moment.

  Boję się.

  Swoich myśli, słów, uczuć.

  Boję się bardzo.

  Bardziej niż kiedykolwiek.

  I nie chcę otwierać okna i wietrzyć pokoju serca.

  Nie mam na to siły.

  Duszę się powietrzem, które jest przesiąknięte jego obecnością.

  Wyszedł. Szkoda, że nie bezszelestnie.

  Zatrzasnął drzwi.

  A ja leżę zwinięta w kłębek na łóżku wspomnień

  i myślę.

  Myślę, myślę, myślę.

  Jest mi ciężko, momentami nawet bardzo.

 

 Depresyjna atmosfera.

 Przesiąknięta przeszłością,

 otulam się szalem ciepła jego dłoni.

 Duszę się.

 

  Za dużo go we mnie.