Giń chwilo, któraś minęła!

we belong together. *

będzie smętnie.
na własną odpowiedzialność.

  Nienawidzę nijakich dni. Tych, które urozmaica jedynie film wyszukany w stercie nieznanych tytułów. Wypełnionych po brzegi tęsknotą i czekaniem, niekiedy przeciągającym się milczeniem. Naprawdę już nie wiem, co jest najgorsze z tej trójki. Tych chwil, które zabija się czymkolwiek, byle tylko nie myśleć. Pisaniem o tym samym, choć słowa uciekają z krzykiem i trzepotem ramion. Wyjściem na rower, który skrzypi odkąd zdobył sobie więcej właścicieli. Rozmową o niczym z osobami, które poproszą o spotkanie. Słuchaniem muzyki tej samej, ciągle, w kółko, jakby tylko ta jedna była dostępna na całym świecie. Do znudzenia. *
  Potrzebuję samotności. Całego dnia przeleżanego w łóżku. Albo długiego spaceru po ścieżce, którą mogłabym iść z zamkniętymi oczami. Czegokolwiek. Zmiany, którą trudno zaakceptować. Miejsca innego, ale podobnego do tych, które znam, bym czuła się bezpiecznie. Jego ramion. Tego dołka w obojczyku. I dłoni, które cicho ukołyszą tę cholerną burzę w środku. Wiem, jeszcze tylko kilkanaście godzin i doczekam się tych chwil, ale czuję, że do tego czasu rozpadnę się na milion kawałeczków.
  A może już się to stało? Przytłacza mnie liczba ciągnących się dni. I łez. Przygniata mnie mnożąca się liczba wspomnień, przed którymi trudno uciec, choćby się chciało. I umarłych uczuć, których dawno skończyła się ważność żałoby. Wracają na chwilę albo kilka godzin, robią bałagan i znikają. Zapominam, ale ten nieporządek zostaje. Gromadzi się i gromadzi, a ja nie mam ochoty uporządkować tego wszystkiego rozmową. Jakąkolwiek, z kimkolwiek. Za dużo słów wykorzystał ten temat, by strzępić sobie nadal język. Uczucia umarłe powstają wykorzenić te, co trwają. To takie naturalne. Przechodziłam już przez to, prawda? Ale wtedy to nie było ważne. Kiedy o tym myślę z perspektywy czasu: okazało się potrzebne, wykoleiło plany przeznaczenia z toru, który zmierzał do głębokiego cierpienia. Nie było go. Nie tak intensywnie. Ale teraz jest inaczej. Nic nie może zniszczyć tego, co kształtuje się w moim sercu. Za bardzo mi zależy.
  Kocham.
  Nie mogę pozwolić, by tamte chwile, które zakończyły się tylko planem spełnienia, rzuciły cień na dni, które trwają. Spełnione, prawdziwe, moje. Nasze. Bo tamte nigdy nie miały być teraźniejszością, zawsze były odległą przyszłością. A te? Te są przeszłością, są przyszłością, które zmieniają się w teraźniejszość przeżywaną intensywnie, delikatnie, z uczuciem, które wzrasta, ciągle i ciągle.
  Nijakie dni muszę zmienić w dni pełne tęsknoty dobrej. Tej, co motywuje do szukania naszych śladów w pięknych filmach, które być może obejrzymy kiedyś razem, gdy w końcu nauczymy się tej sztuki. Do wyjścia w miejsca, które wydaje mi się, że znam, ale tak naprawdę: one ciągle się zmieniają. Las ciągle pachnie i wygląda inaczej. Tęsknoty, co nakłania tatę do po majstrowania przy rowerze albo mnie do sięgnięcia po ten drugi, tylko mój. I myśli przyjmowanej z radością, że już za siedem dni odwiedzę miejsca, które przecież kocham od dni, których nie pamiętam, bo byłam za mała. Góry, moje kochane góry i osoby, których nie widziałam od roku.
  Mam Adriana. Jestem z nim. Mamy siebie wzajemnie. To szczęście.
 
  Niech przeszłość zostanie za drzwiami milczenia.

pomogło, wyciszyło.
ciągle kocham pisać.