Ula i Łukasz. Odwagi.

Historia prawdziwa. Usłyszana przeze mnie. Opowiedziana przez Łukasza - kuzyna, który ma 21 lat.

Siedziałam z nim sama, robiliśmy pracę na studia. Po skończeniu, rozpoczął się temat jego i Uli. Opowiedział mi coś, co stało się inspiracją do napisania tego postu...

 

Nadeszła p oraz pożegnania. Ona zapłakana, On ze łzami w oczach. Objęci mocno, czekali na Jej busa, którym miała pojechać do domu. Na przystanku, byli już pół godziny przed czasem. Nie potrafili się rozstać, było tak trudno. Miała wsiąść i odjechać? Tak po prostu? Miała wsiąść i sprawić, że znowu rozdzieli ich 300 kilometrów? Rozstania są takie trudne, zwłaszcza gdy jest świadomość, że zabraknie oddechu na szyi, splecionych rąk, pocałunków, bliskości ramion, obecności na nie wiadomo jak długi czas.

Wsiadła do busu, zajęła miejsce przy oknie. Przylepiona do ciemnej szyby, niewiele widziała. Ona zapłakana, On nie potrafił dłużej powstrzymywać łez, bo jak długo można?! Pokazywała Mu na palcach, że został trzy minuty do odjazdu. Tęsknotę czuli oboje, choć dzieliła ich tylko szyba, taka niewielka odległość.

Wszystkie osoby w busie, z ciekawości obserwowały sytuację dwóch kochanków. Czekali cierpliwie na zakończenie, na odjazd. Kierowca pokazywał, żeby młodzieniec wszedł do środka..

A Łukasz... z groszami w kieszeni, w jednym ubraniu, bez żadnych rzeczy, stał bezradny i nie wiedział co zrobić. W głowie milion myśli na minutę i jedna decyzja:

Bez zastanowienia podbiegł do drzwi i wsiadł do busu. Poprosił o bilet do Jej miejscowości. Ona, nie wiedząc co się dzieje, płakała jeszcze bardziej. lekko przyciemnione szyby, mgła.. straciła Miłość swoją z oczu. Płakała, a kierowca rzekł tylko:

- Chyba ktoś do Ciebie.

Co czuły ich serca? Nie trudno sobie wyobrazić. Ja czuję ich miłość, która w tamtej chwili ogarnęła zakochane serca... Osoby w busie, zaczęły bić brawo.

jego podsumowanie: Nigdy nie zrobiłem niczego wspanialszego dla niej, nie żałuję. Co powiedziała Ona, nie pamiętam.

Miłość.

 

~*~

 

Ludzie często wyobrażają sobie romantyczne historie. W marzeniach są głównymi bohaterami.. a dlaczego boją się uwierzyć, że taka sytuacja może ich spotkać? Dlaczego trudno nam uwierzyć, że zamiast Łukasza i Uli, to my mogliśmy być w tej sytuacji?

Jestem pewna, że Łukaszem pokierowała Miłość i silna tęsknota za osobą, którą Kocha.

Nie wiem, czy odważyłabym się wsiąść do busu, w którym on by jechał do domu. Gdybym była starsza, na pewno. Gdybym go kochała szczerze? Pewnie też.

Ja.. nie potrzebuję takich sytuacji. Mi wystarczy tylko spojrzenie pełne miłości, bliskość Jego ramion, obecność. Każda chwila z Nim spędzona, każdy gest, będzie wyjątkowy, jedyny w swoim rodzaju. Jeśli to będzie Miłość.

Czekam na nią...