Opowieść o Miłości.

Rihanna - Cry, co chwilę zagłuszana Językiem Domu, w którym mieszkam.

Notka ze specjalną dedykacją dla Osoby, która podpisała się "Sama:(". Nieznajoma, stałaś się moją Weną, której poszukiwałam...

Zaczynamy.

 

 Szła spokojnie w zielonej spódnicy, którą kupiła by rozświetlić szarość miasta, w którym żyje. Do tego żółta bluzka i korale we wszystkich kolorach tęczy. Nie rozglądając się na boki, wpadała na różne osoby. Bez słowa 'przepraszam', bez spojrzenia, które miałoby złagodzić zdenerwowany wyraz twarzy osoby potrąconej.

 Na przeciwko Dziewczyny w zielonej spódnicy, szła Dziewczynka w czerwonej sukience z wielkim sercem w dłoni. Tak wielkim, że mogłoby w sobie pomieścić wszystkie uczucia świata, wszystkich ludzi. Tak wielkim, a jednak malutkim. Biło od niego jakieś ciepło, jakaś magia, której słowami nie da się opisać.

 Dziewczyna w zielonej spódnicy poczuła na karku ciepły oddech i czyjąś dłoń, która ją objęła.

 Uniosła głowę do góry i ujrzała serce w ręku Dziewczynki, które przysłoniło jej cały świat. Podeszła nieśmiało i po turecku usiadła na środku chodnika. Dziewczynka obok, ściskając w ręku serce.

 - To Miłość, prawda? - Zapytała Dziewczyna, patrząc w oczy Dziewczynce.

 - Czymże jest miłość? - odparło z wrodzoną sobie ciekawością Dziecko.

 - Tym, czego pragnę. Tym, do czego zmierzam, a zarazem się boję...

 - Dlaczego się boisz, skoro tego pragniesz?

 - Bo boję się, że zmieni mój punkt widzenia. Że mnie odmieni, uniesie głowę do góry, pozwoli płynąć ulicą, omijając wszystkich, dając im poczucie radości... Rozumiesz?

 - A jeśli nie? Wytłumaczysz mi?

 - Nie - Dziewczynka nie odpowiedziała. Wiedziała, że Dziewczyna zbiera myśli, że zaraz się odezwie. Zapyta o coś, co siedzi w niej od dawna. Czuła to. Położyła serce między nimi i czekała.

 Dziewczyna opuściła głowę i czekała. Czekała na moment, w którym jej usta wypowiedzą słowa, które są w niej, na serca dnie. 

 Czekała.

 Czekała, choć wiedziała, że pora wziąć swoje życie w Dłonie. Tak, jak Dziewczynka serce. Wyjść z nim do ludzi i ofiarować osobie, która się wyróżni z tłumu tak jak ona. Nie, nie tak jak ona. Dziewczyna wyróżnia się strojem, a ta osoba musi mieć w sobie "coś", co ją zatrzyma na chwilę, zmusi do uniesienia głowy. Nie chce oglądać butów, ale jego oczy. W spojrzeniu tej osoby zobaczyć Siebie. Musi poczuć, że Ta Osoba weźmie ją za rękę i razem pójdą. Stworzą Swoją historię. Nie będzie ich z osobna, ale będą Razem. 

 'Nie chcę już czekać' - szepnęło serce. - 'Jestem gotowe. Gotowe na Miłość. Możesz ją powoli wprowadzić. To ona puka do moich drzwi...?'

 Nadszedł ten moment. Serce uderzyło mocniej. Zaświeciło bardziej...  

 - Jak pachnie miłość? - szepnęła Dziewczyna. Takie pytanie chciała zadać? To siedziało w niej od dawna? Zapach miłości? Ale...

 - Kochasz kogoś?

 - Nie wiem. Chyba tak. Tak, kocham rodziców, kocham rodzeństwo.

 - Znasz zapach ich skóry, prawda?

 - Znam.

 - Więc tak pachnie miłość. Przyjmuje zapach osoby, którą kochamy. Czując go wśród innych, czujemy, że serce się nim otula. Rozumiesz? - Dziewczyna przytaknęła. Mała Dziewczynka może tyle wiedzieć? Ten świat jest taki dziwny. - Zapach miłości, to zapach osób, które kochamy.

 - To nie są kwiaty? Ani perfumy kupione w sklepie?

 - Nie. To... to jest zapach Świata, nie Miłości. Miłość to zapach osób, które kochamy.

 - A powiedz mi... powiedz jak smakuje miłość?

 - Miłość ma smak?

 - Nie wiem.

 - To jest smak ust.

 'Miłość smakuje cudownie' - pomyślała Dziewczyna i poczuła na sobie pocałunek Matki, gdy była mała. Mama wciąż cmokała ją w policzek, przekazując małą pieszczotę. Jej usta były takie... miękkie, ciepłe. Nikt jej nie całował. Bo kto? Ukrywa się przed światem, choć wciąż przechodzi ulicami miast, jest wśród ludzi. Ukrywa się. Obija. Nikt jej jeszcze nie zauważył tak "naprawdę".

 'Siedzę na środku chodnika - ludzie patrzą się dziwnie, ale nikt nie usiądzie na przeciwko mnie, nie zacznie rozmowy. Może boją się Dziewczynki? A może mnie? Nie, na pewno nie. Po prostu się spieszą.' - szepnęła do siebie.

 - A powiedz jaki głos ma Miłość?

 - Głos? Miłość wciąż mówi. To głos osób, które kochamy, który sprawia, że chcemy go słuchać - wciąż i wciąż. Nigdy nie mamy go dosyć, choć czasem jest strasznie głośny. Ale my go kochamy. To właśnie jest głos miłości. Słyszysz go, choć siedzisz w pustym pokoju. Ale on gra w tobie, w twoim sercu.

 - Jest muzyką, tak?

 - Tak, tak - muzyką. Niepowtarzalną, jedyną. Nie zagrasz jej na żadnym instrumencie.

 - To jest bardzo ładna muzyka.

 I przypomniał jej się jeden głos. Jedno słowo "Przepraszam", wypowiedziane z ust młodego Chłopaka. Przeprosił ją, choć to ona na niego wpadła. Przecież to ona obija się wciąż o ludzi, ona idzie "na oślep". 'Przepraszam...' - szepnęło jej serce. Tak, to On. Pamięta jego zapach. Poczuła go przez chwilę. Perfumy, których nie zna, zmieszane z naturalnym zapachem Jego skóry i morskim żelem pod prysznic. Pamięta dokładnie, choć było to tak dawno.

 - A Miłość odlicza czas?

 - Nie, Miłość Jest Zawsze. Nie zna Czasu. Jest od Początku. Będzie do Końca. Do ostatniego bijącego Serca.

 'To dziwne, że przypomniało mi się to tak nagle.'

 Siedziała zamyślona i wciąż przypominała sobie Nieznajomego. Pamięta Jego zapach, Jego głos i wzrok. 

 - A jaki ma dotyk? Proszę, nie każ mi tłumaczyć co mam na myśli. - Dodała szybko, gdy zauważyła wyraz niezrozumienia w spojrzeniu Dziecka. - Ty wiesz, Dziewczynko mała. Ty wszystko wiesz.

 - To dotyk osoby kochanej. Dłoni, ramion, palców, ust. To spojrzenie, którym dotyka naszego ciała i nim otula nas bezpiecznie...

 'Pamiętam jego oczy. Były takie niebieskie, zupełnie jak niebo. Tak, odbijało się w nich niebo. Ja się w nich odbijałam. Widziałam siebie. Patrzył z taką ciekawością. Zauważył mnie naprawdę! Zauważył mnie! A ja jego! To cudowne uczucie!'

 - Czy to może być miłość moja?

 - "Miłość to wolność." Miłość jest niczyja, bo ona wciąż jest nowa, choć ciągle ta sama. Od milionów lat niezmienna, wciąż trwała. Tak, może być to twoja miłość. Możesz kochasz i uświadomić sobie to po latach, możesz to poczuć nagle. Poczułaś?

 - Tak. Kocham kogoś więcej niż tylko rodziców i rodzeństwo. Ta miłość jest inna. Pielęgnowałam ją każdego dnia. Ja sama. Dlaczego dotarło to do mnie tak nagle?

 - Bo dopiero do niej dorosłaś. Wydaje ci się, że ją straciłaś, ale ona jest. Może nie namacalna, ale jest. W tobie. Zawsze była... - Dziewczynka zniknęła, pozostawiając po sobie ślad.

 Balonik w kształcie serca i myśli w Dziewczynie. Nowe uczucia. Tęsknota za czymś, co jest niedaleko.

 Balonik wzbił się delikatnie i chciał odkryć Niebo. Z nim się zjednoczyć. Dziewczyna jednak uniosła roześmiany, pełen tęsknoty wzrok do góry i ręką złapała sznureczek. Ścisnęła na nim palce, a potem rozluźniła.

 - Przecież miłość to wolność, prawo wyboru - powiedziała głośno i wtedy pojęła w pełni czym jest miłość. Miłość, którą ma w sobie.

 Wstała i z wysoko uniesioną głową ruszyła przed siebie. Nie obijała się o ludzi jak miała to w zwyczaju. Tanecznym krokiem omijała każdego, przekazując innym część siebie, dając im radość.

 

Pojęła czym jest Miłość.