Wiara, Nadzieja i Rozum.

  - Kiedyś opowiem ci, co zdarzyło się między nim a nią - szepnęła Nadzieja do Rozumu.
  - A czemu nie teraz? - odparł Rozum, chcący pochłonąć jeszcze większą ilość prawd, które kiedyś mógłby wykorzystać.
  - Ponieważ jeszcze nie jest czas, byś to zrozumiał, Rozumku. Wiem, że możesz zdziałać wiele, ale są sytuacje w życiu, kiedy nie jesteś w stanie zrozumieć. A wtedy więcej do powiedzenia ma serce - rzekła pocieszająco Wiara.
  - To znaczy, że Nadzieja wciąż jest w ich sercach? - szepnął cicho Rozum.
  - Dokładnie tak jest - odparła Wiara, przymykając oczy.
  - Dlaczego więc ich nie pozostawi i nie pójdzie gdzie indziej? Przecież Nadzieja czasem rani, bardzo rani. Bardziej niż Ty, Wiaro. Ty jesteś pewna w większości sytuacjach. I pominę fakt, że są dni, kiedy ci dwojga zagłuszają mnie słowotokiem...
  - Ja jestem pewna i wieczna, ale Nadzieja... Ona potrafi zdziałać cuda, Rozumku. Widzisz, nie rozumiesz tego. Kiedy jestem ja i Nadzieja - napełniamy stęsknione serce czymś jeszcze.
  - Boję się zapytać.
  - Napełniamy serce miłością. Szczerą i wieczną. A Ty czasem wszystko niszczysz. Bo miłość to przede wszystkim świat uczuć.
  - Dyskryminacja! Wy ranicie. Opowiedz mi ich historię, Nadziejo.
  - Nie mogę. Bo kiedy opowiem ci, co między nimi zaszło, i co jest teraz - powiesz, że to był tylko sen, krótka chwila, która nigdy nie powinna się zdarzyć. A dla nich to coś więcej. Więc będę w Jej sercu, dając Jej szczęście i przywołując wspomnienia.
  - Po co żyć wspomnieniami?
  - One pobudzają serce. Wypełniają je i sprawiają, że serce nie zasypia, jest wciąż zdolne do miłości.
  - Pod warunkiem, że są dobre - rzekł Rozum i zachęcająco pokiwał głową.
  - Pod warunkiem, że są dobre - powtórzyła cicho Nadzieja.
  - Nie mieszaj im. Kiedy odzyskam prawo głosu, może Ona będzie w stanie przyjąć nowe wspomnienia - poprosił Rozum.
  - Jest gotowa cały czas, ale czeka na odpowiedni moment - wtrąciła się Wiara.
  - Tak, Rozumku. A Ty sprawisz, że Ona wciąż będzie błądziła. A ja i Wiara jesteśmy w stanie ją uspokoić, wyciszyć. Więc lepiej będzie jak nie opowiem Ci tej historii. Może nawet nigdy, bo sprawisz, że nabierze innych barw, innych znaczeń. Możesz sprawić, że pokolorujesz ją innymi barwami, schowasz do nieodpowiedniej szufladki. Niech jest tak, jak teraz... Śpij już, Rozumku - powiedziała Nadzieja i westchnęła głośno.

Tak czuję teraz.
W tej krótkiej chwili.
Wolę głos Wiary i  Nadziei w sercu,
bo Rozum czasem za dużo mądrych rzeczy
ma do powiedzenia...

I mam szczerą Nadzieję,
że tekst jest zrozumiały.
Jeśli nie,
postaram się napisać coś nowego.