Szumiące morze zboża...

  Odezwała się we mnie mała romantyczka. Dziewczynka, która czerpie ze świata to, co jej ofiaruje. Dziewczynka z głową pełną marzeń, pragnień i nadziei. Dająca światu siebie i przyjmująca to samo w zamian...
  Nie wybrałam z R. drogi takiej, jak zawsze, kiedy wyszliśmy na rower. Pociągnął mnie za sobą przez polne drogi i nie narzekał, kiedy stanęłam przed polem pełnym zboża. Wpatrując się w morze, szumiące na wietrze, opuszkami palców muskałam źdźbła, które kołysząc się delikatnie, wydawały przepiękną melodię. Wiatr przedzierał się między smukłymi łanami i tańczył z nimi, wprawiając postronnego widza w zachwyt. Stałam zaczarowana, pozwalając, by wiatr zaplątał się między moimi włosami. Nie odgarniałam niesfornych, żyjącym własnym życiem, kosmyków. Zza kotary rzęs obserwowałam cud natury i zapomniałam na chwilę, że wcale nie jestem sama. Moje stopy rwały się do dojrzewającego zboża nadziei...
  Zostałam w miejscu, w którym stałam, pochłonięta marzeniami, które pojawiły się znikąd. Spacer z drugą osobą po łące otulonej zbożem, w blasku zachodzącego słońca - stałby się spełnieniem marzeń. Wiatr zagrałby wspaniałą melodię, a serca dopowiedziały resztę. Szczery uśmiech, szczery błysk w oku, złączone palce dwóch dłoni - byłyby takim idealnym obrazem...
  A poeta siedzący niedaleko, wyjąłby łabędzie pióro i opisał scenę, której stał się świadkiem, dobierając najpiękniejsze, najdelikatniejsze a zarazem bardzo proste słowa. Być może polną ścieżką przechodziłby także malarz, który naszkicowałby w sercu obraz dwóch zakochanych osób i po powrocie do domu, wyjąłby sztalugę, swoje ulubione pędzle, wszystkie kolory tęczy - i namalowałby swój najlepszy obraz, który potem podarowałby zakochanym.
  Niedaleko, w lesie, śpiewały ptaki swoje najlepsze ballady. Pełne różnych emocji, nie do powtórzenia nawet przez najlepszego muzyka. Słońce muskałoby dwie sylwetki, a chmury tworzyłyby cudowne obrazy, dobierając ciepłe barwy fioletu, różu, czerwieni i błękitu. Przyroda idealnie wypełniałaby się i stwarzała charakterystyczny klimat, nie do odegrania.
  Wszystkie emocje byłyby szczere, nie do powtórzenia, dobrane do każdej nanosekundy.
 

         jestem zaczarowana przez tamtą chwilę, która jeszcze nie minęła.

 "Obiecuję, że kiedyś przejdę się z Tobą po zbożu, trzymając Cię za rękę." *
___
* inspiracja.

muzycznie towarzyszył mi:
Nick Lachey.
swoją drogą - jest idealny.