Kawałek pewnej historii.

Jesse McCartney - Why don't you kiss her?

 

  Zbierające się łzy pod powiekami próbowały ujrzeć światło dzienne, ale Amelia nie miała ochoty pokazywać słabości. Sprężystym krokiem pokonywała drogę, nie odwracając się za siebie. Mijane przez nią osoby wydawały się jakby bez wyrazu, wszystkie twarze były łudzące do siebie podobne. Zwalczając swoją chęć poddanie się i zatonięcia w jego ramionach, przyspieszyła.

  Michał podążał za nią, starając się, by nie stracić jej z oczu. Odległość między nimi nagle zwiększyła się, więc postanowił przyspieszyć. Biegnąc przed siebie, przyjmował bez zająknięcia skargi, wzburzone głosy i lekkie poszturchiwania ludzi. Amelia wciąż migała mu między innymi twarzami. Rozpaczliwie nawoływał ją, ale ona była jakby głucha. Marzył z całego serca o chwili, kiedy będzie mógł poczuć ją w swych ramionach.

  Zatrzymała się dopiero wtedy, kiedy poczuła na nadgarstku żelazny uścisk smukłych palców. Porażona jego dotykiem, poczuła dobrze znany dreszcz. Zachwiała się i prawie upadła, ale silne ramie zręcznie objęło ją w talii. Wszystko działo się tak szybko, że nie zauważyła, kiedy ich ciała przylgnęły do siebie. Czuła, że jego umięśniony tors parzy jej skórę. Rozpaczliwie szukała świeżego powietrza, kiedy ogarnął ją z każdej strony zapach ulubionych perfum. Wspomnienia znowu stanęły przed oczami, tyle, że z większą siłą.

  Michał rozchylił lekko usta, by coś powiedzieć. Z nadzieją i tęsknotą spojrzał w brązowe oczy dziewczyny, w których ujrzał strach i niezdecydowanie. Bała się go. Bała się jego następnego ruchu. Bała się go, nienawidziła i jednocześnie pragnęła ze wszystkich sił.

  - Puść mnie – wyszeptała niemalże bezgłośnie, kiedy kolejna fala tęsknoty zalała jej ciało i zmysły.

  Wiedziała doskonale, że za chwilę mu ulegnie. Ulegnie błękitnemu spojrzeniu, w którym dostrzegła swoją zrozpaczoną miłość.

  Michał nie zareagował. Słodki oddech zamroczył go na chwilę, kiedy otworzyła usta, by wypowiedzieć te dwa okropne słowa. By mieć pewność, że mu nie ucieknie, przygarnął ją do siebie mocniej, potrącają swoim kolanem jej udo. Amelia poczuwszy na swojej nodze dotyk jego dżinsów, zadrżała. Otworzyła usta, by wygarnąć mu, iż nie życzy sobie jego dotyku, ale w tej samej chwili zamknęła oczy, owładnięta zewsząd wspaniałym uczuciem, które wypłynęło z jej serca i teraz krążyło w żyłach.

  Jego usta podziałały na nią jak dawka narkotyku. Jego palce, które delikatnie musnęły jej skroń z niezwykłą delikatnością, posuwały się wzdłuż szyi i kręgosłupa, sprawiając, że ugięły się pod nią kolana. Miała ochotę odsunąć się od niego, ale nie była pewna, czy sama zdoła ustać na nogach.

  Michał wciąż opuszkami palców docierał do jej najczulszych punktów, rozbudzając w niej ukryte uczucia, które schowała szczelnie w zapomnianych zakamarkach duszy. Wolną ręką otulił ją mocno, kiedy poczuł, iż wymyka mu się z objąć i jedynie siła jego warg utrzymuje ją w pozycji pionowej. Uchylił powieki i jego wzrok roześmiał się do niej, kiedy napotkał rozmarzoną twarz swojej ukochanej. Miał ochotę zatrzymać czas. Wiedział, że tylko miłość jest w stanie to uczynić, ale z drugiej strony nie był pewny jej uczuć. Wiedział, że za chwilę cudowna chwila minie i pozostanie tylko wstążka niewypowiedzianych słów, która puści na wietrze.

  Gdy przestał całować ją z taką zachłannością, Amelia przejęła kontrolę nad panującą w jej sercu burzą zmysłów i oderwała rozmarzone wargi od jego słodkich ust. Zdegustowany Michał, otworzył oczy i spojrzał w szeroko otwarte oczy Amelii. Jej ciało nie było już takie oddane i miękkie. Pod opuszkami palców czuł, jak napina mięśnie. W jednej chwili jego roześmiane spojrzenie wydało wyrok, który miał nadejść. Amelia odejdzie i pozostawi go w tłumie mijających go osób, o których zapomniał w trakcie ostatnich kilku minut.

  - Zapomnij o tym pocałunku – powiedziała, starając się, by jej głos był stanowczy i przekonujący.

  - Nie zrobię tego. Nie możesz mnie o to prosić… - zamruczał cicho, tuż koło jej ucha, odgarniając oddechem długie pasma włosów.

  - Właśnie to zrobiłam – odchyliła się do tyłu, po czym wyswobodziła się z jego ramion. Spojrzała na niego spojrzeniem, które mówiło za dużo, by zrozumieć cokolwiek i jakby nigdy nic – odeszła.

 

 

_______

Więc Panie Woźnico, prowadź swoją dorożkę

do świata, w którym poczuję się królową!