Kurtyna słów i znaczeń.

- Jesteś najsilniejszą osobą, jaką znam. Naprawdę masz silny charakter. - Nie sądzę. - Masz tak, gdy kogoś dobrze znasz. - Pewnie przy A. milczałaś? - Właśnie gadałam za kilku. - Akurat! - Po kiego wała masz takie czarne scenariusze? (...) Jesteś pesymistką.

-Co Cię skłoniło do rozpoczęcia jakiejkolwiek formy komunikacji z mą skromną osobą i co więcej - przedłużenia tych rozmów w czasie? - Po pierwsze: coś musi być w tobie, że zacząłem się Tobie zwierzać, a jak wiesz - trudno dowiedzieć się o mnie czegokolwiek. Po drugie zaintrygowałaś mnie swoją osobą. - Z mojej perspektywy: jestem nudna jak flaki z olejem. - Nie powiedziałbym tego.

 Waham się na krawędzi znaczeń. Próbuję odkryć moc słów wypowiedzianych przez innych. Nagle wszystko i wszyscy zaczęli dostrzegać we mnie coś, czego ja jeszcze nie umiem pojąć. Moja polonistka prosi, bym zgłosiła się do konkursu literackiego. Nieznajoma Dziewczyna zapytała, czy może wykorzystać mój tekst do konkursu recytatorskiego. Dziwnie czuję się zmyślą, że przed grupą osób ktoś wyjdzie na scenę, wypowie moje imię i nazwisko, by za chwilę spisanym niegdyś zdaniom nadać namacalny kształt. Moja starsza Siostra wykorzystuje moje słowa do opisów pod zdjęciami, na których jest ze swoją Miłością. Dziewczyna, z którą chodzę do klasy - od kilku tygodni ma w opisie jedno z moich zdań (wkomponuję Cię we wszystkie swoje dni) i chce napisać piosenkę wykorzystując moje myśli. Moja Mała przy zdjęciach ma przyklejoną kartkę ze zdaniem, które widnieje u mnie na lampce (czasem serce chce, by niektóre chwile trwały wiecznie). Zawsze pragnęłam być jak Krystyna Siesicka, choć większość osób w ogóle jej nie zna. Kocham jej słowa. Zawsze chciałam, by ktoś kiedyś, w dalekiej przyszłości, użył choćby jednego z moich zdań. Okazuje się, że takich osób jest kilka. Marzenia i pragnienia mają moc. Gdybym powiedziała, że jest to niemiłe - moglibyście rzucać we mnie kamieniami. Jest to miłe uczucie, ale z drugiej strony stawia mnie w kłopotliwej sytuacji. Dreszczyk emocji przechadza się po ciele. Jest to chyba tak ważne tylko dlatego, że ze słowami wiążę swą przyszłość. Przynajmniej częściowo.
  Z drugiej strony: słyszę coraz częściej z ust Jego i Jej, że jestem silną osobowością. Nie umiem przyjąć tego do świadomości. Ciągle wydaje mi się, że jestem tą małą dziewczynką, która trzyma się maminej spódnicy. Tą małą dziewczynką, która nie umie sobie z niczym poradzić. "Jesteś najsilniejszą osobą jaką znam..." - wypowiedziane szczerze, potwierdzone zielonym spojrzeniem. W takich chwilach serce wstrzymuje oddech.
  Trudno walczy się w sobie z niektórymi opiniami i przekonuje samego siebie, że jest to prawdą. Szczerą, cholerną prawdą, w którą trzeba zainwestować, by osiągnąć więcej. Jestem silna, wiem to. Jestem wytrwała i umiem czekać. Dlatego kiedyś, za kilka lat, napiszę Wam, że to, co napisałam można nabyć w księgarni. Może maleńkiej, prowadzonej przez zaprzyjaźnioną starszą panią, ale jest. To moje największe z marzeń.
  Chcę być jak Krystyna Siesicka...

all she wrote.

(musiałam to wypisać z siebie.
bo czasem można dać
szansę swojej
próżności.)

za kilka dni napiszę do Was
jako osiemnastolatka. :)