Dziękuję Elu za Julkę.

... Czułam jak kopiesz. Ela powiedziała:

- Ilonko, daj mi rękę - podałam. A Ona delikatnie, podniosła koszulę i położyła moją dłoń na swoim brzuchu. Nie umiem opisać w słowach, jak wielka radość ogarnęła moje serce. Poczułam jak kopiesz, ruszasz się. Uśmiechnęłam się. Czułam takie ciepło, Miłość do Ciebie. Nienarodzona jeszcze, Dziecinko.

- Kopie... - szepnęłam. Twoja mama szeroko się uśmiechnęła. W tym geście, zamknęła tyle Miłości do Ciebie, do mnie.

Będzie wspaniałą Matką. Wychowała każdego z Nas, więc wiem. Rozpieszczała, przytulała. Siadała na Dziadkowych schodach przed domem i obserwowała nasze zabawy, wyścigi. Śmiała się z naszych głupich kawałów i wciąż opowiadała jeden o Króliku, który kupowała marchewki w sklepie u Misia. Słuchała piosenki: "Elka, patelka, zamknij sklep! Przyjdzie policja da Ci w łeb". Nie mówiła nic na to. Przywoziła nam w każdy piątek czekoladowe Grześki, a w lato, w sobotę, śmietankowe Apacze. Chodziła z nami na spacery, i pozwalała wyjadać "to białe i czarne" do Zebry, którą piekła w każdy weekend u Dziadka w kuchni. Cierpliwie sprzątała bałagan po nas, który robiliśmy w jej pokoju. Ale krzyczała też. Opowiadała nam niestworzone historie. I opowiada do dziś. I broniła nas przed rodzicami, kiedy coś naskrobaliśmy... Będzie wspaniałą Matką.

Patrzę na Kobietę o ciemnych włosach, niebieskich, dużych oczach, siedzącą na łóżku, zmęczoną po porodzie i pobycie w szpitalu. A w ramionach trzyma Dziecko. Maleńką Julkę. Tyle ciepła, Miłości widzę w Jej oczach. Patrzę i myślę: Nas kiedyś też tak tuliła. Tyle czekała na Ciebie, tak gorąco się modliła, ufała Bogu... Wysłuchał.

Stałaś się, Niunia, Słońcem każdego z Nas, moją Miłością. Dzieckiem, które miłuję całą sobą, moją Gwiazdką!

 

Pamiętam, kiedy 10 lutego zadzwonił telefon. Siedziałam u siebie w pokoju, przy komputerze. Rozmawiałam z K. Pamiętam ten dzień dokładnie.

Niechętnie wstałam i poszłam odebrać. Po drugiej stronie słuchawki, usłyszałam głos mojej Mamy:

- Ilonka, Ela urodziła! - Krzyknęła. Choć nie miałam Jej przy sobie, czułam, że się uśmiecha serdecznie. Z wrażenie nie wiedziałam co powiedzieć. Zabrakło mi słów. - Córeczka. Zdrowa.

- Aaaa... Nie wierze!! - Krzyknęłam. Po chwili rozmowy, rozłączyłam się i pobiegłam do pokoju. Bez słowa rzuciłam się na Tatę i powiedziałam Mu o wiadomości, którą dostałam przed chwilą...

Tak się zaczęła historia Julki.

Teraz ten Mały Skarb ma rok i siedem miesięcy.

Mądra z Niej dziewczynka, o blond włosach i niebieskich oczach. Oczy ma piękne... Po Mamie. Takie duże. Uśmiecha się słodko. Ma takie maleńki, białe ząbki. Lubię jak chodzi po mieszkaniu i powtarza: Dzie Koko? Gdzie Ania? Mama! Tata! Dzie Koko?

Lubię, kiedy łapie mnie za rękę i prowadzi. Kiedy wyciąga do mnie swoje rączki i prosi, żeby wziąć na ręce. Kiedy biegnie w moją stronę z uśmiechem na twarzy, gdy tylko mnie zobaczy.

Lubię kiedy, z ust układa jakiś dziwny kształt, dając "całuska".

Lubię, kiedy śpi u mnie w domu i przychodzi rano, żeby mnie obudzić...

 

... To była niedziela. Kilka minut przed 7. Przyszła Julka do mojego pokoju. Stanęła przy łóżku i patrzyła. Kiedy się obudziłam, zaczęła układać obok mnie wszystkie swoje zabawki, które wcześniej do mnie naznosiła. Chciałam spać, ale ona chyba nie myślała o tym, żeby dać mi spokój. Wyszła i po chwili wróciła. Wstałam, a Ona od razu wyciągnęła ręce w moją stronę. Wzięłam Ją na ręce.

Kiedy się ubrałam, przyszła pora śniadania. Przygotowane przez moją mamę jedzenie, musiałam Jej dać. Zajęło nam to prawie godzinę. Julka zaczęła chodzić po mieszkaniu i wymieniać dobrze znane przez siebie słowa.

Niunia, tyle dla mnie znaczy. Jest wszystkim czego potrzebuję. Przy Niej uczę się w pewnym stopniu Macierzyństwa. Bo kiedy siedziałam z Nią sama w domu, z moją siostrą, Ja się z Nią bawiłam, myłam brudne rączki, przewijałam. Ja dawałam jedzenie... Julka pokazała mi, że Macierzyństwo to wielka odpowiedzialność...

Dziękuję, Ela, że modliłaś się do Boga o dziecko. Dziękuję. :**

Dziękuję, że ufasz mi na tyle, iż nie boisz się, powierzyć mi Swojego Dziecko. Dziękuję, że Jesteś. :**

 

~*~

 

Dziękuję Paulince... Dziękuję za te komentarze pod poprzednią notką... Miałam je opublikować... Zrobić z nich notkę... Ale, Kotku, nie potrafię. :( Wiesz, jak wielki ból sprawia, myślenia o I. :( Wiesz....

Kocham Cię, Aniołku. :*

Jesteś Miłością mojego życia! Ty i Julka. ;**