Kolejne urodziny. Znowu bez niej.

 Powinno być tak:

 Rano nieśmiało składam jej życzenie z okazji 23 urodzin. Być może w łazience, tak jak co roku Ani. Powinnam jej życzyć wszystkiego najlepszego. Powinnam cieszyć się razem z nią. Powinniśmy wszyscy.

 Ona spieszy się na uczelnię, rodzice do pracy, my z Anką do szkoły.

 Powinno być potem jakieś sto lat dla Solenizantki i prezent. Być może coś bym jej napisała.

 Powinna być  z nami w ten dzień.

 

 A jest tak:

 wstaję rano, a jej w łazience nie ma, nie było i nigdy nie będzie. Nie przeczyta tego, co jej napisałam, ani nie powiem nieśmiało życzeń. Nigdy nie spojrzę w jej oczy, nigdy już nie zdmuchnie świeczek, nie będzie się spieszyła do szkoły, nie umyje zębów, nie będzie prostowała włosów, robiąc jeszcze większy tłok w łazience niż jest teraz. Nie przyłączy się do mojej i Anki porannej kłótni.

 

 Cała rodzina stanęła nad jej grobem, każdy modlił się sam. Mama zapaliła kilka świeczek. Mama płakała, ja nawet na to nie miałam siły.

 Patrzyłam się w jej oczy, i literka po lierce czytałam napis inforumujący o jej śmierci. Dokładnie, wzrokiem dotykałam kontur.

 

 

 

  Czuję żal. Ogromny. Olbrzymi, który rozrywa moje serce. Czuję złość. Mam ochotę krzyczeć, tupać, płakać.

 Bóg sobie ją zabrał, nie zdając sobie sprawy chyba z tego, że ktoś tu na nią czeka.

 Zabrał ją! Po prostu zabrał!

 

 Moja siostra, kończy dziś 23 lata. A za rok kolejne urodziny. Znowu bez niej.

 

                                                                                                          i co z tego,

że chaotycznie?