Świat książek.

  Magiczne drzwi za którymi jest świat ludzi, którzy mają coś do powiedzenia, którzy chcą się połączyć z naszymi myślami. Zamknięci w prostopadłościanach.

  Pcham drzwi i czuję, że jestem w swoim miejscu, że tego zapachu mi było potrzeba. Wiele rzędów półek, a na nich równo poukładane książki - wg kategorii, alfabetu. Moje serce znów zaczyna bić mocniej, coś się we mnie zmienia. Nie dociera do mnie świat, który jest za oknem. Jestem tylko ja i to, co we mnie. Podchodzę do miłej bibliotekarki i wręczam jej książki, które już poznałam. Niespokojnie muskam wzrokiem to, co na mnie czeka. Nieśmiałe litery układają się w zdania na grzbietach pozornie zwykłych prostopadłościanów. Czekają z niecierpliwością, który zostanie dziś wzięty do mej ręki. Niespełniona, natchniona zaczynam od autorów, których znam. Opuszkami palców dotykam każdą z jego książek, niekiedy jakąś wyciągnę, by jeszcze raz spojrzeć na okładkę. Po chwili odkładam ją na miejsce i stęskniona idę dalej, do następnego rzędu.

  Intuicyjnie wybieram jedną książkę. Dokładnie analizuję drzwi, za którymi być może jest treść, która mnie wybrała. Świat, do którego posiadam klucz. Odwracam na drugą stronę i czytam to, co zostało napisane. Streszczenie, a może słowa polecające. Być może zobaczę zdjęcie Pisarza i może wychwycę radość jego oczu? Może jego życiorys. Już wtedy łączą się na chwilę nasze drogi. Kiedy jestem pewna, że dzisiejszy wieczór będzie romansem akurat z nią (książką) otwieram nieśmiało stronę, gdzie jest zapisane pierwsze słowo od Autora - może dedykacja. Uwielbiam je czytać, zastanawiać się, co ta osoba musiała czuć biorąc do ręki dzieło i czytając swoje imię?

  Otwieram na byle której stronie i czytam przypadkowe zdania. Po prostu, bez powodu - jakby one miało mi coś zdradzić, wprowadzić w ten świat.

  Opuszkami palców muskam inne grzbiety, które być może od lat nie poczuły na sobie ciepłej dłoni. Może ciekawe oczy nie śledziły prawdy, którą w sobie kryje? Może już dawno nikt nie zamknął jej z myślą, że warto było poświęcić jej swój czas? Może dawno nie poczuła miłego aromatu ciepłego kakao?

  Wybieram jedną z nich i mocno ściskam w dłoni. Ze strachem, by mi nie uciekła. Wciąż czuję ją pod palcami, niecierpliwie odliczając czas, kiedy odnajdę pierwszą ze stron.   

A kiedy wreszcie nadchodzi ten moment, nie ma mnie dla nikogo. Jestem tylko ja i ten zapisany świat. Staję się kimś innym, ale w głębi serca tą samą osobą. Jeszcze raz oglądam okładkę, zapamiętując każdy szczegół, poznaję głównych bohaterów, nim poznam ich historię. Otwieram i czytam. Chłonę całą sobą każde ze zdań, każdą z myśli, które może zaznaczę ołówkiem i zapiszę w zeszycie. Oddaję się bez pamięci temu, co jest ukryte pod strumieniem liter.

 

Uwielbiam to robić.

I gdzieś tam w głębi serca,

mam nadzieję, że na jednej z tych

magicznych półek:

znajdę swoje Imię i Nazwisko.

 

bardzo się cieszę,

że dziś mogłam iść drogą,

łapiąc przepiękne płatki śniegu.

Cieszę się, że Zima jest tuż, tuż...