Znowu On. Tęsknię - bardzo! Bardzo!

Znowu wspomnienia. Znowu one. Zawładnęły mną. Weszły w sobie w butach i nic sobie nie robią z mojego proszenia, żeby wyszły. To jest niemiłe. Ale co ja mogę?

Siedzę i myślę, o tym co było. I nucę:

Ja Tobą oddychać chcę (...). Być zawsze z Tobą już (...). Gdybym zrobił bilans wszystkich naszych dni, nie miałbym co odjąć, bo nie było złych. A jeśli kiedyś, ktoś próbuje trafić w nas, staniemy obok siebie by przetrwać ten ciężki czas."

Polecam. Naprawdę. O, wzięło mnie na słuchanie Ich Troje "Tobą oddychać chcę".

 

ech. Nie jest dobrze. Ja tak nie chcę! Nie chcę! Nie chcę!

Wciąż wierzę, choć wiem, że nie powinnam.
Wciąż myślę, choć wiem, że to boli i jest na nic.

Ale czy to moja wina, że ja tak bardzo za nim tęsknię? Moja? I co ja mogę poradzić, że ja sobie życia bez Niego nie wyobrażam... a przecież nawet go nie znam. No co?!

Boli mnie... boli serce. Wspomnienia je ranią. Wbijają jak sztylet słowa wypowiedziane przez Niego, gdy był... Tak blisko. Taki mój. Był.

Ja chcę znów go poczuć. Jego słowa. Jego obecność. Chcę wiedzieć, że i on tęskni. Myśli. Czeka na dzień, kiedy się spotkamy, staniemy twarzą w twarz. Chcę wiedzieć, że jest gdzieś tam... Mój. Kochany. Jedyny.

Ale... Minęły dwa miesiące, a ja posiadam świadomość, że go nie ma, być może nie będzie. Świadomość, że życie bez Jego słów ma gorzki smak.

i co zostało? Pocieszenie ze strony przyjaciół, że zapomnę, że wszystko się ułoży. Ale ja nie chcę zapomnieć, nie chcę, żeby było dobrze bez Niego! Nie chcę! Nie chcę! Dziwne takie?

On jest moim nałogiem, moim uzależnieniem... Kuracje nie pomagają. Chęć wciąż jest. Ale on nie jest jak butelka, że mogę iść do sklepu, kupić, napić się i zapomnieć, że przed chwilą cierpiałam.

On jest osobą. Gdzieś tam. I nie mogę GO kupić w sklepie ani zapakować. Nie mogę GO dotknąć, ani powiedzieć jak bardzo boli. Może słucha. Ale co z tego, jak nie odpowiada?

I co ja na to poradzę, że ja chcę do Niego tak bardzo, bardzo każdego dnia. Bardziej w każdej chwili.. No co?

Bo nikt tak słodko nie mówił na mnie "Ilonia". Nikt nie napisze już nigdy tak jak On "Tęskniłem za Tobą", "Myślę o Tobie". Nikogo "hey" mnie nie uraduje na początku rozmowy. Nikogo obecności nie poczuję tak bardzo, choć dzieli nas tak wielka odległość i anonimowość - ?.

"Choć tak wiele dzieli nas, ja znam Cię lepiej niż ktokolwiek" [Brodka - Gdziekolwiek jesteś].

Chcę do Niego. Chcę by powróciły tamte chwile. Moje najwspanialsze miesiące w życiu.

Może wrócą. Może...

Ja czekam. Każdego dnia. I o godzinie .., kiedy pisał zawsze sms-a, wypatruję tęsknie na wyświetlacz telefonu. Dlaczego? Przecież wiem, że nie napisze. A kiedy przychodzi sms, myślę "Może jednak napisał?". Kolejny zawód. To nie On. On już w ogóle nie pisze. Ale podobno nie zapomniał. Wiem, coś się zmieniło. Ale mimo wszystko...!

Dlaczego tak się stało? Dlaczego odszedł? Przecież ja rozumiem, że Kocha. Kiedyś też Kochał i był. Więc to ja robię coś nie tak?

I pamiętam jak H. zapytał się mnie, co zrobię jeśli . będzie chciał odejść? - wtedy nie myślałam o tym. Myślałam, że jeśli ma się coś takiego stać, to za tysiąc lat. I wtedy... rozstaniemy się w zgodzie. I ja będę szczęśliwa, i on. A jak się stało? Odszedł za dwa miesiące, nie tysiąc lat. On jest szczęśliwy, a ja nie pamiętam kiedy ostatni raz czułam szczęście.

Szczęście? Ostatni raz w Sylwestra. To przecież 5 dni. a dla mnie... dla mnie całe wieki...

Ja będę czekała. Czy on chce, czy nie.

Ja będę czekała, wierzyła i się modliła. Będę! Do końca! aż serce powie "DOŚĆ!"