Moja mała wielka Miłość.

  Cztery pełne dni to wystarczający okres czasu, by serce przyzwyczaiło się do czyjejś ciągłej obecności w naszym życiu. Wystarczająco długo, by potem szukać sobie miejsca w domu i tych dobrze znanych dźwięków w ogłuszającej ciszy. A także, by czuć każdy mięsień i odzwyczaić się od małych nałogów. Zbyt cicho, zbyt pusto, za mało chaotycznej idealności.
  Przyzwyczaiłam się, że myję ją przed snem, przebieram, ubieram, robię śniadanie i kolację. Do jej obecności w łóżku, głośnego śmiechu, ciągłego oglądania tej samej bajki na wideo, tupotu jej klapek na panelowej podłodze i mocnych uścisków, które prawie duszą...
  Leżąc przy Niej, miałam ochotę zobaczyć senne obrazy snujące się powoli na jej zamkniętych powiekach przyozdobionych ciemnymi rzęsami, które chroniły słodką tajemnicę.
  Rozsypane blond włosy na poduszce, malinowe usteczka, mały nosek i zarumienione policzki. Jej małe rączki wyciągnięte ufnie w moją stronę, pulchne nóżki proszące o "głaskania" i zimne stopy.
  Oszalałam na jej punkcie po raz któryś. I z pękającym sercem, wsadziłam ją do fotelika, zapięłam i pozwoliłam ostatni raz jej silnym ramionkom objąć moją szyję, czując jej czujne niebieskie spojrzenie na sobie i słysząc "jutro do ciebie pyjade!". Po raz kolejny skradła moje serce i rozbudziła w nim po raz kolejny przeróżne uczucia, skazując je na samotność, zostawiając zapisane kartki, swój słodki zapach na miśkach, poduszce-serduszku i pościeli, pomazaną lampkę i paprochy na odkurzonym dywanie, a także dźwięki przywoływane w każdej sekundzie bez niej.
  Tęsknię za nią w tej chwili, tą myślą, tym słowem, tym oddechem i tym uderzeniem serca.
  I marzę, że by nagle zjawiła się w moim domu. Chciałabym obserwować jej słodki sen, maleńkie ramiona, pulchne nóżki, niebieskie oczy i jej włosy związane niebieską gumką. Ile bym dała, by teraz była przy mnie, choć tak bardzo jestem zmęczona.
 
  Jesteśmy bogatsze o kilka rozmów, głośnych wybuchów śmiechu, miliony pocałunków, uścisków, o trzy przespane razem noce, tysiące zadanych pytań "dlacego?", rozmowy telefoniczne i wiele godzin spędzonych na oglądaniu bajki "o piecyku" i "o dziewcynce".
  Jeśli to jest możliwe, to kocham ją jeszcze mocniej.
   

  moja mała wielka miłość.

 
  Julia: "Pyjedź do mnie" - wyszeptane po dwóch, może trzech godzinach nie widzenia się, z płaczem do słuchawki.