Pąki kwitnące żałobą.

jest we mnie wiele niepokojów.

  Ktoś, bardzo zły Ktoś,zasadził na małym skrawku złocistej ziemi - kilka ciemnych ziarenek. Ten bardzozły Ktoś polecił prostej dziewczynie dbać o nie, jak o ulubione cebulkiczerwonych róż. Zgodziła się i obiecała zrobić wszystko, by ziemia wydałaszybko dobre plony. Jak dobre, miało się wkrótce okazać. Dziewczyna codzienniewstawała wcześniej, by usiąść na trawie i doglądać swój nowy skarb. Robiłacodziennie to samo: nuciła mu, mówiła i podlewała soczyście zimną wodą. Z niepokojemserca czekała na to, co zobaczy. Minęły długie dni, tygodnie, kiedy zaczęładostrzegać łodygę koloru zgniłej zieleni i kilka listków. Łodygę ozdabiałciemny, nierozkwitnięty pąk. Dziewczyna czuła więź z kwiatem, który był dlaniej zagadką. Im dłużej o niego dbała, tym więcej niepokojów rozkwitało w jejsercu. Mimo wszystko chciała dotrzymać słowa danemu Człowiekowi, który kiedyśzjawił się w jej domu. Ktoś, bardzo zły Ktoś, pojawił się niebawem, bypochwalić Dziewczynę za troskę. Wręczył jej w zamian kilkanaście ziarnek, którepolecił zasadzić, gdy tylko poczuje taką potrzebę. Dziewczyna ukryła je w dłonii pokiwała głową. Długo wpatrywała się w kulejącą postać zmierzającą w stronęlasu. Nie mogła oderwać od niego wzroku, był hipnotyzujący i pociągający,zaczarował ją. Kiedy zniknął za ciemnymi konarami dumnych drzew - poczuła wsercu paraliżujący smutek, podążający cienką strużką po rumianych policzkachDziewczyny. Zasadziła w złocistej ziemi pozostałe ziarnka. Podlała je, szepnęłakilka słów i wróciła do domu. Przez noc działy się dziwne rzeczy w jej nowym,małym ogródku. Nowe ziarnka szybko wzbiły się ponad to, co je ograniczało,dorównując pięknem kwiatu, który zaczął kwitnąć. Dziewczyna tej nocy nie spaładobrze. Śniła o Człowieku, który podarował jej tych kilka ziaren. Czuła się odniego uzależniona,  pozbawiona duszy, jakby zaprzedała ją diabłu. Wczesnymrankiem zbudziło ją wycie koguta. Wstała i na palcach podeszła do okna. Zatkaładłonią usta, gdy zobaczyła Mężczyznę przy kwiatach. Skinął na nią głową, bywyszła. Choć paraliżował ją strach i wcale nie chciała tego zrobić, poczuła sięnagle jak marionetka. Przerażona podążała w stronę drzwi, szybko znalazła siękoło Człowieka. Złapał ją za dłoń i odsłonił czarne jak noc płatki róż zwróconeku brunatnej ziemi. Pokiwała głową, rozumiejąc znaki i symbole. Od dziś miałaprzeżywać żałobę po utracie szczęścia i dobrych chwil. Uroniła jedną łzę, którapowoli spływała po jej policzku, raniąc oczy i twarz. W tym samym czasie jedenz trzystu sześćdziesięciu pięciu płatków róż opadł na ziemię, wnikając w niągłęboko. Miał stać się na nowo ziarnem, kwitnącym żałobą. Wokół niej byłodwanaście czarnych róż, a każdy z nich miała tę samą ilość płatków, którecodziennie uronią jedną łzę cierpienia Dziewczyny. I tak do końca świata, ażKtoś, bardzo zły Ktoś, nie odnajdzie swojego zagubionego dobra i pięknejczerwieni ulubionych róż.