Czerwieńsza Strona Jabłka.

Czerwieńsza strona jabłka - zaraz spłonę.

<3

po prostu posłuchajcie. bez czytania. wsłuchajcie się w słowa.
kocham to.
a teraz zapraszam na notkę, która jest mocno związana z piosenką.

 Siadam w pierwszym rzędzie. Na trzecim krześle od lewej strony. Bordowym. Wzrok utkwiłam w wystawionych rzeźbach wykonanych, podobno, z drewna i metalu. Obserwuję je i zastanawiam się, czego mogę się spodziewać po dzisiejszym koncercie. Zostałam namówiona, by przyjechać do Góry. Zobaczyć. Przeżyć. Zupełnie nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać. Naprowadzeniem był tylko sms, który zawierał następującą treść: „Czerwieńsza strona jabłka. jakby rock. ballady.”

 Muskam wzrokiem instrumenty stojące na scenie. Perkusja i pianino. Próbuję sobie wyobrazić osoby, które za chwilę zajmą swoje stanowiska. Próbuję wczuć się w melodię, która sączy się z głośników i mam nadzieję, że muzyka, która za chwile wypełni całą salę – będzie o niebo lepsza.

 Mija kilka może kilkanaście minut. Na scenę wchodzi skład zespołu. Zajmują swoje miejsca. Witają się. Spoglądają na widownię. Z wyjątkiem kilku miejsc, wszystkie krzesła są pozajmowane. Zerkam przez swoje ramię do tyłu i jestem miło zaskoczona. Jest przyjemnie.

 I tutaj zaczyna się wszystko. Tama w moim sercu zostaje przerwana, a może nawet odrzucona przeze mnie, kiedy rozbrzmiewają pierwsze, ujmujące dźwięki. Mam wrażenie, że w tej samej chwili odrywam się od ziemi i unoszę ponad to wszystko, ponad ciało. Prawdziwe połączenie duszy z muzyką, co nie zdarza się często. Szczery kontakt zespołu z widownią. Wszelkie granice zostały pokonane, ukrywające się uczucia wypłynęły na powierzchnię.

 Muzyka wciąż rozbrzmiewa, trafiając w moje najczulsze punkty. Pozytywny zastrzyk emocji. Uczucia krążą w żyłach, wypełniając po brzegi serce, który zaczyna niekiedy bić szybciej. Gdy wydaje mi się, że za chwilę pęknie – ja wiem,że ono tak naprawdę odradza się na nowo, gotowe do przeżycia, zachowania jeszcze większych emocji.

 Dociera do mnie przyjemny dźwięk i nie jest on z pewnością wytworem instrumentów. W mojej głowie znajdują sobie miejsce słowa idealnie wkomponowane w melodię. Przesyłające treść tak ważną, niezwykłe w swej prostocie. Głos, do którego pasuje tylko jeden epitet: przyjemny. I nawet teraz, kiedy z moich głośników sączy się piosenka „zaraz spłonę”, czuję dokładnie to samo, na usta ciśnie się tylko to jedno, jedyne określenie.

 Trudno znaleźć słowa, które idealnie opiszą stan naszej duszy. Trudno opisać jakiekolwiek uczucia, które przeżywamy, choć czasem znamy je od najmłodszych lat.

 Od godziny dwudziestej, czyli od dwóch godzin i trzydziestu siedmiu minut, mam ochotę zatracić się w chwili, kiedy mam okazję słuchać utworów „Czerwieńszej strony jabłka”. Moja dusza została poruszona w ten niezrozumiały dla rozumu sposób. Moje zmysły oszalały, mój idealny porządek został zburzony.

 A wszystko przez kilkadziesiąt minut, które wypełniła muzyka i słowa.