chłopcy. Stoimy w długiej kolejce, z bijącymi szybko sercami, z każdym krokiem jesteśmy bliżej stojącego na pierwszym stopniu Biskupa.

Jeszcze tylko jedna dziewczyna, kartka z moimi danymi dla księdza i...

- Ilono, Julio przyjmij znamię Daru Ducha Świętego - moment, namaszczenia mego czoła Krzyżmem świętym. Mocne, szybkie uderzenia mojego serca. Chwila szczerego uśmiechu na twarzy i mocny uścisk prawej dłoni, Anny.

- Amen.

- Pokój z Tobą.

- I z duchem Twoim.

Wybierzmowana, napełniona mocą Ducha Świętego, wracam na swoje miejsce. Przy kolumnie uśmiechnięty tata z kamerą w ręku. Ważny moment, na zawsze uwieczniony. Dalej mama, również szczęśliwa. Pstryk! zdjęcie. :)

Komunia Święta, która była tak samo ważna, jak Bierzmowanie. Czułam się tak, jak 9 letnia Ilonka, która w białej sukience, przyjmowałam po raz pierwszy do swego młodego serduszka Eucharystię. Czułam się tak, jakby czas się cofnął. Miłość oblała moją duszę. Uśmiech Biskupa i:

- Ciało Chrystusa.

- Amen.

Panie Jezu, dziękuję Ci całą sobą, za ten dzień. Za serce moje pełne pozytywnych uczuć. Dziękuję za każde Słowo Boże w ciągu moich dni, w których przygotowywałam się do Sakramentu Bierzmowania. Dziękuję Ci, za to, że Jesteś, że Kochasz.

Urzekł mnie moment, "Przekazywania sobie pokoju".

4 zjednoczone ręce ze sobą w jednym uścisku. Mocna, brązowa dłoń Taty, która objęła dłoń swej Małżonki i dwóch Córek. I wymienione uśmiechy między sobą, moje serce szepczące: Dziękuję Ci, Boże.

 

Chcę podziękować:

Rodzicom, którzy towarzyszyli mi w szeregu dni, przygotowujących mnie do Bierzmowania.

Annie, która była moim świadkiem, za jej uśmiech, gdy się denerwowałam i za jej dłoń na mym prawym ramieniu.

Przyjaciołom, którzy byli myślami w tym dniu ze mną.

Księdzu Tadeuszowi i ks. Marcinowi, którzy byli z nami od 14.09.2006 r do 14.09.2007. Żałuję, że nie do końca. Dziękuję również ks. Tadeuszowi, za te wszystkie lata, za wszystkie msze.. Niestety, nadszedł czas, że musiał opuścić umiłowany Sobików. :(

Księdzu  Proboszczowi, który podjął się przygotowania nas do końca. I za te próby w zimnym kościele i wygłoszone słowo. :)

Ks. Biskupowi Dusiowi, który był z nami w dzisiejszym dniu.

Hubertowi, który rozmawiał ze mną o Bogu i przybliżał mi jego Miłość wielką. Dziękuję, mój Kochany Przyjacielu.

Dziękuję Wam wszystkim! :*

 

Dzień ten pozostanie we mnie do końca. Bicie serca i uśmiech. tego słowami nie uda mi się opisać... To trzeba poczuć.