To były piękne dni, miłosne dni.

  Pokochałam góry na nowo.Może dzięki Adrianowi? Coś w tym musi być. Od kilku lat był pierwszą osobą,która namówiła mnie na wędrówkę po szlakach, a właściwie zmusiła, używając"emocjonalnego szantażu". Ale nie żałuję. Bawiłam się świetnie podkażdym względem, pomimo naruszonego odcisku, bolących stóp i drżących mięśni.Ale wędrówka przez siedem godzin  pozwoliła mi w pełni przypomnieć sobiepiosenkę: Kolorowy wiatr, którą ciągle gnębiłam Adriana. Nieprotestował.

  Kiedy corocznieodwiedzałam Tatry i ukochane przez nas Krempachy - ograniczaliśmy się doodwiedzania już bardzo dobrze znanych miejsc, które poznajemy od siedemnastulat, wylegiwania się nad Białką i zaspokajania tęsknoty w gronie ukochanychGórali. I tak nam zazwyczaj zlatywało dziesięć dni. A każdy z nich byłprzepełniony przekonywaniem mamy, żebyśmy gdzieś się wybrali, co skutecznie ztatą wetowaliśmy.

  Pobyt z Adrianem, Pauliną i Adamem - przypomniał mi, jak bardzo kochałamchodzić po górach, gdy byłam mała. Moją satysfakcję, gdy pierwsza zdobywałamszczyt. Lekki żal do taty, gdy kantował, że do szczytu jeszcze daleko, choć onbył zaledwie za małym wzniesieniem. Ten cudowny, niezapomniany zapach, jakioferują tylko góry i ich przyroda. Niezapomniane, wspaniałe emocje, którewyzwalają ze mnie dziecko, jakim byłam kiedyś. Tą małą dziewczynkę z fotografiiukrytych w grubych, kolorowych albumach. Wmówiłam sobie niechęć do spacerowaniaoznakowanymi szlakami, ciężkiego wysiłku, czasami nawet chęci poddania się izawrócenia tak szybko, jak tylko jest to możliwe, gdy wyczekiwany koniec trasywydłuża się niemiłosiernie. Ale widok Tatr, będących bliżej niż jest to możliwe- strąca całe zmęczenie, napełnia serce zachwytem i daje poczucie ukojenia,spójności z naturą. Tego brakowało mi od dobrych czterech lat.

 
  Wróciłam do domu z głową pełną marzeń, emocji i uczuć. Z zachwytem iszczęściem na ustach. A także z plastikowym, zielonym pierścionkiem w kształciekwiatka, którego tak długo poszukiwałam na Krupówkach i z wełnianą parąrękawiczek, w których zakochałam się od pierwszego wejrzenia. Niby dwadrobiazgi, ale nabierają mocy, gdy tylko przypominam sobie, że są pamiątką odAdriana. Pierścionek właśnie taki chciałam od niego dostać, choć nie wiemdlaczego, bo większość kobiet marzy o brylancie, czymś zachwycającym, a nietakim prostym, dla małych dziewczynek. A rękawiczki? Może niektóre z Waspamiętają, że rękawiczki są pewnego rodzaju symbolem naszej początkowejznajomości (dla osób, które zapomniały - klik!).Wróciłam także z kilkoma gałązkami bzu, które codziennie zrywał mi z krzakarosnącego przy szumiącym potoku. Wspomnieniem kilku sprzeczek o największegłupoty, długimi rozmowami o tym, co ważne i nieco mniej. Czułych spojrzeń,których na pewno nie zapomnę nigdy. I długich godzin, podczas którychwydeptaliśmy stały ślad: domek-krupówki-dworzec pkp, obok którego była pięknapolana z widokiem na Tatry. A przed wszystkim: zyskaliśmy więcej czasu dlasiebie, który tylko sprawił, że z większą energią i pasją walczymy, byśmykiedyś razem opowiedzieli naszym dzieciom o tym, jak piękna miłość nas łączyła.Może nawet w domku, w górach, o którym Adrian tak bardzo marzy. A ja razem znim. Od najmłodszych lat. Wypełniamy się. I wiemy, że naprawdę do siebiepasujemy. Od pierwszego spojrzenia, którym obdarzył mnie drugiego lutego 2010roku. OD tamtej pory naprawdę należę tylko do niego.

 
  Ach, jestem zakochana do szaleństwa! I chciałabym Was zarazić tymszczęściem, które noszę w sobie.