Romans. Dla H. :*

  Stała bez ruchu , pochylona nad barierką. W ręku trzymała białą kartkę, na której napisane było coś maleńkim drukiem. Ona wiedziała co, ja nie. Obserwowałem  ją i zastanawiałem się o czym teraz myśli. A może w głowie ma zupełną pustkę? A może pytania, na które nie potrafi sobie odpowiedzieć? Nie wiem.

Dziewczyna taka sama jak każda inna, a jednak miała w sobie to coś. Lokowane, długie, ciemne włosy, luźno opadały na plecy. Nie potrafiłem oderwać od nich oczu.  Były takie delikatne. Nie widziałem wyrazu jej twarzy ani koloru oczu. Potrafiłem sobie jednak wyobrazić. Duże, niebieskie oczy, mały, zgrabny nos i pełne usta. Zaróżowione policzki… Właściwie, dlaczego ona tam stoi? Dlaczego ja tu stoję i ją obserwuję? Przecież mógłbym przejść obok jak inni, nieliczni przechodnie, nie zauważając jej.  Dlaczego więc stało się inaczej…?

Minęła dłuższa chwila zanim ruszyłem się z miejsca. Obejrzałem się przez ramię. W tej samej chwili, spojrzała na mnie. Zatrzymał się czas, zatrzymałem się ja. Długo patrzyliśmy sobie w oczy. Jej twarz nie była taka jak w moich wyobrażeniach. Tamta była wesoła, pogodna, bez zmartwieć. A ta, na którą patrzyłem teraz z uwagą, pełna trosk. Płakała. Zaczerwienione oczy, nos, policzki, dodawały jej uroku. Próbowałem się uśmiechnąć, ale kąciki ust odmówiły posłuszeństwa. Spuściła wzrok, odwróciła głowę. Patrzyła w dół, kolejne łzy, leciały w dół do rzeki, robiąc małe koła na wodzie.

Podszedłem bliżej i stanąłem blisko niej. Nawet na mnie nie spojrzała, choć wiem, że dostrzegła iż stoję obok. Patrzyłem w dół na maleńkie kropelki, kapiące z jej oczu, mówiące tak wiele…

 - Chciałbym cię przytulić – powiedziałem, bez zastanowienie. Nie, nie żałowałem tych słów. Coś mi mówiło, że są odpowiednie, że Dziewczyna właśnie tego potrzebowała. Uniosła na mnie zmęczona od ciągłego płaczu, oczy. Zobaczyłem w nich jakąś iskierkę radości, serce zabiło mocniej. I w tej samej chwili, spadł deszcz. Duże krople, spływały mi po twarzy. A ja, stałem naprzeciwko niej, patrząc w brązowe oczy z pragnieniem poczucia bliskości jej ciała.

- Dlaczego? – zapytała cicho. Co miałem jej odpowiedzieć?

- Kartka ci zmoknie – odparłem i wskazałem głową na biały papier.

- To? – uniosła ją do góry.  – Znam każde zdanie na pamięć. Za dużo się naczytałam. Ale potrzebna mi jest. Zresztą… Dlaczego chcesz mnie przytulić?

- Bo czuję, że właśnie tego potrzebujesz, akceptacji drugiej osoby, bliskości… - nie mówiąc nic, przygarnąłem ją do siebie. Zatopiłem się w miękkości, zapachu jej włosów. Położyłem ręce na plecach. Czułem ją.

- A co jeśli cię zarazę? – zapytała ironicznie.

- Wtedy razem zastanowimy się, co dalej – uśmiechnąłem się, dodając jej tym gestem otuchy.

- My? Nie ma nas, jestem ja i ty. Ty masz swoje życie i ja. Ty idziesz własną drogą, ja swoją. Nasze ścieżki nie mogą się połączyć… słyszysz? Nie mogą! – Krzyczała. Stałem i słuchałem. Musiała się wygadać, to było pewne. Dlaczego te słowa tak mnie dotknęły? – Chcesz spotykać się ze mną? Z dziewczyną zarażoną HIV? – Krzyknęła, po czym odwróciła się na pięcie i zaczęła biec przed siebie, nie patrząc na kałuże i deszcz, który padał coraz bardziej.

„Nie! Nie! Nie! Chce się spotykać z tobą i być twoją siłą! Chce kochać ciebie!” – wrzeszczało moje serce.

Pobiegłem za nią. Niestety nigdzie jej nie widziałem. Nie traciłem jednak nadziei, szukałem jej wzrokiem… siedziała na ławce. Dostrzegłem lokowane włosy i zgarbione plecy. Serce zabiło mocniej.

- Hej… damy radę, słyszysz? – powiedziałem szeptem, kucając przed nią.

- My? Człowieku, ty mnie nawet nie znasz. Nie wiesz jak mam na imię, co lubię robić. Gdzie mieszkam. Nic ! Co ty sobie myślisz, że co ty jesteś? Robin Hood, co ratuje ludzi? Nie tędy droga, chłopcze.  Możesz już iść.

- Nie pójdę. Będziemy mieć jeszcze dużo czasu na poznanie się… Nie odpuszczę…

 

- Damian.. dlaczego zatrzymałeś się przy mnie tamtego dnia? Dlaczego nie poszedłeś dalej? Dlaczego nie zostawiłeś, kiedy prosiłam cię o to? – zapytała się, wbijając we mnie swoje brązowe spojrzenie.

- Nie wiem, kotku. Ale nie żałuję. Jesteś najlepszym prezentem, jakie mogło mnie spotkać. Jesteś…

- Nie mów nic, proszę – przybliżyła się do mnie i wtuliła swój policzek w moją szyję. Czułem jej oddech, ciepło. Była. Moja cała, niewinna, maleńka.

- Dlaczego zapytałaś o to? Akurat dzisiaj. Nigdy cię to nie interesowało.

- Bo dzisiaj minął rok od tamtego dnia.

- Zapamiętałaś? – zajrzałem w jej oczy. Miała takie smutne spojrzenie.

- Próbowałam zapomnieć. Każdego dnia się starałam. Ale nie potrafię. Oszukiwałam się, że…

- Ta data ma na ciebie taki wpływ? – zapytałem zdziwiony.

 Nasz związek był dziwny. Nawet bardzo. Diana nigdy nie mówiła, że jestem dla niej kimś ważnym. Byłem dla niej czymś jak kolega, do którego się przytulała i całowała. Nic więcej. A ona dla mnie? Czasem wydawało mi się, że jest moją miłością. Kocham ją chyba… Jestem za nią odpowiedzialny, tego jestem pewien.

- Nie, nie. Nie o datę chodzi, choć i ona ma znaczenie… Widzisz. Minął rok od dnia kiedy się spotkaliśmy. Czy to nie jest dziwne? – przerwała na moment. Po oczach poznałem, że przypomina sobie o czymś, jakieś obrazy widzi przed oczami. – A pomyślałeś, że mieszkamy tak blisko siebie, że dzielą nas tylko dwa bloki? Wiesz ile razy mogliśmy minąć się na spacerze, biegnąc przez park. Ile razy nasze spojrzenia mogły spotkać się na kilka sekund. Dlaczego więc zauważyłeś mnie, kiedy płakałam? To jest dziwne. Spojrzałeś na mnie, kiedy byłam zaryczana, spuchnięta od płaczu. I powiedziałeś „Damy radę, słyszysz?!”. Nie powiedziałeś „Dasz radę”. Już wtedy użyłeś słowa „my”, nie pytając, czy tego naprawdę chcę…? Widzisz, Damian… Ja Cię chyba kocham. – Szepnęła, spuszczając zawstydzone spojrzenie. Bawiła się końcówką wyciągniętego, za dużego, starego swetra.

- Damy radę, Diana. Razem.