Dzień refleksji nad Przyszłością

Przyszłość... Ta odległa. Nie mam na myśli jutrzejszego dnia, czy tego, co będzie za tydzień. Wyprzedzam czas o kilka lat. Przynajmniej chciałabym umieć. Jedyne, co potrafię zrobić w tej chwili, to usiąść na mojej ulubionej ławce, wystawić twarz do słońca, które nieśmiało przedziera się przez rozłożyste korony drzew i marzyć. Marzyć o mojej Przyszłości, o kilku następnych latach. Zastawiam się czego tak właściwie chcę?

Jedyne czego jestem pewna, to Rodzina. Chcę mieć dzieci, Męża. Być dobrą Matką i Żoną.

Ale zanim to nastąpi, marzą mi się studia. Psychologia czy Pedagogika? To pytanie zadaje sobie każdego dnia kilka razy. Dobrze by było skończyć oba kierunki, ale w moim przypadku jest to niemożliwe.

Dlaczego w tytule pojawił się "dzień refleksji?"...?

Myślałam, że to będzie moje zwykłe wyjście na dwór. A. nie mogła, bo źle się czuła, D. pojechała do Warszawy. Cóż, musiałam iść sama... Z jednej strony to lepiej, bo będę miała czas na przemyślenia, z drugiej strony źle, bo nie będę miała przy sobie nikogo...

Poszłam na swoja ulubioną ławkę. Dosiadły się do mnie dwie dziewczynki z 5 klasy. Lubię Je, są naprawdę sympatyczne. Z ławki przeniosłyśmy się na plac zabaw. Luźna rozmowa...

Dołączył do nas S., o rok od nich starszy. Przy Nim chcę się zatrzymać dłużej.

Właśnie sytuacja z Nim związana zmusiła mnie do refleksji i była początkiem tego Innego Dnia. Przysiadła się do nas Jego młodsza siostra. Były różne tematy, ale to nie jest ważne. W pewnym momencie, po prostu podszedł do Niej i zaczął ją dusić. K. płakała. Odciągnęłam od Niej S. Dziewczynka zaczęła płakać przy drzewie. Podeszłam do Niej. Prawdę mówiąc, nigdy wcześniej z Nią nie rozmawiałam, była mi obojętna.. Ale to czego dowiedziałam się od Niej, gdy S. odszedł, zmieniło mój stosunek do Niej.

K. powiedziała mi, że S. ją bije każdego dnia, dusi. Dlaczego? Powiedziała, że ma ADHD, bierze proszki, ale to nie pomaga, do pedagoga nie chce chodzić, a Taty, który tylko mówi, żeby tak nie robił - nie słucha. Chciałam Ja przytulić i zabrać całe cierpienie, ale nie jestem z Nią tak blisko. Wiedziałam jednak, że ta rozmowa wiele Ją kosztuje. Powiedziałam tylko, "Jeśli chcesz porozmawiać siedzę na ławce, a jeśli chcesz iść.. to idź". Pobiegła przed siebie zapłakana. Nie mogłam już zrobić nic. :(

Wieczorem dosiedli się do mnie Chłopcy, też z podstawówki zresztą. :)

Ich zachowanie, język, którym się posługują, wstrząsnęło mnie to. Co drugie słowo, to przekleństwo. Kiedy ja byłam w ich wieku, nie użyłabym większości z tych wyrazów. Po prostu bym się wstydziła!

Siedząc z Nimi, zdałam sobie sprawę, że to pokolenie jest straszne. W głowie gry komputerowe, seks i tym podobne. Kiedy zapytałam A. co dla niego jest wartością, odpowiedział "nic". Kiedy zapytałam się Jego kolegi, co zamierza zrobić z życiem, powiedział, że jest mu to obojętne... Przeraziło mnie to!

Dałam Im kazanie. Dyskutowałam! Podnosiłam głos. Podejrzewam, że na nic. Zapomną. Co się dzieje z tym światem? Gdzie zmierza, gdzie jest meta? Jaka przyszłość nas czeka?

Jedno ze zdań, które do nich skierowałam, to: "Za kilka lat, będziesz podchodził do swoich koleżanek i mówił,że chcesz się z nimi po bzykać i po dotykać", co było odpowiedzią na jakieś stwierdzenie A. U B. skończyło się to niepohamowanym wybuchem śmiechu. Miałam ochotę Mu coś zrobić. Śmieje się z czegoś, co za kilka lat, może stać się prawdą. Ale potem będzie już za późno. Teraz dla nich ważne jest to, kto jest mocniejszy w słowie i kto ma lepsze uderzenie. Dlaczego nie myślą o konsekwencjach? Czy to jest wina rodziców?

Trudno mi powiedzieć. Ale siedząc z Nimi, nie wiedziałam co jest dobre... Zrobiło mi się po prostu żal każdego z tych Dzieci..

Podsumowali mnie, że "Mówię jak pedagog, Że Filozofuje" i Słowa A. Że jestem Nienormalna...

 

____

 

Dedykuję każdemu, dla Kogo życie jest tylko Rzeką Dni... Rzeką, z której nie czerpią nawet kropli ważnych rzeczy...