Paradoks zdarzeń.

archive again.

 Decydując się na związek na odległość, trzeba liczyć się ze znaczniewiększą szansą na to, że przez długi okres czasu nie będzie tak, jak byćpowinno. Słowem: człowiek pakuje się w dużą tęsknotę. Ogromną, zniewalającą,destrukcyjną tęsknotę. W sam raz dla osób rozchwianych emocjonalnie (zawszejest na co zrzucić winę za kolejny brak humoru, pozbawienie sensu życia i planyuduszenia się ulubioną poduszką).

 Związek na odległość jest próbą charakterów, szczególnie gdy kocha sięna zabój i do szczęścia, nawet nie pełnego, potrzeba drugiej osoby. Szczególniedla osób, które zakochanie wyobrażają sobie jako ciąg kilku dni wtygodniu spędzanych u boku ukochanej osoby. Kilku, nie jednego. A związek naodległość to nic innego jak czekanie. Czekanie na zwykłe przytulenie, naspojrzenie mówiące: hej, dziewczyno, będzie okej!, na pocałunek mniej lubbardziej namiętny, na rozmowę o głupocie, na kłótnię o jeszcze większą głupotę.To czekanie na to, by się wypłakać, bo przez telefon to nie to samo, na to, byopowiedzieć o tym, jak jest źle. Na ciągłe, permanentne, ogromne użalanie sięprzy osobie, którą się kocha. A nie w towarzystwie pluszaka wyciągniętego złóżka. To ciągłe wypatrywanie na wyświetlaczu telefonu, czy aby na pewno sięnie odezwał. Czekaniu sprzyja tabliczka czekolady, telewizor, najsmutniejszamuzyka wszechświata szukana długo, bardzo długo, jakby od tego zależało, czyczas przyspieszy. O tak. Jest szalenie trudno być ze sobą tak rzadko, że ażmożna się do tego przyzwyczaić. Przyzwyczaić do tego stopnia, że każdespotkanie jest jakby innym życiem. I pożegnanie na kolejny tydzień jest chwilązapadnięcia w sen wyczekiwania. Ileż można śnić!

 Nic nie jest łatwe, kiedy się tęskni. Smutek jest smutniejszy, złośćjeszcze bardziej zła, a kłótnia nie trwa trzy minuty; niekiedy przeciąga sięnawet do trzech dni. A chwile milczenia nie zmieniają wiele. A i takie sięzdarzają i wydłużają w czasie. Na długo, na za długo! Do tego dochodzą mnożącesię wątpliwości, czy aby na pewno ma to sens (w tym pobijam wszelkie rekordy!).Na nic się zdają słowa innych, że tak idealnie się do siebie pasuje, że to takapiękna miłość, że spojrzenia są takie wymowne, szczere i piękne. Pogłębia tostan załamania nerwowego. Zdarzają się jednak dobre momenty, kiedy pełnia szczęściarozpiera serce, ale wiadomo, że i ten nagły przypływ szczęścia zostaniestłumiony tęsknotą. Wszechogarniającą i zniewalającą. W miłości na odległośćnie można być sentymentalnym chuchrakiem. Co to, to nie. Trzeba być silnym izdecydowanym. Trzeba wiedzieć, czego się chce. To chyba jest najważniejsze. Inajtrudniejsze.

  Miłość przeżywana raz na tydzień bywa piękna, ale wymaga wiele energii ipracy. Wiele wysiłku i rozmów. Najgorzej jest, kiedy dwie osoby mają różnepragnienia w danym momencie, kiedy jedna ze stron tęskni mocniej i silniej, ipogrąża się w tym obłędzie. Bywa trudno.

 

 Jesteśmy razem ponad rok, z czego nie spędziliśmy nawet połowy tych dniprzy sobie. To bardzo zły wynik. Czasem wydaje mi się, że jestem za słaba na tęmiłość. Bo jest na odległość. I jest przeżywana raz na jakiś czas. Mimo tego,że jest piękna. Mimo tego, że jest cudowna. Mimo tego, że to jestnajpiękniejszy rok w moim życiu.

 Jesteśmy maturzystami. Właściwie już wolnymi. A te wolne, beztroskie dnispędzimy wspólnie pisząc kilka sms-ów w ciągu dnia i rozmawiając przez telefon okołogodziny 21.30. O głupotach. I o tęsknocie także. To zbyt mało, gdy jest sięwolnym człowiekiem. Mimo wszystko nie umiałabym być bez niego, mimo że ciąglejestem poza zasięgiem jego wzroku. Nasza miłość jest pełna paradoksów, takmyślę.