Więź, której nie da się zerwać.

 Można być, nie będąc. Tęsknić, kochać w sposób... niezrozumiały. Z przyzwyczajenia, bo tak wypada. Można rozmawiać o sprawach, które w ogóle nie są istotne. Można rozmawiać, używając dobrze znanego języka, ale nie rozumieć się wcale.

 Nawet w przyjaźniach tak bywa.

 Można sięgać po telefon z myślą, że chce się napisać coś miłego, ale jednak dojść do wniosku, że się nie opłaca. Zignorować sprawę.

 Każda taka myśl, każdy taki krok, bardzo oddala od siebie. Każdy nie-rozmowa, każde niesłuchanie, każde niebycie naprawdę, być może z przymusu. Każdy taki mały krok sprawia, że przepaść robi się większa, drogi się rozstępują, prowadzą do innego Lasu. Lasu, w którym zamiast drzew spotyka się myśli, które gubią; osoby, które oddalają; słowa, które odpychają; gesty, które ranią.

 Można ranić się nawzajem przez bardzo długi czas i pozwolić, by wciąż to trwało, nie szukać sposobu, który coś zmieni, który załagodzi. Lepiej trwać w ślepym zaułku, z nadzieją, że samo minie. Albo co gorsza, z myślą, że wszystko stracone.

 Nawet w przyjaźniach tak bywa.

 Lepiej się poddać, nie walczyć, uznać za normalny bieg spraw. Nie szukać wspólnej ścieżki, którą już się wydeptało wspólnymi siłami - kłótniami, rozmowami, pocieszaniem, płaczem, uśmiechem, tęsknotą i miłością. Lepiej biec na oślep do Nicości. Lepiej biec po Puchar Przegranej, nie dając sobie szansy.

 Czasem warto zwolnić, do wolnego, spokojnego truchtu. Czasem lepiej zejść z trasy i zostać na końcu po to tylko, by zostać w samotności. Mieć swoje pięć minut, swoją szansę na przemyślenia, zanalizowanie tego, co zostało przeżyte.

 Po co biec, skoro zostawia się za sobą najwspanialsze wartości, najwspanialsze Przyjaźnie, marzenia, pragnienia? Lepiej przejść i być w tym w całości. Razem nabrać siły i zdobyć cel. Nie zawsze szybko, znaczy dokładnie. Nie zawsze pierwsi, naprawdę zasłużyli na zwycięstwo. Marne szczęście, doceniane w samotności.

 

 Straciłam wzrok. Na chwilę. Coś zaćmiło moje serce, które pozostawiło w oddali pewną ważną Osobę, która pomogła mi nie raz, zawsze była i się nie odwróciła. Która było mimo wszystko.

 Straciłyśmy siebie, oddaliłyśmy. Urywane rozmowy, myśli, szybko wyrzucane słowa jak z karabinu. Częste kłótnie i sprzeczki, które nic nie dawały; tylko nas od siebie oddalały. Słowa, które kiedyś wzbudzały wiele emocji - teraz przyjmowane bez większego entuzjazmu.

 Tak jest, kiedy uścisk dłoni Przyjaciela staje się lżejszy. Kiedy mocne objęcie, z które zawsze można uciec, staje się łagodniejsze.

 Kiedyś długie rozmowy, teraz zastąpione krótkim dialogiem.

 Kiedyś zwierzenia, teraz rozmowa o niczym. Coś się skończyło, ale i zaczęło. Coś pękło.

 Wystarczył jeden, szczery list pisany kilka godzin. List, w którym powiedziało się wszystko, wyraziło od początku do końca myśli i uczucia. Kilka stron podaniowych, zapisanych drobnym maczkiem liter. Wcześniej nie zdobyłam się na odwagę. Pisałam o tym, co dzieje się w moim świecie, bez uwzględnienia jej świata. Naszego. Oddaliłam się tak bardzo, że nie potrafiłam wrócić.

 Ale wystarczył monolog, prośba o rozmowy. Prawdziwe rozmowy.

 

 Po wielu miesiącach zatęskniłam za nią szczerą jak łza dziecka, tęsknotą. Wystarczył jeden list, potem wielogodzinne rozmowy o tym, co w nas naprawdę siedzi. Nie tylko pospiesznie spisane myśli na tafli zwykłego dnia. Szczera rozmowa dwóch Przyjaciółek. 

 Dzisiaj - poczułam że kocham ją nad życie i oddałabym życie za nią. Dzisiaj poczułam, że zbyt wiele dni straciłam, by znów ją utracić.

 Prawdziwa przyjaźń nigdy nie przemija. Prawdziwa przyjaźń trwa.

 Ważne, by zawsze próbować odnaleźć swoją utraconą drogę. Ważne, by mówić o tym, co się czuje, nie trzymać tego w sobie.

 Dzisiaj zatęskniłam za nią nie dlatego, że długo jej nie widziałam. Zatęskniłam w inny sposób. Ten dawny. Jak dziecko, które na długi czas traci kontakt z najlepszą Przyjaciółką. Zatęskniłam w sposób, w jaki tęsknić chciałam.

 Wróciłyśmy do siebie.