Mów mi więcej słów. Ciągle do mnie mów.

  Jestem przesiąknięta rozmowami, które z nim przeprowadziłam. Każde słowo czuję na dnie serca, na krawędzi duszy. Ciągle czuję zapamiętane spojrzenia, które zamknęłam w pudełkach słów. Z najodleglejszych zakamarków pamięci próbuję wychwycić głos. Czasem tylko wydaje mi się, że czuję go na koniuszku języka.
  Niezmiennie towarzyszy mi ochota mówienia o nim. Może nawet umiałabym się w nim zakochać. I na chwilę obecną nie wyobrażam sobie swojej codzienności bez niego, bez jego kilku słów, dłuższej rozmowy wieczorem.
  To takie banalne i głupie zarazem. Zaczęło mi się układać, gdy się pojawił. Tak, to głupie.
  Czasem zastanawiam się, co poczuję, gdy zniknie...?

  "Miałem napisać, że nie pamiętam żadnego twojego spojrzenia, ale przypomniałem sobie jedno. Oczy, które mówią: mów więcej o sobie, chce się dowiedzieć jak najwięcej o tobie."

dziękuję za życzenia.

♥