Po prostu Ja. Chwila szczerości.

Stoi pod ścianą. Roześmiana. Wokół niej wianuszek innych dziewczyn. Stoją razem, śmiejąc się z czegoś. Co jakiś czas podchodzi ktoś nowy, zaczyna rozmowę, pyta się o coś i idzie dalej, swoją drogą.

Każda ze stojących dziewczyn jest inna. Ma swoje zalety, ale i wady. Każda z nich ma swoje myśli ukryte, przed nikim nie otwierane. Tajemnice, które może zdradza najlepszej przyjaciółce. Każda ze stojących dziewczyn ma swój świat, który musi jakoś pogodzić z tym, który ją otacza. Mają swoje ideały, rzeczy, których się lękają, a może uwielbiają? Każda z osobna ma jakiś swój talent i dziedziny, w których jest słabsza...

Jest wśród nich szatynka wysoka, o smutnym, brązowym spojrzeniu. Dziewczyna, w której jest wiele sprzecznych uczuć. Raz się śmieje, a potem ma ochotę uciec gdzieś i płakać. Zamyka się często przed innym, bo woli cierpieć w samotności. Tęskni za swoimi przyjaciółmi, nawet gdy są blisko, nawet kiedy przytulają mocno. Tęskni, ponieważ ma świadomość, że za chwil kilka ich zabraknie. Panicznie boi się samotności, co widać w jej oczach. Niewiele osób potrafi dostrzec ten lęk. Może nawet nikt? Lubi siedzieć sama, z książką w ręku, przy dobrej muzyce. Uwielbia pisać, przelewać myśli na papier. To, co czuje, ukrywa w pamiętniku, czasem na internetowej stronie, zwanej blogiem. Dziewczyna inna. Osoba, mająca cele w życiu, do których chce dążyć, spełnić je. Marzy o psychologii, dziennikarstwie, rodzinie i dzieciach, marzy o szczęściu i miłości. Ma wiele marzeń, wierzy w ich spełnienie, ale pojawiają się chwile zwątpienia, które niszczą wszystko. Zabierają w otchłań ciemną, uśmiech, grunt bezpieczny spod nóg. Są chwile zwątpienia, ale Przyjaciele, którzy są przy niej od początku, ułatwiają jej dotarcie do siebie samej. [W tym momencie chce podziękować: Dominice Małej, Dominice Dużej, Hubertowi, Paulince. :**]

Dziewczyna, która jest przepełniona wrażliwością, dobrocią do innych osób. We wszystkich chce odkryć coś dobrego, wspaniałego, niepowtarzalnego, coś, co czynie je oryginalnymi, jedynymi w swoim rodzaju. W siebie jednak często wątpi i mocno krytykuje. Nie ma siły, by pozmieniać to, co jej się nie podoba. Świadczy to o jej lenistwie wrodzonym, odziedziczonym na pewno po kimś. Jednak o dziwo, kiedy się do czegoś zabiera, odkrywa w sobie perfekcjonistkę. Często wydaje jej się, że "jest Zosią Samosią", która chce robić wszystko sama. Kiedy trzeba coś robić w grupie, szczególnie na lekcji języka polskiego, pisze sama prace, a innym daje do czytania. Odporna na jakąkolwiek krytykę. Wstydzi się, kiedy ktoś prawi komplementy. Nie potrafi walczyć z tak zwanym efektem "spalenia cegły", często się rumieni. Dziewczyna, która zawsze marzyła, aby to co pisze, wywołało wzruszenie u czytelnika. Podobno cel osiągnęła... Wrażliwość o której wspomniałam, wylewa na kartkę i przyjaciół, i dwuletnią Kuzynkę. Cecha ta, przydatna jest, do pomocy innym, której udziela, gdy ktoś jej potrzebuje. Uwielbia rozmawiać z innymi osobami, poruszając ważne tematy życiowe. Uwielbia dyskusje w nielicznym gronie osób. Uczy się przełamywać swoją nieśmiałość i głośno wypowiadać swoje zdanie. W tym roku, udaje się jej to. Umiejętność zdobyła na lekcjach języka polskiego, w rozmowach z Przyjaciółmi. Obecnie uczęszcza na warsztaty dla "Osób nieśmiałych". Na ostatnim spotkaniu, po rozmowie z A., zrozumiała, iż w pełni chce się poświęcić psychologii. Dziewczyna, która próbuje rozbudzić w sobie optymizm, którego ma dużo, niszcząc pesymizm. tego drugiego jest w niej mało, co nie zmienia faktu, że jest. Dziewczyna, która walczy do końca o rzeczy dla niej ważne, nie pozwala się poddać innym. Przytrzymuje je za rękę. Osoba wierząca, która co jakiś czas oddala się od Pana. Kiedy nadchodzi moment powrotu, oddaje Mu się cała. Osoba, kochająca świat, osoby, z którymi przebywa. Nie ma w sobie nienawiści, lecz miłość i ufność wielką. Zapomina o wyrządzonych jej krzywdach i wybacza zawsze. Nie raz się zawiodła, ale wierzy, że są osoby, które "chcą dla niej dobrze". Uwielbia spędzać czas, pisząc, zajmując się dziećmi. Teraz zapisała się jako wolontariuszka do Domu Opieki Społecznej. Chce pomagać innym, czerpiąc z tego lekcje na przyszłość. Dziewczyna, która ma wyjątkowe zdolności, wpadania w tarapaty. Zajmująca się marzeniami, wspomnieniami i wymyślaniem przyszłości. Nie raz, zamyśliwszy się, wylądowałaby pod kołami samochodu, gdyby nie odciągnęła jej do tyłu mocna i zdecydowana ręka D. Osoba roześmiana, która oddaje się w całości innym, przesiąknięta ich problemami, wierząca we własne możliwości, że uda się pomóc. Teraz trudny przed nią egzamin: Musi pomóc uwierzyć A., że szczęście istnieje, że życie ma sens. Pomogła jej już raz, wie o tym. A. jest wdzięczna, a I. czuje się spełniona. Czuje, że dała rade. Dziewczyna mająca wiele do powiedzenia. Dziewczyna, która jest zawsze sobą. Nie mówi tego, co mogłoby zranić, nie mówi zawsze tego co myśli, choć uważana jest za "Szczerą i tą, która potrafi przygadać". W spokojnej duszy, kryje się gadatliwa dziewczynka sprzed lat, czerpiąca z życia jak najwięcej. Dziewczynka, kochająca wszystkich i wszystko.

Po prostu Ilona.

 

"We śnie szedłem brzegiem morza z Panem.

Oglądając na ekranie nieba

Całą przeszłość mego życia.

Po każdym minionych dni

Zostawały na piasku dwa ślady - mój i Pana.

Czasem jednak widziałem tylko jeden ślad

Odciśnięty w najcięższych dniach mego życia.

/I rzekłem:/

"Panie, przyrzekłeś być zawsze ze mną: czemu zatem zostawiłeś mnie samego,

wtedy, gdy było mi tak ciężko?"

/Odrzekł Pan:/

"Wiesz synu, że cię kocham i nigdy cię nie opuściłem.

W te dni, gdy widziałeś tylko jeden ślad,

Ja niosłem ciebie na moich ramionach."

Anonim z Brazylii.

 

~*~

 

Jeśli macie jakieś pytanie, chętnie odpowiem.