Jestem wolontariuszką. Pani Tereska - Dziecko uwięzione w ciele Kobiety.

Na początek De Mono "Bo dziś już nie ma nas".

 

Weszłam w inny świat. Całkiem nowy, który intrygował mnie od zawsze. Postawiłam nogę po drugiej stronie progu. Otworzyłam delikatnie drzwi, za którymi stała p. Maria. Zostałam odrzucona. W następnym pokoju zostałam obdarowana ciepłem, sympatią i zainteresowaniem.

Pani Tereska jest dzieckiem uwięzionym w ciele kobiety 60-70 letniej. Pani Tereska lubi "Czerwonego kapturka", sprzątać, rysować i kolorować, kiedy jej się czyta [sama nie potrafi], spacery, rozmawiać. Z rozmową jest gorzej. Muszę zadawać łatwe pytania, na które nie trzeba wymyślać długich, trudnych odpowiedzi. Pani Tereska jest drobną, niską kobietą o dużych, brązowych oczach, w których ukryte jest wiele ciepła, miłości, które chyba przeszły wiele. Brązowe spojrzenie patrzy się na mnie z ufnością, z nadzieją, że będę zawsze. Patrzą się z ogromnym ciepłem. Choć spotkałam się z panią Tereską dopiero po raz drugi, jej obecność już jest dla mnie jak najcenniejszy skarb, ma miejsce w moim sercu. z p. Tereską nie porozmawiam na ważne tematy, nie zapytam czy ma dzieci, wnuki, czy ktoś ją odwiedza. Nie dowiem się niczego o niej. Próbowałam zapytać się jakie ma cechy charakteru? Nie rozumiała. Patrzyła się na mnie swoim ciepłem brązowym, dając mi do zrozumienia, że nie rozumie. Zmieniłam pytanie na prostsze, które padło już wiele razy. "Co pani lubi robić?" i tutaj ogromna radość, szeroki uśmiech, wymienianie rzeczy, które sprawiają przyjemność. "Sprzątanie". Wiele entuzjazmu. Porządek przy łóżku.

Pani Tereska ma prześliczne dłonie. Zadbane, zmukłe, długie palce. Długie paznokcie. Zmarszczki, które dodają im uroku. Zastanawiam się, patrząc na nie, co kiedyś robiły? Czy bawił dzieci? Czy czuły bliskość drugiej dłoni? Czy dotykały kwiatów? Czy ocierały łzy?

Zastanawiam się jaka była Pani Tereska jako dziecko, młoda kobieta, może żona, czy matka? Jaka była? Czy mówiła płynnie? Jaka była...? Czy ktoś też zachwycał się jej dłońmi? Tajemnica.

Wiem jednak, że będę dla Pani Tereski. W lecie i jak będzie ładnie, będziemy wychodziły na spacery. Na powietrzu cieszy się bardziej. Będziemy razem czytały, rysowały i rozmawiały. Będę zadawała jej dużo prostych pytań... Będę dla Niej po prostu. Jak długo będę mogła.

I nigdy nie zapomnę, jak żegnała się z Nami i stojąc w drzwiach powiedziała "Nie zapomnijcie". Nie zapomnijcie o mnie. I jak co jakiś czas zadawała z ufnością pytanie, czy przyjdziemy za tydzień. Ja i De.

Tak. Pani Tereska jest wspaniałą Kobietą, przy której chcę się uczyć. Wspaniałym dzieckiem.

 

Notka ze specjalną dedykacją dla pani Tereski, która niestety nigdy tego nie przeczyta.