Bo ja chcę być dzieckiem!

  Czasem mam taką ogromną ochotę skurczyć się o kilkadziesiąt centymetrów. Być małą Ilonką, która biega za marzeniami w barwnych sukienkach, łapie motyle na mieniącej się kolorami łące, popłakuje cicho na ulubionych bajkach i bawi się całymi dniami w dom. Chciałabym być małą dziewczynkę, która ze zwykłej spódnicy potrafi uszyć nićmi wyobraźni przepiękną balową suknię i lalkę zamienić w cudownego księcia. Chciałabym usiąść przed telewizorem i poprosić mamę o włączenie Pocahontas. Chciałabym śledzić każdy ruch przepięknej Indianki z zapartym tchem i powtarzać szeptem, że 'chcę takie włosy jak ona! By falowały na wietrze, i muskały delikatnie twarz, i układały się tak cudownie'. Chciałabym wierzyć, że świat zbudowany jest tylko z cząsteczek dobra i cieszyć się z odkrytej wiadomości, że Hitler już umarł.
  Chciałabym cieszyć się z tęczy i słońca, obserwować deszcz i wiatr tańczący między listkami drzew. Chciałabym siedzieć na dworze do późna i przestawiać zegarek, gdybym się spóźniła. Niewinne kłamstewka, które mama zawsze wybaczała. I chciałabym wrócić z dworu, usiąść mamie na kolana i opowiadać jej o wszystkim, co widziałam! Potem zejść na podłogę i pozwolić matczynym palcom pleść warkocza. Na koniec pewnie ułożyłabym się na łóżku rodziców i zasnęła nieświadomie, przy oglądaniu filmu...
  Gdzie podziały się te dziecięce westchnienia i zachwyty każdym szczegółem? Gdzie zawieruszyła się moja ciekawość świata i pytanie 'dlaczego?'. Może włożyłam je do pudełka z zabawkami, twierdząc, że dorosłość jest lepsza? A może pochowałam je między kartkami książek, jak płatki róż, o których zapominałam i wracałam po dłuższym okresie czasu? A może przestraszyłam się którejś z odpowiedzi i zaprzestałam szukać małych prawd?
  Gdziekolwiek one są, chcę, żeby wróciły! Moje dziecięce pytania, szczerbaty uśmiech - który wyrażał wszystko i brązowe spojrzenie, błyszczące jasno niczym gwiazdy. No dobrze, zęby wolałabym zachować, ale przecież nie o uzębienie mi chodzi, ale o tę śmiałość i szczerość w wyrażaniu siebie. Chodzi o wolność, którą teraz ograniczają myśli, wspomnienia i analizowanie. I powolne wkraczanie w świat, który pragnie tak bardzo odizolować się od dziecięcych ideałów - świat dorosłych.
  A przecież bycie dzieckiem, to coś wspaniałego. Beztroskie myśli, małe sympatie, szczera radość i szczery smutek, szczery rumieniec i krzyk. Nie ma zakłamania, bo serce jest wciąż czyste. I rozumowanie jest takie proste. Dzieci nie szukają dziury w całym, nie plączą się w swoich myślach, i wyrażają siebie sobą, a nie tym, co posiadają.
  Dlatego chcę być znowu dzieckiem. Cieszyć się tak szczerze, całym sercem i duszą. Poczuć się jak dmuchawiec na wietrze, który traci nasionka smutku, całą tą otoczkę. Wystarczy mi kilka chwil, maleńki ułamek sekundy. Cóż to jest w porównaniu z wiecznością?
  Marny pyłek na wietrze, którego nikt nie zauważa. Tym właśnie jest dla innych ten mały odcinek czasu, a dla mnie... dla mnie byłby chwilą przyjemności, która być może pozwoliłaby mi znowu wrócić do szczerego śmiechu, szczerych łez, szczerego bicia serca.
Bo czasem czuję się nie sobą, jakby ktoś wykradł moje serce, moje sny, moje marzenia i schował je głęboko, na dnie oceanu.
  Chciałabym choć na chwilę stać się małą kruszynkę, którą z ufnością mama tuli do swej piersi, kołysząc delikatnie do spokojnego bicia swego serca i szepcze, że wszystko będzie dobrze...
  Chciałabym. Bardzo.

      Nigdy nie pozwól zginąć dziecku,
które masz w sobie.
Ono jest w stanie zmienić
wszystko, co złe
w cudownie lśniące dobro.