Lubię piękne niespodzianki.

  Powinnam się na niegogniewać, powinnam być zła. I byłam, czego dowodem jest ostatni wpis. Niezamierzam za niego przepraszać, mimo że Adrian kazał mi go usunąć, a Danielgotów był pozbawić mnie życia na oczach całego miasta. I Adriana, który raczejzsolidaryzowałby się z mężczyzną niż swoją miłością. Ta głupia, męskasolidarność. 
  Ale moja złość minęła, gdy po godzinnej kłótni poprosił, żebym niepłakała. Kiedy zapewnił, że jest przy mnie i że wszystko będzie dobrze.Rozłączyliśmy się z zamiarem pójścia spać, ale jak się rano okazało - obydwojemieliśmy za sobą ciężką, nieprzespaną noc. Z tą różnicą, że kiedy ja zasnęłamnad ranem, on był już w pociągu. O 7.30 obudził mnie budzik, który wyłączyłam,żałując, że muszę już wstawać. Moje sumienie przegrało i zasnęłam ponownie.Kolejnym dźwiękiem odrywającym mnie ze snu, a może jego braku, było pukanie dodrzwi, stopniowo przekształcające się w mocne walenie. Stałam w swoich zadługich, za dużych błękitnych spodniach w kropki od piżamy i żółtej koszulce naśrodku przedpokoju, zastanawiając się, co za idiota próbuje oznajmić, że czeka.Stałam tak przez dłuższą chwilę i dopiero mocne uderzenie skłoniło mnie dotego, by iść po klucz i otworzyć drzwi. Robiłam to z walącym sercem iniepokojem, nie wiedząc skąd taki przypływ emocji. Serca się nie oszuka,wyczuje wszystko!

  Powoli otworzyłam drzwi zzamiarem ukrycia się przed nimi, gdyby okazało się, że jest to ktoś zupełnieobcy, ktoś, komu nie przystoi pokazywać się w piżamie i w rozczochranychwłosach. Otworzyłam te drzwi, ale zamiast się chować, usiadłam na szafcepatrząc przerażonym spojrzeniem na dwumetrowego osobnika płci męskiej. Adrianpatrzył na mnie zadowolony, kiedy ja nie byłam w stanie wydusić z siebie słowa.Szybko przeanalizowałam, że jest środa, a nie piątek i wcale nie powinno go tubyć. Adrian wszedł do środka i, powtarzając to, co ja zrobiłam kiedyś, zapytał:nie przytulisz mnie?* Dwa razy nie musiał powtarzać. Uśmiechnęłam sięcałą sobą, choć cały nasz wspólny dzień patrzyłam na niego nie dowierzając, żenaprawdę jest. Pół dnia spędziliśmy w mojej szkole, w której czekaliśmy na mójegzamin, a potem na moje wyniki (14 pkt. z ang, bałam się tego, bo w trakciejego trwania ciągle się śmiałam). Drugie pół dnia spędziliśmy na moimniezłożonym łóżku, tuląc się, oglądając wszystko, co było możliwe w telewizji ico chwilę poprawiając rozbabraną, panterkową pościel, która mnie denerwowała.Przy okazji przepytał mnie z mojej prezentacji i patrzył na mnie tak pięknie, żemusiałam odwracać wzrok, by się nie dekoncentrować. To był piękny, naprawdępiękny dzień.

  Mogę śmiało powiedzieć, żezakochałam się w nim jeszcze bardziej. I ostatnie 387 dni, które przeżyliśmyjako para, były wyjątkowe. I pełne emocji.

  A od piątku spędzimy pięćdni w Zakopanem. I będą to nasze pierwsze, prawdziwie i wspólnie spędzonewakacje.

  Pozdrawiam Was gorąco, Kochani! Trzymajcie za mnie kciuki o 17.15 jutro.Będzie to ostatni egzamin, przez który już teraz nie mogę spokojnie spać. Egzaminatorkawie, co zrobić, by naprawdę się bać. Jestem dobrej myśli. Muszę być.

* w sobotę 11 grudnia to ja zrobiłam mu niespodziankę swoim nagłym przyjazdem.
Był zdziwiony i przez dłuższy czas nie mógł dojść do siebie.