Cała jestem w miłości.

inspiracja.

  Niewyobrażalnie pięknejest poczucie, że właśnie przeżywamy chwilę, którą będziemy później wspominaćdługo, bardzo długo; z tą samą, niezachwianą czułością serca. Przypominam sobietaki moment: pełen melancholii i w jakiś sposób magiczny. Był taki dzień, dwatygodnie temu, kiedy staliśmy z Adrianem w kościele. Czułam jego obecność nietylko przez dotyk dłoni, ale także w sercu. Wypełniał moją duszę, był takblisko mnie, że bardziej chyba już nie można. Wiem, że gdyby zrobił cośjeszcze: rozpadłabym się na tysiące maleńkich drobin. I nie mam wątpliwości, żekażdy z nich iskrzyłby się w jego dłoniach pięknem miłości. Miłościodwzajemnionej, tak prostej, czasami wymagającej, czasami nawet denerwującej izawsze długo wyczekiwanej.

  Byłam pogrążona w myślacho tym, co dzieje się wokół mnie. Chłonęłam każdą chwilę, każdą sekundęprzeżywałam jakby była tą ostatnią. Każdy oddech był na miarę złota. Wszystkobyło takie pełne, dokończone, przemyślane. Takie idealne być może. Myślałam onas, o tym, co będzie, o naszych chwilach. O naszej miłości, o tym, ile jeszczesamotnych dni przed nami. A jednocześnie starałam się skoncentrować na Mszy, boi ona była dla mnie tego dnia ważna, choć do końca nie wiedziałam dlaczego.

  Kiedy ja delektowałam sięuczuciem, jakim wypełnione było moje serce, poczułam we włosach jego oddech, apóźniej ciepło jego policzka przy swoim policzku. Odwróciłam się zaciekawiona wjego stronę leciutko, by nie zepsuć tej cudownej chwili nagłym ruchem głowy. AOn bardzo cichym, subtelnym szeptem zapytał: podziękowałaś?. Odparłamzgodnie z prawdą: jeszcze nie. Zaczarowana tym pytaniem, oparłam się ojego tors. I pomyślałam sobie: W takim razie wypada mi to zrobić właśnieteraz, więc: Dziękuję Ci za Adriana, Boże. Dziękuję Ci za Nas. W chwili,gdy ja wypowiadałam słowa dziękczynne, Adrian nachylił się i pocałował mnie wczubek głowy. Nie kryjąc dłużej szczęścia, uśmiechnęłam się szeroko: ustami,oczami, duszą. Uśmiechnęłam się całą sobą. I to właśnie był ten prosty gest,który mnie rozczulił. Wspominam to z drżeniem serca. I zapisuję, by pamiętaćjuż zawsze. To był ten moment, kiedy rozpadłam się na tysiące drobin miłości.By mieć pewność, że pozostanę cała, cała w miłości, dotknęłam jego dłoni, którespoczywały spokojnie na moich biodrach. I wtedy tak w pełni, tak prawdziwiepoczułam, że ja chcę, by On był przy mnie. Nie tylko w tę niedzielę, któradopiero się dla nas zaczęła, gdy spotkały się nasze spojrzenia, ale już zawsze.Poczułam pragnienie w sercu, by towarzyszył mi już zawsze, w każdej drobnejchwili, w każdym moim szczęściu, w każdym moim cierpieniu, w tychnajpiękniejszych i najgorszych momentach. I ja chcę być w jego tych wszystkichchwilach. Sercem ciągle, ciałem, gdy tylko jest to możliwe. Oby jak najczęścieji jak najdłużej. Poczułam, że chcę być jego żoną. Żoną, nie partnerką, niedziewczyną, ale żoną. I matką jego dzieci. Chcę dzielić z nim swój świat. BoKocham Go. Tego właśnie wysokiego mężczyznę, za którym wodzi mój wzrok. Bo Onjest moim marzeniem. Marzeniem, które ciągle się spełnia i ciągle mniezaskakuje.

  Uwielbiam Cię, Bączku!