Zabronione uczucie.

~*~

Młoda dziewczyna, która nie ukończyła 18 roku życia. Jeszcze dwa lata i teoretycznie, stanie się pełnoletnia. Czy wtedy będzie mogła decydować o sobie? O swoich czynach? Czy będzie mogła robić rzeczy, które teraz są zabronione?

Interesuje Ją tylko jeden zakaz. Zakaz, który komplikuje wszystko. Bo jak można zabronić komuś Miłości? Nie, raczej nie Miłości, a Chłopaka. Nie myślcie, że zabrania Jej się bycia z Kimś. Nie. Zabrania Jej się bycia z Nim. Z Chłopakiem, którego Kocha. Naprawdę kocha... Swoim 16 letnim sercem, Miłością jeszcze nie do końca prawdziwą. Taką może młodzieńczą, ale szczerą.

Jest i On. Ma te 18 lat, ale nie może się z Nią widywać. Tak wiele ich łączy, tak wiele dzieli.

Poznali się przypadkiem. Wystarczyło jedno spojrzenie. Jedna chwila... I stało się. Zakochali się w sobie bez opamiętania. "Miłości wskrzeszonej nie da się powstrzymać". Przekonali się o tym sami...

On pochodził z innego kraju, wyznawał inną religię. Rodzice Dziewczyny wiedzieli, że poznali się, ale kiedy poznali kilka faktów z Jego życia, pochodzenie, powiedzieli "Nie". Nie dali Im szansy, po protu zakazali się spotykać. Ale czy Miłość da się powstrzymać? Czy zakaz rodziców jest ważny? Nie liczył się dla Nich fakt, że mają przeciwko sobie "cały świat". Rodziców Jego i Jej, mieszkańców okolicy, znajomych. Ale co interesuje zdanie innych? Chyba nic...

Nie słuchali rodziców, spotykali się tak często jak było to możliwe. Wybierali niezbyt dobre miejsca. Lasy, jezioro, łąki oddalone od ciekawskich ludzi. Wybierali miejsca, gdzie byli bezpieczni, kryci przez przyrodę... Mogli przecież wszystko zerwać, udawać, że się nie znają, że nic ich nie łączy. Ale czy da się walczyć w uczuciem? Czy można korzystać z jednego sklepu, placu zabaw, szkoły, mijając się bez zainteresowania, kiedy ramiona chcą się przytulać, usta całować? Kiedy każda chwila bez siebie jest wiecznością? Oni nie potrafili. Po prostu nie mogli bez siebie żyć. Byli dla siebie... stworzeni? W tej chwili nie wyobrażali sobie, że mogą bez siebie żyć, że coś może ich rozdzielić.

Kolejne spotkania zbliżały ich do siebie. Uczyli się siebie, uczyli się tej Miłości.

Minął rok, a oni wciąż byli nierozerwalni. Choć spotkań było coraz mniej, wierzyli w potęgę tego uczucia. Każde chwile razem spędzone były pełne uczuć, namiętności. Było wiele rozmów, pocałunków, romantycznych chwil. Były i kłótnie. Przepłakane chwile, wielka tęsknota i żal. Były miesiące, kiedy nie widzieli się długo. Były momenty, kiedy stali w jednej kolejne w sklepie, kiedy miała Go o kilka centymetrów od siebie, czuła zapach, miała ochotę się wtulić w Jego bezpieczne ramiona, ale nie mogła. Ale wiedziała, że tak musi być, że w końcu zostanie Im to wynagrodzone...

 

~*~

 

 Hmm... Dziewczynie i Chłopakowi się udało. Byli razem, robili wszystko. Ale jak wiele jest par, które się rozpadają przez Rodzinę, znajomych. Ich przeszkodą była różna religia, narodowość. Przeszkadza w Miłości? Nie. Ale jak trudno jest walczyć z przeciwnościami, być razem, kiedy nie ma się akceptacji?

Nie zapominam, że wystarczy często zrozumienie tylko jednej osoby, która nam pomaga, która nas wspiera. Wystarczy Miłość, która jest prawdziwa, żeby uwierzyć, że może się udać.

Nie rozumiem, dlaczego Ludzie mieszają się w nie swoje sprawy? Co ich interesuje z Kim spotyka się sąsiadka.. Nie rozumiem... Ale to już jest inna sprawa...

 

___

 

Przyznam szczerze, że prawdopodobnie ta notka by nie powstała, gdyby nie moje nagłe natchnienie. :) Pozdrawiam ciepło. :) I dziękuję za Waszą obecność. :)