Tęsknota wyciska ze mnie słowa...

   „Szczęście opraw w ramce serca.”

   Dla zakochanego serca nieobecność to największa z kar. Próbuję odnaleźć siebie bez niego, bez jego oddechu wplątanego w rozpuszczone pasma włosów. Bez wspólnej niedzieli, z której wyciągamy wszystko, by mieć siebie na dłużej, by pokonać bariery czasu, dźwięku, odległości. Uwielbiam nowoczesność, a jednocześnie jej nienawidzę, kiedy staje się bezużyteczna. Mam ochotę zniknąć w jego dłoniach, usiąść na krawędzi jego pragnień, tęsknot, źrenic i być, tak bardzo mocno być. Pokonać wszystko i uczestniczyć w jego codzienności. Brakuje mi go. Brakuje mi serca, które mnie kocha, które ja kocham. Najprostszej w świecie rozmowy o tym, co dziwne, niezrozumiałe, proste. Wspólne słowa zastępuję swoimi słowami.

  Znów włączam Worda i snuję opowieść o osobach. Przy ciepłej czekoladzie w ulubionym kubku w paski i tej samej, jednej piosence, by nie rozpraszać myśli. Wyłączam zegary i trwam w tym słodkim upojeniu słów. Odnajduję spokój ducha, bo mam go troszeczkę więcej niż poprzednio i piszę, czego tak szalenie mi brakowało. Tęsknota wyciska ze mnie słowa. Robi zamieszanie w sercu, jakby uczucia i inspiracje kręciły się na karuzeli. Nie zamierzam psuć im zabawy, bo razem bawimy się naprawdę świetnie. Najlepszym lekarstwem na smutki są słowa i miłość. Kiedy nie mam miłości - piszę. Gdy nie mogę pisać - przeżywam miłość. Nie umiem połączyć tego w całość. Kiedy przeżywam miłość - słowa wydają mi się zbyt banalne. A cierpienie, tęsknota i brak ukochanego sprawiają, że chcę pisać. Ciągle pisać.

  I teraz, dopiero po roku, zrozumiałam, jak wielką siłę miały jego słowa: Myślałem, że cię uduszę za to, że wyjechałaś na tak długo! Teraz ja mam ochotę to zrobić, ale najpierw go przytulić i wypłakać te łzy, które zostały i czekają aż on je scałuje i powie, że już jest dobrze. To kolejny dowód na to, że nie umiem być w pełni bez niego, bo żyć jakoś muszę.