to się po prostu nazywa tęsknota.

  Wydaje mi się, iż odnalazłam koniec świata. Teoria, że Ziemia jest okrągła, na nic się zdała. Cóż rozum i nauka - znaczą przy sile znacznie większej, niż kilka definicji wyrzucanych z ust wielkich naukowców? Nic. Zupełnie nic.

  Odnalazłam mój własny koniec świata. Ten kres, gdzie Ziemia styka się z nicością. A ja znowu boję się postawić następny krok. Wiem, że jedyne, co mnie otacza, to tysiące świecących w ciemności uczuć z maleńkimi skrzydełkami, które poruszają się delikatnie w rytm mojego niespokojnego serca. I wydają delikatny dźwięk przy tym, pobudzając je do jeszcze szybszego bicia, o ile jest to możliwe.

  Chciałabym przekroczyć tę zakazaną granicę i wiedzieć, że już nic mi nie grozi. Że znikną uczucia przypominające motyle, a wraz z nimi mój stan. I wszystkie moje myśli, które zaraziły cały mój organizm. I te zbyt rzeczywiste sny, wywołujące smutek niespełnienia po przebudzeniu.

  Chciałabym odnaleźć swój spokój i trzeźwość myśli. Chciałabym widzieć świat takim, jaki jest, zapominając o tym, iż sprawić by to mogło, iż uśpiłabym w sobie dziecko. Chciałabym bardzo odwrócić bieg dni, zatrzymać czas, zatrzymać ziemię i zatrzeć ślady mojego kiełkującego uczucia.

  Tak trudno przyznać się, że to po prostu nazywa się tęsknota.

  Czysta jak łza. Delikatna. Nieszkodliwa. Idealnie idealna.

  Czysta jak łza. Silna. Szkodliwa. Idealnie nieidealna.

  Jedno małe uczucie, które pobudza moje serca do szybszej pracy. Jedno małe uczucie, odrzucające w kąt wszystkie inne myśli, pragnące skupić uwagę na tym jednym, jedynym punkcie, doprowadzając mnie tym samym do obłędu… i łez.

  Oszukać przeznaczenie, oszukać słowa przepływające w żyłach. Zatrzymać je nagle i wyssać zarazę, która burzy harmonię wszystkich narządów.

  Albo zatrzymać i pozwolić, by rozprzestrzeniała we mnie szczęście. Ogromne szczęście.

 

 Bij serduszko moje i zaprowadź mnie na koniec świata, gdzie tęsknota jest taka wyrazista, tak bardzo odczuwalna. Każdym zmysłem.

 

  Przepełnia mnie stęsknione szczęście, marzące o ciepłym oddechu na szyi…

ostatnio tak trudno

wyrazić mi siebie

słowem.