Mały dom, a w nim...

  Mój romantyczny nastrój prysł. Albo nie, przedziwnie. Zostałam perfidnie zamknięta w bańce mydlanej, która jest wypełniona słodkim, miłosnym powietrzem i na domiar złego – nie ma zamiaru pęknąć!

  Gdybym tylko mogła, poszłabym do jakiegoś domku z ciemnymi ścianami, ze skrzypiącą podłogą i zwinęła się w kłębek na starym tapczanie, wcześniej okrywając się szczelnie grubym kocem. Na stopy wsunęłabym swoje wełniane, góralskie skarpetki. Obok położyłabym telefon, który milczałby niezmiennie, paczkę chusteczek, najlepiej kilkuwarstwowych i książkę, która wiadomo, zakończyłaby się szczęśliwym zakończeniem, wywołując we mnie większy potok łez. A może po książkę wcale bym nie sięgnęła, z racje tego, iż wcale nie mam ochoty na wykonywanie jakiegokolwiek ruchu. Właściwie to mam ochotę zasnąć, ale ostatnio moje sny przypominają mi o tym, od czego próbuję się odgrodzić, gdy jestem otulona samotnością. Tęsknota wślizguje się do mojego życia, kiedy ja wcale nie chcę tęsknić. A jeśli mam już być skazana na to szatańskie uczucie, chcę tęsknić za osobami, które mogą przyjść, gdy tylko tego zapragnę. O ile są takie osoby! Są, wiem, że są i służą ramieniem. Ale ja wcale nie chcę płakać, choć właśnie zagryzam wargę, zlizując bezsmakowy błyszczyk i czuję coś mokrego pod powiekami, co nie wróży nic dobrego. W rzeczywistości mam ochotę na porządną rozmowę przy gorącym kakao. I to jest możliwe: wystarczy, że przebiegnę przez las, zagotuję kilka szklanek mleka, napalę w kominku, usiądę wygodnie w moim ulubionym, działkowym fotelu i wybiorę jeden, magiczny numer. Tak, jest to możliwe, ale z drugiej strony wcale nie jest, wiecie? Bo za kilka godzin w tymże fotelu, koło kominka, w którym będą tańczyły płomyki ognia, zasiądę bez najmniejszego żalu czy poczucia samotności, ponieważ będę miała koło siebie słodki zapach Julii i jej podekscytowaną twarzyczkę, kiedy będzie mi opowiadała o wrażeniach z przedszkola. Ale to się wydarzy za milion lat. A teraz, o godzinie 12:32, mam ochotę wyskoczyć z mojego czwartego piętra, prosto do ogródka, z nadzieją, że może trafię na skalniak. Ale spokojnie, nim zdjęłabym z parapetu te wszystkie zdjęcia i inne drobiazgi, nim odsunęłabym moją sztywną firankę i drukarkę, pięćdziesiąt razy odechciałoby mi się pozbawiania siebie życia. Dlatego wyładowuję się na mojej klawiaturze, gapiąc się w monitor, przy dźwiękach płynących z głośników (swoją drogą, dziękuję Tęczowej za podkład muzyczny – Amos Lee – not myself).

  Jestem otoczona zdjęciami moich przyjaciół czy rodziny. Dosłownie. Na lampce cztery, na parapecie pięć, na półce z książkami jedno, na telewizorze jedno, za plecami dziewięć, na ścianie koło drzwi – trzy. Łącznie 23 + jedno moje komunijne, którego nie uwzględniłam, czyli 24 zdjęcia. I patrząc na nich (członków rodziny ew. przyjaciół), myślę sobie, że mam wiele. I choć w tej chwili ta prawda dociera do mnie intensywniej, czuję się źle. I nie czuję już łez pod powiekami, ale mimo wszystko mam ochotę na ucieczkę do tego samotnego domku. Mogłabym zniknąć na kilka godzin czy dni i odpocząć od każdego. Od moich rodziców i siostry, od przyjaciół i klasy, nauczycieli i ciążącej na mnie myśli, że muszę powtórzyć chemię i wziąć się za lekturę. Naprawdę nie mam na to wszystko ochoty i może nawet siły.

  Gdybym mogła, założyłabym teraz dresowe spodnie, mój granatowy, za duży T-shirt, czarne adidasy z niebieskimi sznurówkami, związałabym włosy czarną gumką, które po raz pierwszy od kilku dni falowały sobie spokojnie na mroźnym wietrze, i wybiegłabym z domu do lasu. A w lesie sprawdziłabym wiarygodność artykułu, który przeczytałam w Tele Tygodniu. Usiadłabym na ziemi, opierając się plecami o pień jakiegoś drzewa i z zamkniętymi oczami, liczyłabym kolejne oddechy.

  Sprawdzę tą metodę niebawem. Dzisiejsze łzy wypłaczę w poduszkę, w nocy, przy jakimś filmie ewentualnie kolejnych stronicach Zaćmienia.

 

  Julka na pewno pozwoli mi zapomnieć na kilka krótkich godzin.       

'przerysowałam Twoje dłonie na kartkę.'