Karuzela uczuć.

~* ...to będzie długa notka... *~ 

 

Znak zapytania. Tak, postawiłam nad swoim życiem znak zapytanie. Nie, nie nad życiem. Nad Tymi chwilami, które są Teraz.

  Jestem na karuzeli? Na karuzeli uczuć. Coś się wciąż we mnie zmienia, coś powraca, coś dojrzewa, coś więdnie. Mówią o mnie - zakochana. Nie dają jednak szansy na przetrwanie, proszą bym zakończyła TO.

 TO?

 Nazywam to grą. Z jego strony. Tak to czuję. Coś jest nie w porządku, czegoś nie wiem. Jakiegoś istotnego szczegółu. On nie będzie nigdy w pełni do mnie należał. Było wiele dziewczyn w jego życiu. Bardzo dużo. "Żałuję tego" - mówi. Wierzyć mu? Wierzę, kiedy jest na przeciwko mnie. Siedzi, obserwuje, przytula. Wtedy wierzę w jego słowa. Kiedy pisze do mnie sms-y, coś w nich jest... sztucznego? Nie wiem jak to nazwać, jak określić. Nie czuję go jak "dawniej". Minęło kilka dni od 15 kwietnia, kiedy prosiłam by zapomniał. 6 dni rozłąki, w których tęskniłam i...

 Nie będzie należał do mnie w pełni. Powiedziałam mu kiedyś patrząc w oczy:

 Chciałabym myśleć o Tobie jako o osobie, która jest pierwsza w moim życiu. Nie myślec kategoriami, że byłeś po kimś tam, że jesteś kolejny. Chcę byś był pierwszy.

 Tak czułam.  

 Teraz...? Czuję dystans. Ogromny. Nie tęsknię, gdy nie pisze. Ale pojawia się żal, kiedy kładąc się spać, zdaję sobie sprawę, że przez cały dzień milczał.

 Kim jest dla mnie? Kim ja jestem dla niego?

 "To jest coś między lubieniem a kochaniem" - powiedział wczoraj.

 Był. Dla mnie. Wspaniałe dwie godziny. Rozmowa o niczym i o wszystkim. Wzajemne dokuczanie sobie. Fakt, o którym wolałabym nie wiedzieć.

 Co to jest? Co to za uczucia? Nie zależy mi jak "dawniej". Chyba.

 Nie wiem co robić, nie wiem co myśleć. Zależy mi na nim, ale z drugiej strony czasem mam ochotę po prostu to zerwać. Mama, Siostra, Przyjaciele - proszą bym to zakończyła, ostrzegają, że będę cierpiała, płakała. Nie, nie teraz. Muszę sobie COŚ udowodnić. Jeszcze do końca nie wiem co, ale muszę.

 "Nie, nie zerwiesz z nim znajomości. Będziesz się z nim spotykała i udowodnisz sobie, że to jest zwyczajny mężczyzna. Taki sam jak reszta..." - przekształciłam pewnie, ale utrzymałam sens. /Frag. filmu "Zakochani"/

 Może tego chcę? Nie wiem. Nie wiem. Nie wiem.

 Dzieli nas Wiara. On nie powinien się ze mną spotykać. Dlaczego zatem wspomniał, że i on chciałby się ze mną ożenić? [Powiedziałam mu, że Huberta stwierdził, iż jego przyszła żona będzie taka jak ja. Jestem jego ideałem, że gdyby mógł - ożeniłby się ze mną.] Kiedy rozmawialiśmy o tym po raz drugi w obecności Adama [Kolega D.], Adam stwierdził - ale Ty nie mógłbyś być jej mężem. Dominik odparł, że wiara to nie przeszkoda. Nie musiałby jej nikt zmieniać z przymusu. Nie wierzę!

 /Nie zanudzam? Muszę to wyrzucić z siebie... Pamiętnik nie odpowiada./

 Wspominam każdą chwilę, każde jego spojrzenie. Nie, to nie przetrwa. Poczekam aż pewnego dnia obudzę się z myślą, że przestało mi zależeć.

 Mam wrażenie, że on czasem mnie nie słucha.

 I kiedy nachodzą mnie takie myśli, powtarza mi serce - Łukasz słuchał zawsze. Kiedy tego potrzebowałam i nie. Słuchał i Był. Czułam go w każdej chwili - kiedy milczał, kiedy się kłóciliśmy, drażniliśmy, rozmawialiśmy. Minęło 5 miesięcy, a ja wciąż czuję. Tęsknię. Potrzebuję. Czekam... opłaca się?

 Minęło tyle czasu, nie widzieliśmy się, a ja...

 Serce i Rozum mówią coraz głośniej, coraz częściej, że Kochałam. Kochałam naprawdę.

 Moje Serce: Kiedy odkryłaś, że jesteś zakochana w Łukaszu?

 Ja: Kiedy robiąc na działce herbatę dla siebie, pomyślałam o Łukaszu i zrobiłam dwie...

 Coraz częściej wspominam tamtą sytuację. Ilekroć przygotowuję herbatę na działce, wraca do mnie Łukasz. Tyle miejsc, w których myślałam o nim samotnie - a jednak przypominają mi o nim. Wciąż jest na kartkach pamiętnika. Wracam do listu, który dostałam w lipcu i płaczę. Przyciskam do serce i czuję zapach. Jego perfumy zmieszane z zapachem róż. Ja jednak potrafię wyczuć ten wspaniały, słodki, wyjątkowy.

 Pytam m. De. i Huberta - jakby to było zostać Łukasza żoną? Być przy nim na zawsze? Być Jego? Mieć dzieci? Razem je wychowywać, patrzeć jak dorastają, śmieją się, kochają. Jakby to było dotknąć jego dłoni, spojrzeć w niebieskie oczy - radośnie?

 Siedzieliśmy na schodach - ja, Hubert i m. De. Powiedziałam w pewnym momencie:

 Chciałabym mieć już dzieci. Łukasz chciałby mieć trójkę - dwóch chłopców i dziewczynkę.

 Łukasz chce być ojcem. Będzie wspaniałym. Wiem to. Dlaczego o tym myślę? Dlaczego wyobrażam sobie Nas - jako parę złączoną na zawsze...? Przecież - nawet się nie znamy.

 Pierwszy i ostatni raz zależało mi na kimś AŻ tak bardzo. Pierwszy raz... Pojawił się Jacek, Marcin, I., Dominik - pragnęłam i teraz pragnę, żeby wydarzył się cud i stali/stał się Łukaszem. Wciąż porównuję, wciąż o nim myślę.

 Wiem, wiem, że to chore! ale silniejsze ode mnie.

 Dlaczego wciąż o nim myślę?

 Sądziłam, że przy Dominiku ten problem minie, ale... odkąd mieliśmy przerwę, jest to samo.

 Jeszcze czekam, mam nadzieję, że nasze marzenia się spełnią.

 Może dla niego ta historia się już skończyła. Wiem jednak, że pamięta. Czuję to. Ale dla mnie to trwa jeszcze...

 Łukasz da nam szansę...?

 Tęsknię za nim.

 I żałuję, że tkwię w tym sama. Że Sama odczuwam to, co było. Już nie rozmawiamy ze sobą.

 Mam wiarę.