Osiemnaście, i co dalej?

  Od ponad tygodnia jestem gorącą osiemnastką i... nic się nie zmieniło. Nie zmądrzałam ani głupsza się nie stałam (mam nadzieję). Nie wyrosła mi druga głowa ani nie zmieniłam koloru oczu. Moje włosy też jakoś nie przejęły się powagą sytuacji i jak sięgały zaledwie za łopatki, tak sięgają. Mój sposób myślenia pozostał identyczny, choć schodząc po klatce schodowej pomyślałam, że mogę więcej.
  Słowa w moich ustach: chciałabym sobie zrobić zdjęcie do dowodu, brzmią jakoś głupkowato. Jakbym na chwilę zamieniła się z kimś rolami. Czuję się młoda i rześka, i nie mam wcale zmarszczek starości, co zawzięcie niektórzy mi wmawiają. Nie licząc tych mimicznych, ale one są w ogóle nieważne!
  Dorosłość jest chyba przereklamowana. Nigdy nie chciałam mieć osiemnastu lat. Wydawało mi się, że wraz z przekroczeniem tej niewidzialnej granicy, coś się kończy. Gdzież tam! Będąc w przedszkolu przerażała mnie ta wizja, bo z rozpaczą odkryłam, że dorośli nie mogą kolorować. Nikt nie był w stanie przekonać mnie, że to wcale nie wygląda tak źle. Ale wraz z wiekiem zmieniły się moje upodobania.
  Im dłużej się nad tym jednak zastanawiam, dochodzę do wniosku, że więcej myślę o swojej przyszłości. Do snucia refleksji zmobilizował mnie także tekst napisany przez moją słodką Dominikę. Były tam zdania, przy których czytaniu, serce stawało mi na chwilę. Rzeczy, które jeszcze do niedawna były czystą abstrakcją szkicowaną na niebie marzeń, teraz zbliżają się nieuchronnie. "Nadejdzie czas i ułożysz swe życie, o którym zawsze marzyłaś będąc małą dziewczynką. Kiedy będziesz tańczyć na swoim weselu, a z biegiem czasy zaczniesz opiekować się swoimi malutkimi dziećmi. Kiedy staniesz się mamą..."
  Pamiętam chwile, kiedy usypiając w ramionach lakę niewiele większą ode mnie, marzyłam o swoim dziecku. Teraz wiem, że powoli zbliżam się do wieku, kiedy mogę to osiągnąć. Przeraża mnie to i cieszy jednocześnie. Wizja spędzenia całego życia przy mężczyźnie, który się pojawi. I wsłuchanie się w siebie, czy aby na pewno to to?
  Osiemnaście lat już mnie nie przeraża. Wierzę, że to będzie dobry czas, dobrych decyzji i wspaniałych znajomości, które mam nadzieję, zostaną na zawsze.
  Opowiem kiedyś o tym swoim dzieciom. I swoim wnukom.
  O Was też.

 ostatnio nie mam ochoty na bloga.
słowa też się ciężko kleją.
 jestem nie będąc.
wybaczcie.