Nie musisz się bać, jestem.

Docenienie mojego ostatniego postu było bardzo miłe, ale dość męczące. Mimo wszystko dziękuję za wiele ciepłych słów i życzeń.Dzisiaj zostawiam Was z krótką opowieścią. Banalną, ale może warto...?

 Muska jej biodra ukryte pod kwiecistą, letnią sukienką. Próbuje odkryćspojrzenie. Szepcze jej do ucha, gdy ona uchyla usta, przymyka powieki. Czujego, przenika ją. Przystaje w tłumie, by mieć go o jedną chwilę dłużej dlasiebie. Przywołuje piękne wspomnienie miłości. Chwyta przeżytą chwilę, przeżywają raz jeszcze. Nic nie mogła ich rozdzielić, byli zbyt doskonali, by byćosobno. Przesiąknięci sobą i uczuciem, które było fundamentem ich istnienia.Razem i osobno. Muska jej dłoń. Zaciska palce na jej nadgarstku, próbuje ukryćswój policzek między jej smukłymi palcami. Przypomina sobie dreszcz, którymwitała go zawsze. I czuję łzę, która zniekształca obraz piękna. Będzie miał jątylko przez kilka kolejnych chwil, za chwilę znów pogrąży się w dusznymniebycie. Zachwyca się nią dopóki może. Odrzuca złe myśli. Pochłania jąwzrokiem. Pragnie jej mocniej niż zwykle. Pochłania jej zapach, jest jego muzą.Jego istnieniem, ratunkiem przed tym, co najgorsze. I nieuniknione. Jest jegomiłością, nie może znów jej stracić. Staje przed nią. Niewidzialny i nienamacalny. Otula jej ciało ciepłymoddechem. A ona powoli otwiera powieki. Próbuje zobaczyć to, czego nie widać.Tak dobrze wie, że jest, czuje go. Czuje miłość. On jest miłością. Brązowymspojrzeniem przenika przestrzeń i wie, że między nią a szarym budynkiem jestcoś jeszcze. On. Oddycha głęboko, coraz szybciej. I znów przymyka powieki. Ongładzi dłonią jej ciepłe usta. Próbuje uratować łzę, która spływa po rozgrzanympoliczku. Ale ta podąża dalej swoim szlakiem. Liczy wszystkie piegi, dostrzegazupełnie nowy. Jasny, złocisty. Wplata delikatnie palce w jej długie włosy.Przymyka powieki, zatraca się w tym. Próbuje ją objąć, ale i to jestniemożliwe. Gubi ją w dłoniach, choć jeszcze niedawno miał ją tylko dla siebie.I teraz tęsknią za sobą mocniej. Jak nigdy wcześniej. Tęsknią pogrążeni wsmutku, w odległej samotności. I przez tę jedną minutę przeżywają cichy romans.Snują swoją opowieść – zbyt piękną, zbyt doskonałą. Są złączeni w sercach.Dostrzegają się w drobnych szczegółach. Ostatni raz spogląda na jej twarz,otula figurę. Plącze się w jej spojrzeniu, próbuje ją przeniknąć. A ona czujeciepły wiatr. Tylko ona, nikt więcej. Zwiewna sukienka plącze się między udami.Uśmiechają się. Razem. Do siebie. Odnajdują się w chwili, która trwa. Tak wpełni. Pozostawia pocałunek na jej wargach. Poczuł jej dotyk, jej ciepło. Poraz pierwszy od dłuższego czasu. Ona unosi dłoń i zbliża ją do ust. Otwieraoczy. Uśmiecha się do niego, gdziekolwiek jest.

 - Julia! – słyszy za sobą. Odwraca się gwałtownie. Dostrzegaprzyjaciółkę zmierzającą w jej stronę.

 - On tu był. Czułam go. Tak blisko. Pocałował mnie. – szepcze,przyciskając palce do ust, które jeszcze pamiętają słodki pocałunek.

 - To niemożliwe. Musisz w końcu nauczyć się żyć bez niego.

 Mężczyzna uśmiecha się do niej po raz ostatni. Przesyła jej pocałunek ipuszcza oczko. I spokojnie, po raz kolejny na jakiś czas zamyka oczy. Ale niezniknie. Przecież jej to obiecał, musi dotrzymać słowa. Zjawi się znowu zajakiś czas. Może nawet tej nocy, by opowiedzieć jej o tym, co słychać u niego.Usiądzie na brzegu łóżka, pogładzi ręką jej twarz i wysłucha jej opowieści. Ipoczuje się lepiej, gdy usłyszy, że jakoś sobie radzi. I odpowie, że on też zanią tęskni i wolałby być koło niej, tak naprawdę. Po raz kolejny opowie jej oswojej tęsknocie. O miłości także.