Oblicze piękna.

  "Piękno tkwi w nas" - napis na plakacie kosmetyków. Nie rozumiem go, ale to nic. Skoro piękno jest w nas, to po co kosmetyki, które jak powszechnie wiadomo, mają na celu ukryć wszelkie niedoskonałości naszej urody? Jedno mija się z drugim. Ale czego nie robi się, by zachęcić do zakupy tego a nie innego produktu, prawda?

  "Czym dla was jest piękno?" - pytanie, które zadała nam Polonistka jako pracę domową. By jakoś urozmaicić nasze wypowiedzi, prosiła o zdjęcie danej rzeczy. Nie musiałabym przynieść żadnej, gdybym chciała włączyć się do mnożenia przykładów.
  Piękno było obecne w naszej klasie. Siedziało koło mnie w ławce, stało koło biurka, zajęło wolne miejsca siedzące. Piękno jest wciąż obecne, na każdym kroku. Wystarczy tylko je dostrzec i zaakceptować. Piękno to człowiek. Piękno tkwi w nas.
  Tak, uważam, że każdy człowiek jest piękny. Nieważne, czy jest w okresie dojrzewania i hormony wyczarowują nieprzyjemne cuda na naszych twarzach, ani czy jest modelką o idealnej figurze. Ani nieważne, czy jest to osoba dojrzała wiekowo, ani czy jest to nowo narodzone dziecko. Piękno odzwierciedla każdy człowiek.
  Piękno to nasza dusza. Ona właśnie jest naszą największą ozdobą, naszą etykietką.
  Pierwsze wrażenie jest ważne, owszem. Ale jak bardzo uciera się ta myśl, kiedy poznajemy osobę, którą na początku odrzuciliśmy. W pierwszych fazach znajomości zwracamy uwagę na urodę, wyszukujemy czegoś charakterystycznego w niej. Ułożenie warg przy wypowiadaniu naszego ulubionego słowa, mrużenie oczu przed promieniami słońca, odgarnianie niesfornych kosmyków, marszczenie nosa czy czoła, uśmiech, oczy. A im więcej rozmów, te drobne szczegóły są dopełnieniem duszy. Oczy błyszczą w zupełnie inny sposób, wyrażają więcej. Wargi inaczej się układają, są delikatniejsze. Czoło nadal zachwyca a włosy przyciągają palce.
  Wystarczy tylko przejść przez drzwi, za którymi ukrył się prawdziwy świat. Wystarczy na chwilę stać się ślepcem, który wykorzystuje pozostałe zmysły do poznania drugiej osoby. Kiedy przestajemy wiedzieć urodę zewnętrzną, nasze oczy skupiają się na urodzie wewnętrznej. Osoba staje się zupełnie kimś innym. Jest treścią a nie formą. Staje się emocją, uczuciem, gestem. Staje się w naszych oczach tym, kim jest naprawdę.
  Człowiek to najdoskonalsze piękno. Sposób w jaki wyraża siebie, w jaki się porusza, mówi, myśli. Sposób, w jaki dobiera słowa i śmieje się. Jego przyzwyczajenia i poczucie humoru. Jego spojrzenie zawierające w sobie wszystko i wargi składające się w śmieszne dziobki.  Dłonie muskające delikatnie skórę i jednocześnie duszę.
  Piękno. Piękno to coś, co mnie zachwyca, powoduje łzy, wymusza refleksję, wykorzystanie rozumu. Piękno to coś, co czasem mnie denerwuje.
  Piękno...
  Piękno ludzkiego ciała i ludzkiej duszy.
 

____

chaotyczna wena,
skradziona sercu.

przez ułamek sekundy
wydawało mi się, że świat
stanął w miejscu.