A gdybym tak dziś umarła?

 Powinnam napisać coś o Nowym Roku? Być może.

 Życzę Wam tylko Kochani, szczęśliwego Roku 2008, spełnienia marzeń, dążenie do spełnienia każdego z celów, uśmiechu na każdy dzień, wiary we własne "Ja", własną indywidualność. Cieszę się, że 2007 rok, pozwolił mi poznać tak wspaniałe osoby jak Wy!

Dziękuję za każdą z chwil i każdy komentarz. Przed nami rok 2008. Kolejny rozdział. Ja pamiętam tylko o tym, co dobre. Złe wymazuje. :)

Szczęśliwego Nowego Roku!

Ilona.

 

 _________________________

 

 Usiadłam w kościele w ławce z rodziną. Normalny widok. Obok pani. Śpiewała kolędę. Na początku wyciągała pięknym głosem, potem jakoś "grubym".

 Ale nie pani w kościele jest ważna, która spojrzała na mnie tak, jakbym jej coś zrobiła. Cóż...

 

 Zamyślona, nie wiedziałam co się dzieje wokół. Ksiądz, odprawiający mszę był jakiś daleki, mama siedząca obok i pani z czerwoną szminką. Byłam ja. Ja i Jezus. Tylko my. Były moje myśli... dużo myśli, które dobijały się do mnie i za nic nie chciały dać spokoju.

 Skuliłam się w sobie, bawiłam rękawiczką, w której zrobiłam dziurę...

 I myślałam:

 A gdybym tak dziś umarła? Co by się stało? Być może odeszłabym z tego świata, nie pogodziwszy się z siostrą. Nie zdążyłabym powiedzieć mamie, ani tacie, że ich kocham. Nie zdążyłabym powiedzieć Przyjaciołom, że dziękuję im za wszystko, nie pożegnałabym się z nikim. I nasuwa się myśl "Żyj tak, jakby każdy Twój dzień był tym ostatnim" i widzę wyraźnie okładkę książki Paulo[a] Coelho "Weronika postanawia umrzeć" (dzięki Uli wiem jak się skończyła. Nie doczytałam).

 Życie. Jest takie kruche.

 Być może jutro wyjdę do sklepu po mleko i nie wrócę. A przecież droga, którą bym wybrała, jest mi znana. Przecież sklep nie jest na odludziu, ani nie żyję podczas wojny.  Jestem Iloną, żyjącą w XXI wieku. Jestem nastolatką, która marnuje swoje życie. Jestem osobą, która ma świetne warunki do rozwijania się, kochającą rodzinę, przyjaciół o jakich zawsze marzyła.. a mówi, że cierpi, że czegoś jej brak. Miłości. Może to i duży powód. Ale ma ją! Rodziców, rodziny, przyjaciół..

 Odchodzę od tematu.

 Pojawiła się myśl w kościele, co by było, gdybym teraz umarła? Nie zrobiłam przecież jeszcze tylu rzeczy. Nie przekonałabym się, czy spełnię swoje marzenie o psychologii. Nie spotkałabym się już nigdy więcej z Przyjaciółmi.

I może, powiedziałabym o jeden raz za mało: "Mamo, Tato, Anno - kocham Was! Dziękuję, że jesteście". Może o jeden raz za mało, przytuliłabym bliską mi osobę. Być może odeszłabym w kłótni z nią! Ale to ona miałaby wyrzuty sumienia, nie ja!

 A gdybym teraz odeszła? Co by było? Świat by normalnie funkcjonował. Ale niektóre serca umarłyby z bólu. Niektóre osoby, nie pogodziłyby się z tą krzywdą. I być może obwiniały siebie, że za mało ze mną rozmawiały, że za mało razy powiedziały mi ile dla nich znaczę...  

 Mogę żałować tego, czego nie zrobiłam albo zrobiłam. Mogę żałować, że coś się stało, albo że czegoś zabrakło. Ale czy ma to sens? Czy jest w sens myśleniu o tym, co było? Jeśli da się to zmienić - uczyć wszystko, aby zmienić! Jeśli ktoś odszedł do wieczności, nie myśl "mogłem z nim zrobić tyle". Usiądź i wspomnij o tym, co razem przeżyliście, czego ta osoba Cię nauczyła. Może jest trudno, ale życie ma swoje zasady.

 Daje nam cierpienie, ale potem wynagradza. A jeśli wydaje Ci się, że się mylę, poproś Boga by mnie ukarał, że skłamałam. Nie zrobi tego! Dlaczego więc widzisz więcej cierpienia w swoim życiu, choć jego jest zawsze mniej niż szczęścia? Ty jesteś kowalem własnego losu - Ty decydujesz ile nocy przepłaczesz, ile będziesz myślał "jestem nikim". Zamiast płakać, napisz do osoby bliskiej sercu, że ją kochasz. Zamiast zadręczać się myślami, że jesteś nikim, krzyknij na całe gardło - Dla niektórych jestem całym światem!

 Skąd te myśli? Bo widzę ile chwil zmarnowałam, nie zdając sobie z tego sprawy. Nie zastanawiałam się, że mogłam odejść w każdej chwili.

 Wiem, że przede mną ciężka lekcja, ale muszę się nauczyć, że to nie ja wybieram swój Koniec.

 A Ty, nie myśl tylko o tym na każdym kroku. Wspomnij czasem i rób wszystko, by każdy dzień był tym niezapomnianym, tym jedynym w swoim rodzaju. Ja też spróbuję. Obiecuję.

 Życie jest bardzo kruche. Ale to od nas samych zależy jak je przeżyjemy?

 A gdybym teraz umarła, byłabym zadowolona, że przekazałam Wam moje myśli... i być może zmusiła do refleksji.